Πραγματικά το έργο είναι τόσο χιλοπαιγμένο που κανείς δεν του δίνει πλέον σημασία. Κάθε φορά που η κυβέρνηση Σημίτη βρίσκεται στα "κάτω της" - όχι βέβαια εξαιτίας των... δημοσκοπήσεων όπως διαπιστώνουν ορισμένοι έγκυροι αναλυτές, αλλά εξαιτίας των σκληρών αγώνων λαού και νεολαίας - η ηγεσία του ΣΥΝ σπεύδει να τείνει χείρα βοηθείας επαναλαμβάνοντας την πρόταση για κυβερνητική συνεργασία. Και βέβαια η κυβέρνηση δε χάνει την ευκαιρία να ανοίξει τη βολική γι' αυτή "συζήτηση", προσθέτοντας ή απορρίπτοντας όρους και γενικά σε δουλιά να βρισκόμαστε.

Το σίγουρο όμως είναι ένα. Ελάχιστα ενδιαφέρει τους εργαζόμενους και τις λαϊκές μάζες ποια θα είναι η έκβαση του παζαριού μεταξύ κυβέρνησης και ηγεσίας ΣΥΝ, που στο κάτω κάτω γίνεται για διαχείριση και μοιρασιά εξουσίας μεταξύ ομοϊδεατών στις πλάτες του λαού.

Ούτε το ΠΑΣΟΚ κερδίζει κανένα "αριστερό" άλλοθι λόγω του "διαλόγου" με την ηγεσία του ΣΥΝ, ούτε ο ΣΥΝ καρπώνεται τη λαϊκή δυσαρέσκεια (κυρίως των "απογοητευμένων" από το ΠΑΣΟΚ) επειδή οι προτάσεις του δε γίνονται αποδεκτές και άρα "ξεμπροστιάζουν" το ΠΑΣΟΚ.

Τέτοιου είδους σενάρια και συνεργασίες έχουν ήδη ξεπεραστεί από τις εξελίξεις και τη σκληρή πραγματικότητα, που απαιτούν αποφασιστικές συγκρούσεις και σκληρούς λαϊκούς αγώνες με στόχο τη δημιουργία ενός Μετώπου του λαού και μιας κυβέρνησης λαϊκής εξουσίας. Τα υπόλοιπα είναι φτηνά παιχνίδια για την εξαπάτηση και παγίδευση των λαϊκών μαζών.