Μετά το περσινό υπέροχο εικαστικό - ποιητικό λεύκωμα «Του ποιητή και της ζωγράφου έρωτας και πολιτεία», ένα συνδημιούργημα του Χρήστου Μπουλώτη (ποιητής - πεζογράφος) και της Φωτεινής Στεφανίδη (ζωγράφος - βραβευμένη με Α΄ διεθνές βραβείο και με ελληνικό ως εικονογράφος βιβλίων), πρόσφατα από τις εκδόσεις «Σίγμα» κυκλοφόρησε μια ακόμα εικαστικο - ποιητική δημιουργία της Φωτεινής Στεφανίδη. Πρόκειται για το έξοχο εικαστικής μορφής βιβλίο, με υπέρτιτλο «Λόγος Ερωτικός» και τίτλο «Σαπφώ (Δώδεκα Ποιήματα)». Η πολυτάλαντη δημιουργός επέλεξε και απέδωσε δώδεκα ποιήματα της κορυφαίας αρχαίας ποιήτριας και τα «διερμήνευσε» συνοδεύοντάς τα με ισάριθμους ζωγραφικούς πίνακές της. Πίνακες ποιητικού οίστρου, θαυμαστής εικονοπλασίας και χρωματικής ομορφιάς, γυναικείας ευαισθησίας, υψηλότατου αισθητικού μέτρου και γούστου. Πίνακες που «αφουγκράζονται» τα συναισθήματα που υποκίνησαν την ποιητική πένα της Σαπφούς και εικονοπλαστικά διαλέγονται με τα ποιήματά της. Ποιήματα, που αποπνέουν «ήλιο, έρωτα, θάλασσα, γυναίκα, το μεθυστικό των αισθήσεων άρωμα, που μοσκοβολάει κι από μοναχά μια μισοσβησμένη λέξη, απομεινάρι στο περιθώριο των γραπτών της», όπως μεταξύ άλλων επισημαίνει στο επίμετρό της η Φ. Στεφανίδη.

Τα ποιήματα παρατίθενται και στο πρωτότυπο. Κάποια από αυτά τα δώδεκα ποιήματα διασώθηκαν με αρκετούς στίχους. Ενα παράδειγμα: «εγώ δε φίλημμ' αβροσύναν/() τούτο και μοι το λάμπρον έρως τωελίω/ και το κάλον λέλογχε» («αγαπώ την τρυφεράδα, και τούτο μου έλαχε απ' τον έρωτα του ήλιου: το φως και το καλό»). Αλλα με δυο - τρεις στίχους. Εδώ να σημειωθεί ότι οι δύο σωζώμενοι στίχοι ενός ποιήματος - «πλήρης μεν εφαίνετ' α σελάννα/ αι δ' ως περί βωμόν εστάθησαν» («άστραφτε η πανσέληνος/ κι εκείνες στάθηκαν γύρω απ' το βωμό») ενέπνευσε στην Φ. Στεφανίδη, έναν - τολμούμε να πούμε - αριστουργηματικής τέχνης νυχτερινό πίνακα. Αλλα ποιήματα σώζονται ως μονόστιχα σπαράγματα, λ.χ.: «αερίων επέων άρχομαι αλλ' ονάτων» («μ' αιθέρια λόγια ξεκινώ, μα που απόλαυση χαρίζουν»). Αλλα με λιγοστές λέξεις. Αλλα με τρεις, δυο, ή και με μία λέξη τους. Λ.χ. από κάποιο ποίημα διασώθηκαν οι λέξεις «όπταις άμμε» («με καις») και η Φ. Στεφανίδη είδε μέσα από αυτές να ξεπροβάλλει ένα «καμμένο» από τον έρωτα γυναικείο πρόσωπο. Κάποιου ποιήματος διασώθηκε μόνο μια λέξη «βεύδος», την οποία η Φωτεινή Στεφανίδη αποδίδει ως «διάφανο ρούχο, πολύτιμο» και από την οποία εμπνεύστηκε έναν υπεραισθαντικό γυμνό νεανικό γυναικείο σώμα μισοτυλιγμένο με αραχνοϋφαντο σάλι, που εικονογραφεί και το εξώφυλλο.