Μέσα σε αυτές τις τρεις προτάσεις, ο πρωθυπουργός φρόντισε να αποκαλύψει οικειοθελώς, κατά τη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή για τον "κοινωνικό διάλογο", το στημένο του πράγματος. Κατάφερε να προσδιορίσει επακριβώς όλους τους, κάθε άλλο παρά άγνωστους "Χ" της εξίσωσης, επί της οποίας μαθητεύει η κυβέρνηση για να επιτύχει το προειλημμένο αποτέλεσμα: Την περιθωριοποίηση ευρύτατων λαϊκών στρωμάτων και την υπαγωγή ακόμα περισσότερων σε καθεστώς εργασιακού απαρχάιντ. Ενα καθεστώς απόλυτα ταυτισμένο με το μεσαιωνικό περιβάλλον που έχει ανάγκη ο σύγχρονος καπιταλισμός (μαζί και ο εξαρτημένος ελληνικός) για να ξεπεράσει την κρίση του και να διατηρήσει αδηφαγία του. Και όχι μόνον αυτά, αλλά και τους γενικότερους στόχους της αλλοτρίωσης και της ενσωμάτωσης της εργατικής τάξης, της αποβολής κάθε τάσης ουσιαστικής αντίστασης και αμφισβήτησης της κυριαρχίας και της αιωνιότητας του κεφαλαίου και των καπιταλιστικών... αξιών και... ιδανικών.

***

Πρώτον, ο "κοινωνικός διάλογος" συνιστά το όχημα μέσω του οποίου θα επιδιωχτεί η αυτοχειρία των εργαζομένων. Αποτελεί το μοχλό με τον οποίο θα προωθηθούν με εξαιρετική ένταση τα σχέδια αναζήτησης άλλοθι των κεφαλαιοκρατών για την εφαρμογή της πολιτικής τους, διά της μετατροπής των λαϊκών στρωμάτων σε συνενόχους στο έγκλημα εναντίον της κοινωνίας. Ο "κοινωνικός διάλογος" είναι το πρόσχημα που θα χρησιμοποιηθεί για την επέλαση της αναλγησίας και να παρουσιαστεί ως "συναπόφαση" μεταξύ, τόσο των οδηγών του οδοστρωτήρα, όσο και εκείνων που θα βρεθούν κάτω από τον οδοστρωτήρα! Είναι το ντεκόρ μιας πρώτης τάξεως απάτης, πίσω από την οποία βρίσκεται η ενέδρα του κεφαλαίου, στην οποία καλούνται να προσέλθουν τα λαϊκά στρώματα "συναινετικά", αποδεχόμενα τη μοίρα των "προβάτων επί σφαγή".

Δεύτερον, κάθε προπαγανδιστικό μέσο για τη δημιουργία αυταπατών σε σχέση με τον "κοινωνικό διάλογο" πρέπει να έχει κάποια όρια. Δεν υπάρχει, δηλαδή, περιθώριο για την κυβέρνηση και τους ομοϊδεάτες της να συντηρούν ή να επαυξάνουν "φιλολαϊκές" προσδοκίες. Ελάτε στον "διάλογο", αλλά χωρίς "ψευδαισθήσεις", λέει με κυνικό τρόπο ο πρωθυπουργός στα υποψήφια θύματα. Ελάτε να κουβεντιάσουμε, όχι για κάποια χαλάρωση της θηλιάς που έχουμε βάλει στο λαιμό σας, αλλά για το πώς θα "τραβήξουμε το σχοινί" της αγχόνης του Μάαστριχτ, της ΟΝΕ, της "σύγκλισης" και της "λιτότητας δίχως ημερομηνία λήξης".

Τρίτον, και σημαντικότερο. Ο "κοινωνικός διάλογος" είναι καλός και δημοκρατικός, όμως... Ομως, παιδιά - ας μας συγχωρήσει ο "εκσυγχρονιστής" πρωθυπουργός τη μετάφραση των λεγομένων του στην καθομιλουμένη - εδώ κάνει κουμάντο η κυβέρνηση. Και η κυβέρνηση, ανεμίζοντας την αλαζονεία της πάνω στο κοντάρι του εκλογικού αποτελέσματος και ατενίζοντας μέσα από τον ορίζοντα των ταξικών παρωπίδων της τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, "θα προχωρήσει στις αναγκαίες ενέργειες", όπως και να έχει....

Δηλαδή, τι άλλο χρειάζεται για να αντιληφθούν όσοι συναγελάζονται με την ολιγαρχία ότι γίνονται καταγέλαστοι, όταν από αθύρματα στα χέρια της κυβέρνησης, προσπαθούν να αναγορευτούν σε "ρεαλιστές" εκπροσώπους της εργατικής τάξης; (! ) "Ουδεμίαν χρείαν άλλων μαρτύρων έχομεν" για την απόδειξη του προαποφασισμένου χαρακτήρα του "κοινωνικού διαλόγου". Είναι αρκετός ο πρωθυπουργός που απερίφραστα και απροκάλυπτα δηλώνει ότι η κυβέρνηση θα πράξει, έτσι κι αλλιώς, τα δέοντα... Μετά από αυτά, όλοι τους, από τη ΝΔ και τον ΣΥΝ, μέχρι τους υποταγμένους συνδικαλιστές και τους "επικοινωνιολόγους" των μηχανισμών πλύσης εγκεφάλου, είναι υπόλογοι στον ίδιο βαθμό με την κυβέρνηση, από τη στιγμή που προσέρχονται και νομιμοποιούν μια διαδικασία - ναρκοπέδιο για τα λαϊκά συμφέροντα.

***

Σήμερα, η καρδιά των μπλόκων της αντίστασης και της πάλης ενάντια στη σταυροφορία της αναλγησίας, χτυπά στην Αθήνα και στην Πάτρα. Εκεί, που χιλιάδες εργαζόμενοι, όλος ο λαός, καλούνται από τα δεκάδες πρωτοβάθμια σωματεία, που δεν εννοούν να προδώσουν τα λαϊκά συμφέροντα, να διατρανώσουν το κατηγορηματικό και αδιάλλακτο ΟΧΙ τους. Το ΟΧΙ στη μετατροπή της εργατικής τάξης σε κερασάκι της συνδιαλλαγής και της συναλλαγής ενός "κοινωνικού διαλόγου" που οι αμφιτρύωνές του, ο πολιτικός κόσμος της ολιγαρχίας, οι βιομήχανοι και οι πολυεθνικές, έχουν ξεκαθαρίσει ότι εκείνο που τους ενώνει είναι ένα: Το πώς θα σύρουν τους εργαζόμενους στα κρεματόρια του "κανιβαλικού" καπιταλισμού.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

σποτ

"Ουδεμίαν χρείαν άλλων μαρτύρων έχομεν" για την απόδειξη του προαποφασισμένου και στημένου χαρακτήρα του "κοινωνικού διαλόγου". Είναι αρκετός ο πρωθυπουργός, που, απερίφραστα και απροκάλυπτα δηλώνει ότι η κυβέρνηση θα πράξει, έτσι κι αλλιώς, τα δέοντα...