Εκτιμά επίσης ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται σε νέα περίοδο, που σηματοδοτείται από τη «διαρκή κατάσταση πολέμου» με ευθύνη των ΗΠΑ, οι οποίες κινούνται με βάση τη νέα στρατηγική τους αντίληψη ως «μοναδικής υπερδύναμης», με τελικό στόχο «την αυτοκρατορική διαχείριση του πλανήτη», ενάντια στην ανθρωπότητα ολόκληρη. Ως βάση αυτής της στρατηγικής των ΗΠΑ θεωρεί τις «ενδιάθετες στο καπιταλιστικό σύστημα τάσεις για άνευ ορίων επέκταση και διεθνοποίηση, με μόνο στόχο, αλλά και μόνο προορισμό, την αύξηση του κέρδους».

Για τον ΣΥΝ αυτές οι «ενδιάθετες τάσεις» δεν ισχύουν για την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) λες και αυτή δεν είναι καπιταλιστική. Αν έκανε την ίδια εκτίμηση και για την ΕΕ έπρεπε να παραδεχτεί ότι είναι ιμπεριαλιστικό κέντρο. Αλλά τότε δε θα μπορούσε να υπερασπιστεί τη στρατηγική στήριξης της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τη θέση του για πολιτική ενοποίηση και για έδαφος ικανοποίησης λαϊκών προβλημάτων. Ετσι αναφέρονται στην πολιτική ξεκομμένα από την οικονομική βάση που αυτή υπηρετεί, γιατί τους βολεύει η εκτίμηση για αυτοκρατορικές επιδιώξεις των ΗΠΑ που παρέμειναν «η μόνη υπερδύναμη», χωρίς αντίπαλο δέος, μετά την «κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού», της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών καθεστώτων.

Με δεδομένη αυτή την τοποθέτηση, μακριά από μια βαθύτερη ανάλυση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, ερμηνεύει και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους ως αποτέλεσμα αποκλειστικά της «αυτοκρατορικής» δράσης των ΗΠΑ.

Στην «ηγεμονία των ΗΠΑ», επίσης, αποδίδουν την «καταπάτηση του διεθνούς δικαίου όπως διαμορφώθηκε μεταπολεμικά» και την κατάσταση στους διεθνείς οργανισμούς, όπως ο ΟΗΕ, που αδυνατεί πλέον να επιβάλει το διεθνές δίκαιο. Για την ιμπεριαλιστική δράση βεβαίως της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των ηγετικών καπιταλιστικών κρατών της (Γερμανία, Γαλλία, κλπ.), δε λένε κουβέντα. Αλλωστε, ούτε τη δράση των ΗΠΑ τολμούν να χαρακτηρίσουν ιμπεριαλιστική.

Ετσι, προβάλλουν στόχους που καλλιεργούν αυταπάτες στους λαούς. Οπως, για παράδειγμα, «ουσιαστικός εκδημοκρατισμός και αύξηση του κύρους των διεθνών οργανισμών, ιδιαίτερα του ΟΗΕ...», αποσιωπώντας επίσης το γεγονός, κάτω από το σημερινό διεθνή συσχετισμό δυνάμεων, ότι ο ΟΗΕ έχει εξελιχτεί σε μοχλό στήριξης της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων.

Εκφράζουν δηλαδή θέσεις αποσπασμένες από τις πραγματικές εξελίξεις και τις αιτίες τους. Ο πολιτικός διάλογος συνήθως διεξάγεται με εντελώς ανισότιμο τρόπο και με το πιστόλι των ιμπεριαλιστών στον κρόταφο των πιο αδύνατων κρατών. Με τη λογική εξίσωσης θύτη και θύματος, και κυρίως με ομπρέλα και τη νομιμοποίηση των προσχημάτων των ιμπεριαλιστών. Με την αναγόρευση του NATO ως του οργανισμού που διασφαλίζει την παγκόσμια ειρήνη, στο οποίο συμμετέχουν σχεδόν όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ και συναποφασίζουν και συμμετέχουν στους πολέμους. Τα συνθήματα, περί πολιτικού διαλόγου για διευθέτηση του πολέμου, για εκδημοκρατισμό του ΟΗΕ, καλά είναι αλλά δεν αρκούν για να αποδώσουν τη σημερινή πραγματικότητα και προ παντός να γίνουν κλειδιά για την επίλυση προβλημάτων που σχετίζονται με τον πόλεμο. Πώς να κάνει διάλογο το θύμα με τον θύτη; Στη βάση των επιδιώξεων του θύτη; Μόνο έτσι μπορεί. Να γιατί απαιτείται η αντιιμπεριαλιστική πάλη των λαών. Αυτή μπορεί να βάλει φρένο στους πολέμους.

Καμία συμφωνία δεν είναι ικανή να αποτρέψει τον πόλεμο όταν οξύνονται στο έπακρο οι αντιθέσεις. Οι συμφωνίες μπορεί να ανακόπτουν μια κατάσταση, όμως δεν μπορεί να αποτελούν την εναλλακτική λύση στον ιμπεριαλισμό. Αλλωστε, οι συμφωνίες πρέπει να ανατρέπονται όταν αλλάζει ο συσχετισμός δύναμης υπέρ των λαών.

Καθόλου δεν ήταν τυχαία η στάση του ΣΥΝ απέναντι στο τρομοκρατικό χτύπημα στις ΗΠΑ το Σεπτέμβρη του 2001, όταν έδειξε την αμέριστη συμπάθεια, πέρα από τα θύματα - πράγμα φυσικό - και στην αμερικανική κυβέρνηση. Στο ερώτημα ποιον ωφελεί το χτύπημα δεν απαντούσε, ενώ θεωρεί ότι βαθύτερη αιτία του φαινομένου της τρομοκρατίας είναι η φτώχεια, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα ή και στο περιθώριο την άμεση και έμμεση σχέση του ιμπεριαλισμού με την τρομοκρατία. Η φτώχεια δε γεννά την τρομοκρατία ως φυσικό επακόλουθο αλλά την ταξική πάλη και την επανάσταση.

Αντιμετωπίζει δε την πολιτική κατά της τρομοκρατίας ως πρόβλημα δημοκρατικών κυρίως ελευθεριών, αποσπασμένο από την ιμπεριαλιστική πολιτική, ή το ταυτίζει αποκλειστικά και μόνο με τις ΗΠΑ. Το ότι ο αντιτρομοκρατικός αγώνας στρέφεται κατά λαών που θέλουν να αντιπαλέψουν το καπιταλιστικό σύστημα, ότι έχει χαρακτήρα αντεπαναστατικό, δεν τον ενδιαφέρει.

Αλλωστε, ο ΣΥΝ είναι θιασώτης της «συνοχής», θεωρώντας ότι μπορεί να γίνονται αλλαγές αλλά τέτοιες που να μην προκαλούν την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα κατά των λαών, δηλαδή να μη γίνουν ριζικές επαναστατικές ανατροπές.

Οταν όμως τα ίδια τα γεγονότα (συμμετοχή της ΕΕ στους πολέμους) τους διαψεύδουν, τότε μιλούν για αδυναμία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να απαγκιστρωθούν και όχι για συμμετοχή στην ιμπεριαλιστική δράση για μοίρασμα αγορών, σφαιρών επιρροής κλπ.

Ζητούν να αποκτήσει η ΕΕ ενιαία εξωτερική πολιτική, εκτιμώντας ότι αυτό είναι εφικτό, ότι είναι θέμα πολιτικής βούλησης κάνοντας πως δε βλέπουν ότι η καπιταλιστική ενοποίηση σημαδεύεται από εσωτερικές αντιθέσεις και ότι αυτές δεν είναι παρέκκλιση αλλά σύμφυτο του διεθνοποιημένου καπιταλισμού. Αλλά ακόμη και αν η ΕΕ μπορέσει να λειτουργεί με ενιαία πολιτική, αυτή θα είναι ιμπεριαλιστική.

Δεν είναι τυχαίο ότι μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ χαιρέτιζε την ιμπεριαλιστική ειρήνη στα Βαλκάνια, τη συμφωνία για το Παλαιστινιακό στο Οσλο, και μόνο όταν τα γεγονότα τον διέψευσαν άσκησε κριτική χωρίς πάλι να βλέπει το βάθος και τον ταξικό χαρακτήρα των αντιθέσεων.

Τέλος, στη βάση των πιο πάνω αντιλήψεών του τραβά το αντιπολεμικό κίνημα σε συμμαχία με τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό πόλο, θεωρώντας ότι έτσι θα καταφέρει η ΕΕ να αντισταθεί στην «αυτοκρατορική στρατηγική των ΗΠΑ». Στο προγραμματικό του συνέδριο αναφέρει: «Από την άλλη μεριά η ανακούφιση που όλοι αισθανθήκαμε από τη στάση των κυβερνήσεων της Γαλλίας, της Γερμανίας και του Βελγίου απέναντι στον πόλεμο του Ιράκ δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Στις σημερινές συνθήκες κάθε φωνή που εναντιώνεται στην αυτοκρατορική στρατηγική των ΗΠΑ αποτελεί εξ αντικειμένου, τουλάχιστον μερικά και προσωρινά, στήριγμα στον αγώνα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς».

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ