ΤΟ καλοκαίρι του 1941, οι πρώτοι μήνες της χιτλεροφασιστικής κατοχής, μας έβρισκαν με κλειστό το Πανεπιστήμιο και τ' άλλα ΑΕΙ επίσης κλειστά και με πολλούς φοιτητές αποκλεισμένους στην Αθήνα. Τότε ακριβώς λειτούργησε για τους φοιτητές το πρώτο συσσίτιο και το οποίο αργότερα αναπτύχθηκε στο μεγάλο με χιλιάδες σιτιζόμενους.

ΠΡΕΠΕΙ επίσης να πούμε πως ορισμένοι καθηγητές, για να κρατήσουν επαφή με τους φοιτητές, συγκρότησαν φροντιστηριακούς κύκλους και καθένας με την ειδικότητά του άρχισαν να επεξεργάζονται διάφορα θέματα, αλλά και να κρατούν στη δύσκολη εκείνη εποχή μια ζωντανή επαφή.

ΟΙ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑΚΟΙ αυτοί κύκλοι σ' ορισμένες σχολές συνδυάστηκαν με διδακτικές περιηγήσεις σε αρχαιολογικούς χώρους. Μια ζωντανή γνωριμιά με τα μνημεία που αν και βρίσκονταν κοντά μας πρώτη φορά είχαμε τέτοια επαφή.

ΗΤΑΝ, επίσης, μια εξαιρετικά πλούσια σε εντυπώσεις και πολύ διδακτική η διαδρομή στα βυζαντινά εκκλησιαστικά της Αττικής: Στην Ομορφη Εκκλησιά, στο Δαφνί, στα Εκκλησάκια του Υμηττού που εξακολουθούσε να έχει το πεύκο του. Η Φιλοσοφική Σχολή, η πιο συντηρητική του Πανεπιστημίου της Αθήνας, μ' αυτές τις πρωτοβουλίες που έπαιρναν ορισμένοι καθηγητές της, μετρημένοι βέβαια στα δάχτυλα, ήταν πάντα το «βαρύ» πυροβολικό της συντήρησης κι όχι μόνο έμενε αμετακίνητο στις θέσεις του, αλλά και άγρυπνο παρακολουθούσε τις δραστηριότητες των φοιτητών στο χώρο κυρίως του συσσιτίου, που μέρα με τη μέρα «άναβαν». Η δράση της ομάδας της ΟΚΝΕ, των συντρόφων, που είχαν διαφύγει από τους τόπους εξορίας άρχισε να δίνει αποτελέσματα. Κι οι λέσχες μας τόσο στο Πολυτεχνείο, όσο και στο Πανεπιστήμιο είχαν μεταβληθεί σε κυψέλες δουλιάς. Είχε τότε πετύχει να 'χουμε ένα μοναδικό συνδυασμό παράνομης και νόμιμης δουλιάς. Η σπουδάζουσα ήταν ολοφάνερο πως είχε πια κάνει την επιλογή της και της ΕΑΜικής Αντίστασης τα μηνύματα καταχτούσαν όλο και περισσότερο τα φοιτητικά νιάτα.

ΤΟΤΕ ήταν που φούντωσαν οι ανησυχίες στα λεγόμενα φροντιστήρια καθώς και βλέπανε στη λέσχη και το συσσίτιο να είναι καθημερινά παρόντες εκατοντάδες φοιτητές και να τρέχουν επιτροπές για μια σειρά ζητήματα κι ανάμεσα στ' άλλα η συνεχής κι άγρυπνη προσπάθεια να εξασφαλιστούν τρόφιμα για να λειτουργεί κανονικά το συσσίτιό μας.

ΤΑ έβλεπαν όλα οι καθηγητές, που είχαν στημένα τα φροντιστήρια κι άρχισαν να κάνουν ψιθυριστά στην αρχή τις παρεμβάσεις και τις «πατρικές» υποδείξεις για το «δέον γενέσθαι». Επρεπε, μας έλεγαν τότε, να είμαστε έτοιμοι, για να παίξουμε το ρόλο μας στη νέα πολιτική ζωή της χώρας. Αλλά το πρώτιστο ήταν ν' αποτραβηχτούμε από το ΕΑΜ και να μπούμε στο εργαστήριο της «φρονιμάδας».

ΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΑΤΟΡΕΣ της «φρονιμάδας» πέσανε έξω. Ο ελληνικός λαός δεν άκουσε τις συμβουλές τους. Δεν περπάτησε στο δρόμο αυτό της δήθεν φρονιμάδας. Ακολούθησε της κλεφτουριάς του Εικοσιένα το παράδειγμα. Κι ο πατριώτης, ο αγωνιστής αρνιέται το συμβιβασμό, είναι ο μαχητής του νέου κόσμου.

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ της Φιλοσοφικής του Πανεπιστημίου της Αθήνας, ο Ι. Θεοδωρακόπουλος με σπουδές στη Γερμανία, δίδασκε θέματα Πλατωνικής Φιλοσοφίας και Γκαίτε αλλά στην πορεία «ξεσπάθωσε» και κάλεσε ανοιχτά πια τους φοιτητές να παρατήσουν το συσσίτιο και να περιοριστούν στις σπουδές τους, προκειμένου να βρεθούν έτοιμοι για τις νέες πολιτικές καταστάσεις, που θα προκύψουν με το τέλος του πολέμου.

ΜΑΣ ΕΒΛΕΠΑΝ, έτσι τότε μας έλεγαν, πως είμαστε οι νέοι βουλευτές και παρ' ολίγο να μας έλεγαν ότι άρχιζε σε λίγο κι η μισθοδοσία μας... Αλλά για να φτάσουμε ως το βουλευτιλίκι χρειαζόταν «φρονιμάδα» και συγκρατημός. «Δε βλέπετε, μας έλεγαν, πως έχετε να κάμετε με σιδερόφραχτα θεριά που έχουν όλη την Ευρώπη στα χέρια τους. Τι γυρεύετε; Οι Γερμανοί δεν πέφτουν επειδή εσείς γράφετε τη νύχτα συνθήματα».

ΔΕΝ ακούσαμε όλους αυτούς τους «συμβουλάτορες» ούτε τις συνταγές τους. Κάναμε πράξη του μεγάλου δασκάλου του Δημήτρη Γληνού τα λόγια, το φλογερό του ΕΑΜ κάλεσμα, που συγκλόνισε την Ελλάδα ολόκληρη και έλεγε «... Ενας και μόνος δρόμος ανοίγεται μπροστά μας, ο δρόμος της ενεργητικής αντίστασης, ο δρόμος του απελευθερωτικού αγώνα». Στη «φρονιμάδα» της υποταγής με το λαό τα νιάτα της Ελλάδας βάδισαν και πάλεψαν στις στράτες του αγώνα που μας δίδαξε ο μεγάλος διανοητής και δάσκαλος του λαού μας ο Δημήτρης Γληνός που έφευγε στις 23 Δεκέμβρη 1943. Εξήντα ένα χρόνια από τότε.