Με τους εμποροϋπαλλήλους, τους ξενοδοχοϋπαλλήλους, τους επισιτιστές, τους κούριερ, τις καθαρίστριες, κλπ. που δέχονται τη σκληρή ταξική εκμετάλλευση, συναντήθηκε το ΚΚΕ την περασμένη Δευτέρα, στην εκδήλωση που διοργάνωσε η Αχτίδα Υπηρεσιών της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του Κόμματος για τις Θέσεις του 17ου Συνεδρίου του Κόμματος. Η ανάλυση των Θέσεων έγινε από τη Γενική Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, ενώ η ανταπόκριση των εργαζομένων στο κάλεσμα του Κόμματος για συζήτηση, για κατάθεση προτάσεων και εμπειριών, ακόμα και παρατηρήσεων ήταν παραπάνω από θετική.

Η Αχτίδα Υπηρεσιών το προηγούμενο διάστημα είχε σημαντικές και πολύμηνες κινητοποιήσεις στον κλάδο των ξενοδοχοϋπαλλήλων, είχε μαζικοποίηση και θετικά αποτελέσματα στις αρχαιρεσίες των ιδιωτικών υπαλλήλων, των επισιτιστών και των λογιστών. Οπως χαρακτηριστικά ανέφερε η Γραμματέας της Αχτίδας, Βούλα Κοντούλη, ανοίγοντας την εκδήλωση «η Αχτίδα Υπηρεσιών το προηγούμενο διάστημα έχει κάνει θετικά βήματα. Αγκαλιάζει ένα μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης της Αθήνας, ξεδιπλώνει τη δράση της σε χώρους δύσκολους. Εχει μερίδιο τόσο στην ανοδική πορεία του Κόμματός μας όσο και στις αδυναμίες που αναλύονται στις Θέσεις και που προσπαθούμε να ξεπεράσουμε και με τη δική σας συμβολή. Εχουμε τη σιγουριά ότι το συνέδριο θα δώσει μια νέα ώθηση στη δουλιά μας. Σας καλούμε και εσάς να συμβάλλετε στην κατεύθυνση αυτή».

Στις σημερινές συνθήκες, τόνισε η Αλέκα Παπαρήγα, το ΚΚΕ πρέπει να γίνει ικανότερο, αποτελεσματικότερο, να βάλει ψηλά τον πήχη των απαιτήσεων, αυτό σήμερα έχει ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο και είναι απόλυτα αναγκαίο. Η Γενική Γραμματέας υπογράμμισε ότι σήμερα από τη μια μεριά υπάρχουν μια σειρά από στοιχεία που δείχνουν ότι ο κόσμος είναι σε μια φάση να αντιδράσει, από την άλλη μεριά αυτή η αντίδραση, αυτή η αντεπίθεση, που θέλει το ΚΚΕ, δυσκολεύεται.

«Σήμερα, είπε χαρακτηριστικά, χρειάζεται πολύ πιο πολιτικοποιημένο κίνημα, πολύ πιο οξυμένη ταξική πάλη και δράση για αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, για να μπορέσει το λαϊκό κίνημα να αποσπάσει ορισμένες κατακτήσεις, κατακτήσεις στο έδαφος της αρπαγής κατακτήσεων και που στην πραγματικότητα δεν είναι κατακτήσεις. Πας να περισώσεις να μην τα χάσεις όλα.

Θα σας πω ένα παράδειγμα, ανέφερε χαρακτηριστικά. Βγαίνει ο ΣΥΝ στη Βουλή και λέει προκαλώ το ΚΚΕ, τις προοδευτικές δυνάμεις και το ΠΑΣΟΚ - επαναφέρουν το θέμα "των προοδευτικών δυνάμεων"- να πάρουν θέση για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα των εργαζομένων. Το οποίο θα είναι 400 ευρώ. Ακούγεται καλά στον κόσμο, γιατί λένε κάποιοι, από εκεί που έχουμε εισόδημα μηδέν ας έχουμε 400 ευρώ. Φυσικά, εμείς δεν είμαστε αντίθετοι στο να παλέψει το κίνημα και τις ελάχιστες εγγυήσεις μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά όχι έτσι. Εμείς προβάλλουμε τις εγγυήσεις για τον άνεργο, τα επιδόματα ανεργίας, την προστασία της μητρότητας, τις ανάγκες των πολύτεκνων οικογενειών, τις ανάγκες των γυναικών που δεν έχουν δυνατότητα συνταξιοδότησης. Θέτουμε ζητήματα εγγύησης πολύ συγκεκριμένα κατά κατηγορία, γιατί αυτή η λογική του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, έτσι όπως το βάζουν και έτσι όπως χρησιμοποιήθηκε στην καπιταλιστική ευρώπη, είναι μια λογική που λέει το εξής πράγμα: Θα σου δίνω ψίχουλα - αυτό δε το μέτρο έχει εφαρμοστεί και προπολεμικά στην περίοδο της μεγάλης κρίσης της ανεργίας - και τα ψίχουλα συμπλήρωναν οι φιλανθρωπικές οργανώσεις. Και σήμερα έτσι θα το κάνουν, μέσα από το δίκτυο των λεγόμενων μη κυβερνητικών φιλανθρωπικών οργανώσεων. Αυτή θα είναι η κοινωνική πολιτική, αυτό θα είναι το κοινωνικό κράτος.

Καθημερινά, το Κόμμα μας και το κίνημα βρίσκονται μπροστά σε αυτά τα ζητήματα, γιατί και ο καπιταλισμός, παρά την επιθετικότητά του, μπορεί να ελίσσεται, στο έδαφος όμως της αρπαγής των κατακτήσεων. Τα μέτρα που παίρνουν οι αστικές κυβερνήσεις και κόμματα είναι μέτρα που δεν μπορεί να μην τα πάρει το καπιταλιστικό κίνημα, είναι απολύτως αναγκαία, δεν είναι απλώς προϊόν μιας κακής διαχείρισης ενός κόμματος που είναι πολύ συντηρητικό».

Και συνεχίζοντας είπε: «Εμείς πρέπει να συνδυάζουμε σαν κόμμα - δεν το καταφέρνουμε με την απαιτούμενη επάρκεια - δύο ζητήματα:

1) Την ταξική πολιτική διαπαιδαγώγηση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων στην κατεύθυνση της αντιπαράθεσης εφ' όλης της ύλης, όχι μόνο με την κυβέρνηση, αλλά συνολικά με την κυρίαρχη πολιτική, με την εργοδοσία, με το δικομματισμό, με τη στρατηγική που ακολουθείται σήμερα, ανεξάρτητα αν είναι στην κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ.

2) Την ικανότητα να συσπειρώνουμε έναν κόσμο - ο οποίος δυσκολεύεται να κατανοήσει την παραπάνω θέση - γύρω από στόχους πάλης που τον απασχολούν, να αποσπά κάποιες κατακτήσεις και παραχωρήσεις, κάποιες έστω νίκες, έτσι ώστε να συνδέεται αυτό που συγκινεί, που καταλαβαίνει, μέχρι εκεί που καταλαβαίνει, με την αλλαγή της πολιτικής του συνείδησης.

Αυτό, φυσικά, δεν είναι εύκολη υπόθεση».

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, σε σχέση με τα παραπάνω αποτελούν τα ζητήματα του τουρισμού. Οπως είπε η Αλέκα Παπαρήγα, γίνεται προσπάθεια να πειστεί ο λαός ότι αν εκσυγχρονίσουν την τουριστική βάση της χώρας τότε θα έρθουν περισσότεροι τουρίστες. «Αντικειμενικά - συνέχισε - πρέπει να προσφέρεις και υψηλού επιπέδου υπηρεσίες. Αλλά ποιος μπορεί να το κάνει αυτό; Τα μεγάλα τουριστικά συγκροτήματα. Ετσι, μπορεί στην Ελλάδα να έχεις εισροή τουριστών και μείωση τελικά του εισοδήματος από τον τουρισμό. Δείτε τους μικρέμπορους. Λένε για παράδειγμα, αν έχουμε λιγότερη φορολογία μπορούμε να επιβιώσουμε. Οι πολλοί καταλαβαίνουν ότι αν είχε καλύτερους μισθούς ο εργαζόμενος θα κινηθούν τα μαγαζιά. Εγώ σας λέω να διπλασιαστούν σήμερα οι μισθοί. Πού θα μεγαλώσει ο τζίρος στα μικρομάγαζα ή στα μεγάλα πολυκαταστήματα; Στα μεγάλα. Εκεί επιδιώκουμε ακριβώς να αναπτυχθεί η ικανότητα του Κόμματος. Πρέπει να πείθει, πρέπει να μπορεί σε κάθε φάση, παίρνοντας υπόψη και τη στάθμη του κινήματος, να κάνει αναγκαίους ελιγμούς αλλά όχι τις εκπτώσεις, ότι αντικειμενικά σήμερα δίχως πολιτική ρήξης με το σημερινό πολιτικό σκηνικό και ανατροπή του, δεν μπορείς να μιλάς για προώθηση λύσεων στα προβλήματα. Μπορεί να αποσπάσεις ορισμένες κατακτήσεις, που βέβαια θα τις αφυδατώνουν. Αυτό είναι το πρόβλημα που σήμερα εξετάζει το συνέδριο».

Για το ζήτημα των κοινωνικών συμμαχιών η Αλέκα Παπαρήγα υπογράμμισε ότι το συνέδριο καλείται να εξετάσει πώς θα μπορέσει το ΚΚΕ να συμβάλει στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης, πώς θα προωθηθούν οι κοινωνικές συμμαχίες, αναφέροντας ως παράδειγμα ότι η κοινωνική συμμαχία με τους εμπόρους έχει δυσκολίες, ιδιαίτερα μ' αυτούς που έχουν προσωπικό, γιατί αυτοί έχουν διπλή συνείδηση, και του εργαζόμενου και του μικροϊδιοκτήτη που απασχολεί εργαζόμενους, και είναι δύσκολο να τους κάνεις να υπερισχύσει αυτή που τους φέρνει κοντά στους εργαζόμενους. Και ανέφερε χαρακτηριστικά γενικεύοντας ότι «σήμερα αν οποιαδήποτε συμμαχία δε βάζει το θέμα της εξουσίας δε δίνει προοπτική».

Οπως, άλλωστε, ανέφερε χαρακτηριστικά δεν μπορεί να προγραμματίζεις πολιτική απασχόλησης και τα ελληνικά μονοπώλια να κυριαρχούν.

«Πάρτε για παράδειγμα τον τουρισμό. Μπορεί να κάνεις πολιτική πλήρους απασχόλησης των ξενοδοχοϋπαλλήλων σε συνύπαρξη με τα ξενοδοχειακά συγκροτήματα; Αλλο ζήτημα, βέβαια, ότι παλεύω με όρους ταξικής πάλης, κατακτώ κάτι, τους υποχρεώνω να κάνουν μια παραχώρηση, όχι όμως με αναγνώριση της συναίνεσης, αλλά με αναγνώριση της μόνιμης αντιπαράθεσης. Και κάθε φορά αυτή η αντιπαράθεση θα αποκρυσταλλώνεται σε έναν ορισμένο συσχετισμό. Αλλά ποτέ με την αποδοχή ότι η κοινωνία θα προχωράει όταν μπαίνουν κανόνες ανάμεσα στην εργατική τάξη και μεγαλοξενοδόχους», υπογράμμισε.

«Θα σας πως ένα άλλο παράδειγμα, ανέφερε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Πολλές φορές αρχίζουν οι ενδοκλαδικές διαφορές. Είδατε τι έγινε με τους τραπεζοϋπαλλήλους. Ξεκίνησαν όλοι μαζί για ενιαίο επικουρικό, βέβαια στη λογική της ενοποίησης των Ταμείων που προωθεί η ΕΕ. Δεν τα βρήκαν με τους τραπεζίτες και τώρα λένε κάθε κλάδος μόνος του. Μα είναι δυνατόν να αντιμετωπίσει την επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση κάθε κλάδος μόνος του; Αλλο πράγμα είναι ότι κάθε κλάδος έχει τις ιδιαιτερότητές του. Αλλά πρέπει να κινηθούν όλοι μαζί σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Αν η κυβέρνηση αυτή έρθει αύριο αντιμέτωπη με εργάτες δημοσίου - ιδιωτικού τομέα, ΕΒΕ, αγροτιά σε ενιαία δράση για το συγκεκριμένο πρόβλημα, με προσαρμογή βεβαίως των προτάσεων σε κάθε χώρο, δεν ξέρω αν είναι εύκολο να τα περάσει. Ξεσηκώθηκαν οι τραπεζοϋπάλληλοι με μεσοβέζικα αιτήματα, τους κτύπησε.

Το θέμα, λοιπόν, συνέχισε, δεν είναι απλώς να βάλουμε ένα αίτημα και μια κινητοποίηση, πρέπει να περιμένεις ότι ο αντίπαλος θα υπονομεύσει τον αγώνα. Εχει μεγάλη πείρα το καπιταλιστικό σύστημα, να ενσωματώνει κινητοποιήσεις και να τις διαλύει εκ των έσω, αξιοποιώντας βέβαια ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, ΣΥΝ».

Συνεχίζοντας η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ τόνισε: «Πού θα κριθεί ένα κόμμα; Στην αντίθεση μονοπώλια - λαός, στην αντίθεση ιμπεριαλισμός - λαός. Δεν μπορεί να λες ότι εγώ υποστηρίζω την ευρωπαϊκή ενοποίηση, να γίνει ομοσπονδία, να γίνει πολιτική ένωση και από την άλλη μεριά να ισχυρίζεσαι ότι από καλύτερες θέσεις θα παλέψουν οι εργαζόμενοι. Αντίθετα, όσες δυσκολίες έχει η ΕΕ, όσο δεν μπορεί να ολοκληρώνει τις αποφάσεις της τότε αντικειμενικά είναι πιο ευάλωτη».

«Αυτό που έχει πολύ μεγάλη σημασία για την εργατική τάξη, υπογράμμισε η Αλ. Παπαρήγα είναι η κατανόηση της αντίθεσης μονοπώλια - ιμπεριαλισμός, η κατανόηση του λαϊκού μετώπου, της λαϊκής εξουσίας, της λαϊκής οικονομίας. Αυτό το μέτωπο δεν μπορούμε να το χτίσουμε στη συμφωνία για το σοσιαλισμό. Ο σοσιαλισμός έχει και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ο δρόμος προς το σοσιαλισμό επίσης έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Εμείς το λέμε καθαρά. Σε αυτό το θέμα δε σας υποχρεώνουμε να συμφωνήσετε μαζί μας. Κάπου, όμως, πρέπει να συμφωνήσουμε. Αυτή η νέα εξουσία, η νέα διακυβέρνηση κάτι πρέπει να κάνει την άλλη μέρα. Βέβαια, τις γενικές γραμμές τις βάζουμε, π.χ., την κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής». Ορισμένες γενικές αρχές πρέπει να έχεις. Από εκεί και πέρα, βεβαίως, ο λαϊκός παράγοντας θα τα λύσει αυτά.

Εμείς ως κόμμα δεν πρόκειται να παραιτηθούμε από την προβολή της θέσης μας ότι η έκβαση αυτού του αγώνα, για να φέρει αποτέλεσμα, πρέπει να είναι ο σοσιαλισμός. Θα υπάρχουν και διαφορετικές απόψεις μέσα στο μέτωπο και οι σύμμαχοι θα έχουν τη δική τους αυτοτέλεια να λένε τις απόψεις τους. Δε θα καταργήσουμε τις διαφορετικές απόψεις. Πρέπει να υπάρχει ενιαία κατεύθυνση, από εκεί και πέρα θα συνυπάρχουν και οι διαφορετικές αντιλήψεις και αυτά τα λύνει ο συσχετισμός δύναμης, όταν ωριμάσουν οι συνθήκες και οι κατάλληλες στιγμές».

«Το κυριότερο όμως, είπε, είναι ότι το ΚΚΕ πρέπει να τα καταφέρει να τα βγάζει πέρα στον καθημερινό αγώνα, να βοηθά ο καθημερινός αγώνας, να υποτάσσεται στη γενική του στρατηγική, να τα βγάλει πέρα στο ιδεολογικό μέτωπο. Είναι σύνθετα καθήκοντα αυτά.

Μας απασχολεί, λοιπόν, η βελτίωση της δουλιάς μας. Πώς θα συνδυάσεις, δηλαδή, τα προβλήματα που συγκινούν τον κόσμο, με την άνοδο της πολιτικής του πείρας, για την οικοδόμηση του μετώπου και για την αναζωογόνηση του οράματος του σοσιαλισμού, που για μας είναι η προοπτική. Το θέμα δεν είναι να λες συνέχεια ζήτω το μέτωπο, ζήτω η λαϊκή εξουσία, ζήτω ο σοσιαλισμός, αλλά μέσα από τη δουλιά μας να βγάζει ο λαός συμπεράσματα. Ο κόσμος είναι ανυπόμονος και εμείς πρέπει να προσπαθήσουμε στην πάλη για τα προβλήματα, αλλά και στην άνοδο πολιτικής πείρας. Και αυτό πρέπει να γίνει κατά κλάδο. Μέσα από την εμπειρία του κάθε κλάδου. Και στον τομέα των υπηρεσιών συσκοτίζεται και λίγο η ταξική εκμετάλλευση, δε φαίνεται καθαρά αλλά υπάρχει. Μέρος της εργατικής τάξης είναι οι εργαζόμενοι στις υπηρεσίες, εργατική τάξη δεν είναι μόνο αυτοί που δουλεύουν στα εργοστάσια. Πολύ περισσότερο που σήμερα οι υπηρεσίες και ο καθαρά παραγωγικός τομέας συνδέονται μεταξύ τους. Αυτό λοιπόν το θέμα μας απασχολεί, η βελτίωση της δουλιάς μας, έχοντας περισσότερη εμπειρία και διδαγμένη από ό,τι καινούριο πρόσθεσε θετικό ή αρνητικό η σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Η εργατική τάξη έχει περισσότερες προϋποθέσεις να τα καταλάβει αυτά από όλους τους άλλους και θα έλεγα και ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου. Η εργατική τάξη, ένα μεγάλο τμήμα της, μπορεί να μορφωθεί πολιτικά και ιδεολογικά, γιατί περισσότερο από όλους εκείνους που έχουν βγάλει τα πανεπιστήμια, αλλά έχουν διδαχτεί στραβά τα πράγματα, η εργατική τάξη, μέσα στις συνθήκες όπου την καταδικάζουν, έχει τη δυνατότητα να καταλάβει τη θεωρία του Κόμματος, γιατί τη ζει στο πετσί της. Οπότε μπορεί να βρει ένα φως σε αυτά που ζει».