Ο ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ ΤΩΝ "ΙΣΩΝ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝ" | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Ο ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ ΤΩΝ "ΙΣΩΝ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝ"

Ενας άδικος, παράνομος, εγκληματικός πόλεμος. Ενας πόλεμος, που τον υπομένει ο σερβικός λαός με πείσμα, γιατί νιώθει, με τον ένα ή άλλο τρόπο, πως έχει το δίκιο με το μέρος του. Εκεί που σφίγγει τα δόντια να αντέξει το επόμενο κύμα των απάνθρωπων βομβαρδισμών, έρχεται ένα χαμόγελο, μια ελπίδα, μια δυνατότητα παραπάνω, να υπομείνει και να συνεχίσει. Πρόκειται για τον απόηχο των διεθνών μαζικών εκδηλώσεων καταδίκης της ΝΑΤΟικής επέμβασης και στήριξης του αγώνα, που κάνει ο σερβικός λαός για την κυριαρχία στη χώρα του. Μια αίσθηση ότι "δεν είναι μόνος", μια σιγουριά ότι δεν είναι παράλογος, οι αγωνιζόμενοι λαοί του "λένε τα ίδια".

***

Κι όμως, οι ΝΑΤΟικές κυβερνήσεις θέλουν, εκτός από τις βόμβες και τους πυραύλους που στέλνουν, να στείλουν τώρα και τις "βόμβες" της ψυχολογικής βίας. Να τους αφαιρέσουν το χαμόγελο της αντοχής. Κάποτε οι στρατοί χρησιμοποιούσαν γι' αυτό το σκοπό προκηρύξεις που έριχναν στον πληθυσμό, προκειμένου να του σπάσουν το ηθικό και να λυγίσει. Τώρα με τις δορυφορικές συνδέσεις μπορούν να αξιοποιήσουν και τα άλλα μέσα. Ο Μπ. Κλίντον από την πρώτη μέρα τούς παραμύθιασε, σε απευθείας σύνδεση, πως οι βόμβες σημαδεύουν μόνο τον Μιλόσεβιτς. Λες και δε θα έβλεπαν το παιδί τους να κομματιάζεται μπροστά στα μάτια τους. Η Μ. Ολμπράιτ βγήκε και τους μίλησε στη γλώσσα τους... Και τι δεν έχουν σκεφτεί από την πρώτη μέρα για να παραγάγουν στην πρώτη φάση σπασμένους και μετά, ίσως, καταδότες.

Αναμενόμενη είναι και αυτή η τακτική, αφού είναι δεδομένο, πως στον πόλεμο η μόνη "ηθική", είναι η ηθική του πολέμου. Εκείνη, που βγάζει νικητές και ηττημένους. Πάει πολύ, όμως, εκείνοι που με τον ένα ή άλλο τρόπο ξεκίνησαν και υποστήριξαν το ΝΑΤΟικό έγκλημα, να θέλουν σώνει και καλά, όχι να αποπροσανατολίσουν μόνο τους λαούς τους, αλλά να τους μετατρέψουν ταυτόχρονα σε πρόσθετα όργανα άσκησης ψυχολογικού πολέμου για το λαό που μάχεται για την ελευθερία του.

Για παράδειγμα, η ελληνική κυβέρνηση, επειδή υπέγραψε και συμμετέχει ενεργά στη ΝΑΤΟική επέμβαση, στην προσπάθειά της να ερμηνεύσει τα ανερμήνευτα, κάνει και το "παραπάνω βήμα" και καλεί, έστω και έμμεσα, το λαό σε συνενοχή. Αφού έσπειρε τον ένοχο λόγο των "ίσων αποστάσεων", τώρα επιχειρεί να δρέψει καρπούς. Δηλαδή, να οργανωθούν και εκδηλώσεις με αυτό το "πνεύμα". Φανταστείτε, δηλαδή, στην προχτεσινή τεράστια καθιστική διαμαρτυρία έξω από την αμερικανική πρεσβεία το μήνυμα που θα στέλναμε στο σερβικό λαό που αντιστέκεται, να ήταν κάτι του τύπου, "ενάντια στις επιδρομές και ενάντια στον Μιλόσεβιτς", ή, πιο συγκαλυμμένα, "ενάντια σε όποιες επιδρομές", που επιχειρούν να προωθήσουν τόσο κυβερνητικοί παράγοντες και φορείς, αλλά και στελέχη του ΣΥΝ. Τι άλλο από ψυχολογική βία για να σπάσουν θα ήταν το μήνυμα μιας τέτοιας εκδήλωσης; Ποιον άλλο ρόλο θα έπαιζε, εκτός από το ρόλο του "καλού" βασανιστή, που ενώ ο άλλος σε βασανίζει, εκείνος σου παρουσιάζει "στοιχεία" ότι "ξεκόπηκες από τους δικούς σου", "δε σε στηρίζουν" και "άδικα αντέχεις";

***

Κατανοητός ο "πόνος" της κυβέρνησης και των υποστυλωμάτων της στα ΜΜΕ, αφού στήριξαν με κάθε τρόπο τη ΝΑΤΟική επέμβαση και γλίστρησαν στην κατηφόρα, τώρα πια, κάθε βήμα να είναι μια αναγκαστική "αναζήτηση", ακόμα και στα τυφλά, του πάτου. Αφού δε σηκώνουν τα μάτια ψηλά, να δουν το φως της απεμπλοκής, ας βουλιάξουν στις επιλογές τους και ας τραβήξουν εκεί και τα όποια στελέχη του ΣΥΝ, που την "παθαίνουν από αλλού". Την παθαίνουν, γιατί βλέπουν μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου, να διαψεύδονται από την αλήθεια του πολέμου όλα τα παραμύθια, που δεν αποκλείεται κάποιοι από αυτούς, να τα είχαν πάρει και στα σοβαρά και να τα πιστεύανε περί "ισχυρής Ευρώπης", "ελεύθερου νέου κόσμου" κλπ. Χωρίς αυτά νιώθουν πως δεν έχουν και νόημα πολιτικής ύπαρξης και βυθίζονται μαζί με τους άλλους στην άβυσσο. Ας αφήσουν όμως τον ελληνικό λαό ήσυχο, που στην πράξη αποδείχνεται πως δεν έχει τα δικά τους υπαρξιακά προβλήματα. Εκείνοι ας μελετήσουν πάλι τα "Βρώμικα χέρια" του Ζ. Π. Σαρτρ για τον κομμουνιστή γραμματέα, που άθελά του προδίδει, και αν ακόμα έχουν το υπαρξιακό τους, ας δουν στην πράξη ζωντανά τη μοίρα του Ε. Καζάν και αν είναι ευχαριστημένοι από το αποτέλεσμα, να ζητήσουν και Οσκαρ... Το λαό να μην ανακατεύουν στις υποχρεωτικές τους ασχημονίες.

Τουλάχιστον, στην πατρίδα του Μακιαβέλι, στην Ιταλία, οι διάφοροι Ντ' Αλέμα και οι παρέες τους ήταν πιο ειλικρινείς και ομολόγησαν πιο ανοιχτά τους λόγους, που θέλουν, να οργανώσουν συγκεντρώσεις "ίσων αποστάσεων". Ανάμεσα σ' αυτούς τους λόγους ομολόγησαν ανοιχτά και τη μικροκομματική τους ανησυχία για την άνοδο που παίρνει η "Κομμουνιστική Επανίδρυση" από τις αντιιμπεριαλιστικές αντιΝΑΤΟικές κινητοποιήσεις...

***

Την ειρηνική λύση δε θα την υπαγορεύσουν ούτε εκείνοι που συμμετέχουν με τον ένα ή άλλο τρόπο στον εγκληματικό πόλεμο, ούτε οι συνοδοιπόροι με τα υπαρξιακά τους. Την ειρηνική λύση την έχουν διατυπώσει εκείνοι που δέχονται την άδικη επίθεση και αντιστέκονται ενωμένοι. Οποιαδήποτε άλλη "προσπάθεια", εκτός από άλλοθι στους συνενόχους, λειτουργεί αναγκαστικά και ως άσκηση ψυχολογικής πίεσης στο λαό που αντιστέκεται. Δηλαδή ρίχνει "λάδι" στα ΝΑΤΟικά βομβαρδιστικά.

Μοναδική διέξοδος από τούτες τις συμπληγάδες του πολέμου είναι το κερί στα αυτιά για να μην ακούγονται οι Σειρήνες, και η μαζική πάλη, με όποιες μορφές, για να σταματήσει πραγματικά η ΝΑΤΟική επίθεση.

Παύλος ΑΛΕΠΗΣ