Τετάρτη 15 Απρίλη 1998
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 18
ΡΕΠΟΡΤΑΖ
ΓΚΑΖΙ
"Οργανωθείτε να παλέψουμε μαζί"

Περιοδεία της "Αγωνιστικής Συνεργασίας για την Αθήνα" στη γειτονιά των μουσουλμάνων

"Εχω τέσσερα παιδιά. Δεν εργάζομαι. Ούτε εγώ, ούτε η γυναίκα μου. Τι να κάνω; Να στείλω τα παιδιά στο σχολείο; Η να τα βάλω να πλένουν τζάμια για να ζήσουνε;". Οι ερωτήσεις του Μεχμέτ έπεσαν κοφτές η μία μετά την άλλη, όταν περιέγραφε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μουσουλμάνοι στο Γκαζοχώρι, στον επικεφαλής της "Αγωνιστικής Συνεργασίας για την Αθήνα", Λεων. Αυδή,που περιόδευσε χτες στην περιοχή.

Η συζήτηση και η περιοδεία στις γειτονιές, στο σύλλογο και τα καφενεία, μουσουλμανικά και ελληνικά, στο Γκάζι, κράτησε χτες ως αργά το βράδυ. Γιατί τα προβλήματα είναι πολλά, αλλά μεγάλη "είναι και η ανάγκη να συνεννοηθούμε", όπως υπογράμμισε ο υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων. Γιατί εμείς- σημείωσε - δε σας φέρνουμε έτοιμες λύσεις, δεν ήρθαμε να σας πούμε μεγάλα λόγια. Να οργανωθείτε σας ζητάμε, να συντονίσετε τον αγώνα σας κι εμείς θα είμαστε δίπλα σας, να βοηθήσουμε πολιτικά, να παλέψουμε μαζί σας, όχι για λογαριασμό σας.

Ο Λεων. Αυδής, τον οποίο η μειονότητα γνωρίζει καλά - άλλωστε πολλοί στον Εκπολιτιστικό Μορφωτικό Σύλλογο του είπαν: "Εσείς, η παράταξή σας η δημοτική, και παράλληλα το ΚΚΕ, είσαστε οι μοναδικοί, που έχετε τακτική σταθερή επαφή μαζί μας. Δε μας θυμόσαστε μία στο τόσο" - πρότεινε και ήταν αυτός κι ένας από τους λόγους της χτεσινής περιοδείας, το επόμενο διάστημα: Να οργανωθεί με πρωτοβουλία και των δύο πλευρών μια συνάντηση των εκπροσώπων της "Αγωνιστικής Συνεργασίας" και εκπροσώπων των μουσουλμάνων, προκειμένου να θέσουν τις βάσεις για ένα κοινό πρόγραμμα δράσης, να συγκεντρώσουν τα προβλήματα και να ανταλλάξουν απόψεις για τους τρόπους διεκδίκησης της επίλυσής τους.

Πολλά τα προβλήματα

Τα προβλήματα πολλά. Ο ρατσισμός, η ανεργία, η εκπαίδευση, η υγειονομική περίθαλψη, αλλά ακόμα και η ανυπαρξία των πλέον στοιχειωδών προϋποθέσεων για να διατηρήσουν οι μουσουλμάνοι την πολιτιστική τους ταυτότητα, τα ήθη και τα έθιμά τους, βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Η αφετηρία όλων, όμως, είναι βαθιά πολιτική, που - όπως παρατήρησε ο Λεων. Αυδής - δεν έχει άλλο στόχο από τη διατήρηση της "μειονεξίας", που εμφανίζουν όλες οι περιθωριοποιημένες ομάδες πληθυσμού έναντι του κυρίαρχου στοιχείου, ώστε η εκμετάλλευσή τους να είναι εύκολη, η ένταξή τους στο κοινωνικό σύνολο αδύνατη, εκτός κι αν δεχτούν, συμβιβαστούν, με την ενσωμάτωσή τους.

Στη συζήτηση που κράτησε πολλή ώρα στο χώρο του Μουσουλμανικού Συλλόγου, η θέση αυτή πιστοποιήθηκε με στοιχεία, τα οποία μοιάζουν εξωφρενικά, παράλογα, για κάποιον που δεν ξέρει την κατάσταση από τα μέσα. Πώς να πάνε τα παιδιά σχολείο όταν το 92,7% των γυναικών και το 42,7% των ανδρών είναι άνεργοι και ζουν πέρα και από τα όρια της εξαθλίωσης; Κι αν η κατάσταση είναι κάπως καλύτερη για κάποιες οικογένειες, πώς να νιώθει ένα 12χρονο μουσουλμανάκι, που δεν έχει μάθει ακόμα τη γλώσσα ή τη γνωρίζει ελάχιστα, σε μια τάξη όπου τα άλλα παιδιά είναι μόλις εφτά - οχτώ χρονών; Οταν δε λαμβάνεται ακόμη ουσιαστική μέριμνα για την πολυπολιτισμική εκπαίδευση, που μόλις τελευταία ξεκίνησε να λειτουργεί πειραματικά στο 87ο Δημοτικό Σχολείο της περιοχής; Ποιος ενδιαφέρεται, αν τα αποτελέσματα είναι ήδη εμφανή; Οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι έλεγαν χτες με ικανοποίηση ότι ένα 65 με 70% των παιδιών που εντάχθηκαν στο νέο πρόγραμμα έχουν σημειώσει σημαντική πρόοδο στην εκμάθηση της γλώσσας. Ο παραλογισμός ενός δήμου και ενός κράτους γενικότερα που ενδιαφέρονται από καθόλου έως ελάχιστα έχει ανάλογη συνέχεια σε όλους τους τομείς. Οταν ζητούνται πιστοποιητικά εννιάχρονης εκπαίδευσης, ακόμα και για να εργαστεί κανείς στην υπηρεσία καθαριότητας, με αποτέλεσμα να αποκλείονται οι μουσουλμάνοι, οι οποίοι είτε δεν πήγαν ποτέ γιατί δούλευαν στα χωράφια είτε παρακολούθησαν μόλις τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού.

"Είναι καλό - σημείωσε ο Μουμίν Τζαχίτ, πρόεδρος του Συλλόγου, ακόμα και γι' αυτή τη δουλιά να έχουν τελειώσει όλοι το 9χρονο υποχρεωτικό σχολείο". Αλλά δε θα 'πρεπε, αναρωτήθηκε, να έχει ληφθεί μέριμνα για τους μουσουλμάνους που δεν το κατάφεραν ή για όσους από αυτούς έχουν τη διάθεση να το τελειώσουν σήμερα;". Ο Λεων. Αυδής προχώρησε τη σκέψη του λίγο παραπέρα: Δε φτάνει να λέμε ότι το σχολείο είναι υποχρεωτικό. Υπάρχουν παιδιά που πουλάνε λουλούδια ή χαρτομάντιλα γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Δεν μπορούμε να μην υπολογίσουμε δίπλα στη βαρύτητα της λέξης "υποχρεωτικό" το ρόλο των χρημάτων που θα χάσουν από τη δουλιά τους. Ισως θα έπρεπε, πρότεινε, ανάμεσα στα αιτήματά μας να θέσουμε και αυτό της επιδότησης των οικογενειών που δεν έχουν άλλους πόρους, ώστε να αποκτήσουν τη δυνατότητα οι "εργατοώρες" να αντικατασταθούν με ώρες μάθησης.

Τα προβλήματα δε σταμάτησαν σ' αυτό το σημείο, ούτε οι ιδέες, οι προτάσεις, η θέληση για κοινή προσπάθεια. Η περιοδεία συνεχίστηκε ως αργά το βράδυ και έγιναν ακόμα πολλά. Αλλά ένα πράγμα δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Οτι οι άνθρωποι που ζουν στο Γκάζι δεν έχουν καν τη δυνατότητα να θάψουν εδώ τους νεκρούς τους. Να παντρέψουν τα παιδιά τους με το δικό τους, ιδιαίτερο τρόπο. Κάνουν ...θόρυβο και ενοχλούν τους γείτονες. Δεν έχουν χώρο. Αν έβαζε καθένας μας τον εαυτό του στη θέση τους...

Γεράσιμος ΤΡΥΦΩΝΑΣ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ