Μνήμη της πέτρας χαραγμένη με ποίηση. Μονεμβασιά 2000. Την Κυριακή το βράδυ, σα να ζωντάνεψε το κάστρο. Μάρτυρας το φεγγάρι, που στέκονταν νωρίς πάνω απ' τις τάπιες. Ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος απ' το μπαλκόνι που στέκει ακριβώς πάνω απ' την πύλη του κάστρου να υποδέχεται τους που κατέβαιναν κάτω στη θάλασσα, στ' αλωνάκι. Στις 7 ακριβώς, ήρθε ως κι η Παναγιά η Χρυσαφιώτισσα μες τα ασήμια της εικόνας στολισμένη. Ωσπου να καταλάβουμε τι γίνεται, ο παπά Σταύρος λειτουργούσε την εκκλησιά, όσο έξω τα παιδιά κουρδίζαν τα όργανα. Οταν τέλειωσε η λειτουργιά, ο παπάς διάλεξε μια θέση με πλάτη στα «Κελλιά» κι απέναντι το ποίμνιο πήρε θέση στο προαύλιο πια της εκκλησιάς να ακούσει για τον ποιητή μέσα απ' τον ίδιο το δικό του λόγο.

«Το 1909, εδώ, στη Μονεμβασιά γεννιέται ένα παιδί», αρχίζει την αφήγηση ο Κωνσταντίνος Ραβνιωτόπουλος. «Ευλογημένος ο κόσμος που γεννιέται», το τραγούδι λίγο πριν. Απογείωση. Ο Στέφανος Ψαραδάκος να διευθύνει. Ο Γιάννης Λάρδης, πότε τραγουδώντας και πότε με την κιθάρα να υψώνεται ψηλά κι από κοντά η Αθηνά Δημητρακοπούλου σε ήχους μέτζο σοπράνο. Η Λαμπρινή Κανάγιου να συνεχίζει την αφήγηση, η Στέλλα Γκίνη στο βιολί και η Αλίκη Σιφναίου στο τσέλο. Απέναντι, ο Λευτέρης Ψαραδάκος στο μπουζούκι, να τον συνοδεύει με φλάουτο η Δέσποινα Πρωτόπαππα. Η Λίλιαν Δημητρακοπούλου στην αγωνία μέχρι να βγει η ετυμηγορία πως η μουσικοθεατρική παράσταση «παραμερίζουμε ποιητή για να περάσεις», που επιμελήθηκε η ίδια και παρουσίασε το σωματείο «Πολιτιστική Παρέμβαση» σε συνεργασία με το Δήμο Μονεμβασιάς και συλλόγους της περιοχής, ήταν καταπληκτική.

«Τρακτέρ» και «Χαίρε Ρωσία συντρόφισσα». Συνεργασία με το «Ριζοσπάστη» και «Πυραμίδες». 1936! 1936! 1936! Χρονιά - ορόσημο. «Η Θεσσαλονίκη πνίγεται στο αίμα». «Τα που Δε μου 'παν οι καιροί/ κι όλου του κόσμου οι γλώσσες/ Μου τα 'πε μόν' η μια στιγμή, ξεχωριστή στις τόσες». Σε δυο μονάχα μερόνυχτα, ο ποιητής γράφει τον «Επιτάφιο». «Γιε μου στ' αδέλφια σου τραβώ/ και σμίγω την οργή μου./ Σου πήρα το ντουφέκι σου,/ κοιμήσου εσύ πουλί μου».

«Να, παράσταση να την πάρουν τα συνδικάτα, οι δήμοι, και να σπουδάσουν οι εργάτες, ο λαός, από πρώτο χέρι, τι έργο παράγεται, όταν ο ποιητής αντικρίζει κατάματα τη ζωή», το σχόλιο στο πηγαδάκι.

Κατοχή, Εργατικό ΕΑΜ. Εκεί η Ηλεκτρα. Ο Βάσως, η Ζώγια. «Ετσι θα σας νικήσουμε κι εσάς τους τελευταίους εχθρούς μας». «Οταν σφίγγουν το χέρι». «Ομορφες μέρες, δεν προφτάσαμε να τις χαρούμε». Δεκέμβρης του '44. «Κι είδαμε τους προδότες να φτύνουν τους ήρωες». Τρίκαλα, θέατρο λαού. Πίσω, 3.000 καταδίκες σε θάνατο. «Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους μπορεί να είναι κι από αίμα». Κοντοπούλι Λήμνου «Με τον καιρό, λιγοστεύουν τα καλά ψέματα». Ο Μπελογιάννης στο απόσπασμα. Η Φαλίτσα και μετά η Ελευθερία «ένα καινούριο φως στη ζωή του». «Κοιμήσου. Να μεγαλώσεις γρήγορα/ είναι πικρή - πικρή η ζωή μας, κοριτσάκι/ και πρέπει να τη σιάξουμε γλυκιά - γλυκιά/ τη ζωή σου. Κοιμήσου κοριτσάκι». Δικτατορία. «Αυτοί που περιμένουν στον ξύλινο πάγκο». 1974 θρήνος για την Κύπρο. Τα βραβεία, το ένα μετά το άλλο. «Είναι πολλά τα παιδιά σου μητέρα». Πάνω απ' το κάστρο η φωνή να ξαναπιάνει το νήμα της αφήγησης «Σας έλεγα λοιπόν πως δεν υπάρχει θάνατος».