Αυτά σε επίπεδο εξαγγελιών και εντυπώσεων. Ομως, τα ερωτήματα που δημιουργούνται είναι πολλά. Κυρίαρχο, ανάμεσά τους, το κατά πόσον έχουμε ανάγκη αυτούς τους εξοπλισμούς. Για να δοθούν, όμως, οι αρμόζουσες απαντήσεις θα πρέπει πρώτα να ληφθούν υπόψη και άλλοι παράγοντας, που σκόπιμα αποσιωπώνται: Ποια είναι η αποστολή και ο ρόλος αυτών των εξοπλισμών; Πόσο αναγκαίοι είναι για την κάλυψη των αμυντικών αναγκών της Ελλάδας; Τι κατάσταση διαμορφώνεται στην περιοχή με τη συσσώρευση οπλικών συστημάτων; Τι παιγνίδια παίζονται με την επιλογή του ενός ή του άλλου οπλικού συστήματος και ποια κριτήρια τελικά κυριαρχούν; Και το πιο σημαντικό απ' όλα είναι το κατά πόσον θα είναι δυνατή η χρήση των όπλων αυτών την κρίσιμη στιγμή. Αν, δηλαδή, οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις θα μπορέσουν να κάνουν χρήση των οπλικών συστημάτων που διαθέτουν, για την προάσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας παρά και ενάντια στις επιλογές του ΝΑΤΟ και γενικότερα των ιμπεριαλιστών.

***

Αξιοσημείωτο είναι ότι το ελληνικό εξοπλιστικό πρόγραμμα, στο σύνολό του, εξαγγέλθηκε και εφαρμόζεται την ίδια περίοδο που εξαγγέλθηκε και μπαίνει σε εφαρμογή η νέα στρατηγική του ΝΑΤΟ, το νέο επιθετικό δόγμα του, το οποίο συνδέεται με τη διεύρυνση των ορίων ευθύνης του στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Ευρώπη, στη Μαύρη Θάλασσα και τη Μεσόγειο, αλλά με τη μετεξέλιξή του σε παγκόσμιο κατασταλτικό μηχανισμό, εν είδει παγκόσμιου χωροφύλακα που θα επεμβαίνει αυτεπάγγελτα. Την ίδια περίοδο μπαίνει σε εφαρμογή και η νέα δομή του ΝΑΤΟ, με βάση την οποία καταργούνται τα εθνικά όρια και ολόκληρη η γεωγραφική περιοχή του ΝΑΤΟ αποτελεί ενιαίο αμυντικό χώρο, με τις Ενοπλες Δυνάμεις κάθε χώρας - μέλους να αναλαμβάνει έναν τομέα ευθύνης, που ωστόσο δεν ταυτίζεται με τα εθνικά όρια του κράτους. Και η εξέλιξη αυτή έγινε αποδεκτή από την ελληνική κυβέρνηση, με ό,τι κάτι τέτοιο συνεπάγεται για τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο. Αραγε, για τι είδους εθνική άμυνα μπορεί να γίνεται λόγος;

***

Τώρα, όμως, μετά τη στρατιωτική επέμβαση στη Βοσνία και την Αλβανία, "ανακάλυψαν" ότι η άμυνα των νησιών απαιτεί τη μετατροπή του Β Σώματος Στρατού σε δύναμη ταχείας αντίδρασης. Τώρα "ανακάλυψαν" ότι η αντιαεροπορική άμυνα έχει πολλές "τρύπες", γι' αυτό αγοράζουν τους αμερικανικούς πυραύλους "Πάτριοτ". Τώρα "ανακάλυψαν" ότι χρειάζεται η διακλαδική συνεργασία και ο επιχειρησιακός συντονισμός, γι' αυτό αγοράζουν σύστημα ιπταμένων ραντάρ. Τώρα, βέβαια, που γίνονται όλα αυτά δεν υπάρχει η έξωθεν καλή μαρτυρία, πολύ περισσότερο όταν εμφανίζονται να προσπαθούν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα, δηλαδή και εξυπηρέτηση των ΝΑΤΟικών επιταγών αλλά και ενίσχυση της αμυντικής ικανότητας των Ενόπλων Δυνάμεων.

***

Η όλη προσπάθεια, ουσιαστικά, αυτοαναιρείται στα πλαίσια του καθεστώτος εξάρτησης, που έχει επιβληθεί στη χώρα μας και η οποία παραπέρα βαθαίνει με τις επιλογές και τους χειρισμούς της κυβέρνησης. Κανένα οπλικό σύστημα, που θα βρίσκεται στις αποθήκες των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, όσο προηγμένο και όσο ακριβοπληρωμένο κι αν είναι, δε θα μπορεί να εκπληρώσει την αποστολή του όσο η ελληνική εθνική άμυνα θα είναι εγκλωβισμένη στα ΝΑΤΟικά γρανάζια. Αντίθετα, αυτό που στην πράξη γίνεται είναι η παγίδευση της χώρας στο κυνήγι των εξοπλισμών με την Τουρκία και παράλληλα ενισχύονται οι αυταπάτες ότι διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις για την αποτελεσματική προάσπιση της εθνικής άμυνας.

Κυριάκος ΖΗΛΑΚΟΣ

Στο οικοδόμημα που δημιουργείται και λέγεται νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα δε θα βρει στέγη η προάσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας, αλλά το ΝΑΤΟ και οι τυχοδιωκτισμοί του. Δεν είναι τυχαίο ότι όπλα, που είναι εκτός ΝΑΤΟικών προδιαγραφών, δεν αγοράζονται. Η όλη προσπάθεια, ουσιαστικά, αυτοαναιρείται στα πλαίσια του καθεστώτος εξάρτησης, που έχει επιβληθεί στη χώρα μας και η οποία παραπέρα βαθαίνει με τις επιλογές και τους χειρισμούς της κυβέρνησης