Περί "διάσπασης" και... διχασμού ο λόγος χθες σε αρκετά δελτία ειδήσεων, κυρίως ραδιοφωνικών σταθμών, είτε με σχόλια δημοσιογράφων, είτε με δηλώσεις συνδικαλιστών. Για την "εικόνα διχασμού" που παρουσίασε το συνδικαλιστικό κίνημα και για συγκέντρωση που "οργάνωσε το ΚΚΕ" (!) μίλησε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Χ. Πολυζωγόπουλος, εκφράζοντας το φόβο του για "πιθανή οργανωτική διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος". Στην ίδια δήλωση, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ δε δίστασε να πει ότι μπορεί οι εργαζόμενοι να μην πιστεύουν ότι με μια απεργία που "είθισται" (!) να γίνεται τέτοια εποχή, μπορεί να αλλάξει τίποτα στον προϋπολογισμό...

Πόνος και οδυρμός, λοιπόν, για την εικόνα του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά καμία νύξη αυτοκριτικής και συμπέρασμα για τις διαθέσεις των εργαζομένων. Πολύ περισσότερο, ο ίδιος ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ ενίσχυε τον "εθιμοτυπικό" χαρακτήρα της κινητοποίησης ενάντια στον προϋπολογισμό!

Τα... συμπεράσματα ανέλαβε να τα αναφέρει ο αν. γραμματέας της ΓΣΕΕ Α. Καλύβης της ΑΠ, ο οποίος σημείωσε ότι τα συνδικάτα πρέπει να ανακτήσουν την αξιοπιστία τους με το να απαλλαγούν από "τον κυβερνητικό και κομματικό συνδικαλισμό". Σχετικά με τους στόχους και τον χαρακτήρα των διεκδικήσεων, καμία παρατήρηση ή συμπέρασμα. "Κομματικές" οι συγκεντρώσεις, εθιμοτυπικές οι απεργίες, ορίστε η πηγή των προβλημάτων και όχι η λογική της συναίνεσης και του συμβιβασμού, στο συνδικαλιστικό κίνημα, από τις παρατάξεις της πλειοψηφίας. Οχι το συρρικνωμένο διεκδικητικό πλαίσιο με αυξημένους "τόνους" για δυο - τρία ζητήματα, όχι η αποδοχή του αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου και της συνολικής πολιτικής της κυβέρνησης.

Είχαν άδικο, επομένως, οι εργαζόμενοι που τους γύρισαν επιδεικτικά την πλάτη, αφήνοντάς τους μόνους στη "συγκέντρωση" που οργάνωσαν;