Σιχαίνομαι τα στημένα ρεπορτάζ, το σκάψιμο των φτωχόσπιτων, τις εικόνες των κλειστών βιοτεχνιών, τις κραυγές για τις ακριβές γιορτές που ανοίγουν ως παρένθεση και κλείνουν μαζί με την υποχρεωτική διασκέδαση και το ρήμα που φτιάχτηκε για την περίσταση από τα γαλλικά «ρεβεγιονάρω». Τα σιχαίνομαι τα ευαισθησιόμετρα που παίρνουν φόρα και γιορτάρες μέρες γίνονται ένα γιγάντιο παχύδερμο υποκρισίας και μου πλακώνει την καρδιά. Γιατί εκτός των άλλων έρχονται και λοβοτομούν τη λογική, την ώρα ακριβώς της ...κλασικής υπερψήφισης του προϋπολογισμού.

Ετσι συστηματικά, δυστυχώς, τα Χριστούγεννα και το γύρισμα του χρόνου γίνονται μια βαθύτατα αντιπνευματική διαδικασία συναγελασμού με το επίπλαστα ειρηνικό και το επίπλαστα αγαπητικό του άθλιου πολιτισμένου κόσμου.

«Αγορά» που κραυγάζει επειδή δε γιορτάζει. Αλλοίωση του φτωχού και παρουσίασή του ως αδύναμου να αναχθεί σε περιστασιακό υπερκαταναλωτή. Συστηματική συμβολική δολοφονία της συμβολιζόμενης ελπίδας που φέρνει κάθε γέννηση νέου ανθρώπου, του θεού του αύριο και της συνέχειας της ζωής.