Κυριακή 23 Μάη 2004
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 8
ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2004
ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ
Διακηρύττει τον ευρωμονόδρομο

Το περιεχόμενο της εκλογικής διακήρυξης του Συνασπισμού για τις ευρωεκλογές ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενο, όπως αναμενόμενη ήταν και η αφθονία νοητικών ακροβασιών που συναντώνται σ' αυτό, συνέπεια της αέναης προσπάθειας του ΣΥΝ να ισορροπεί πατώντας σε δυο βάρκες. Πρόκειται για ένα κείμενο φανατικά φιλοευρωενωσιακό, παρά την πρόθεση - εκλογές γαρ - να δει ευρωενωσιακές επιλογές με κριτικό μάτι. Και το λέμε αυτό μια και η ηγεσία του ΣΥΝ με εντυπωσιακή ευκολία αναθεωρεί και προσαρμόζει αναλόγως της συγκυρίας πάγιες θέσεις της.

Για παράδειγμα, από τη διακήρυξη πληροφορούμαστε πως ο ΣΥΝ «απορρίπτει τα σχέδια για δημιουργία Ευρωστρατού», τα οποία μέχρι πρότινος αποδεχόταν. Πλην όμως η φράση αυτή συνοδεύεται από την εξής: «όπως σήμερα προωθείται με λογική συμπληρωματική και ουσιαστικά υποτελή στο ΝΑΤΟ»! Ο Συνασπισμός επιμένει λανθασμένα να καθορίζει το χαρακτήρα του Ευρωστρατού, άρα και το ρόλο του, από τις σχέσεις του με το ΝΑΤΟ. Ακόμη όμως κι αν εξέλιπε το ΝΑΤΟ, ο Ευρωστρατός και πάλι θα αποτελούσε μια επικίνδυνη και αντιλαϊκή εξέλιξη, όντας μια πολεμική μηχανή στην υπηρεσία μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης για την υπεράσπιση ξένων προς τους λαούς συμφερόντων.

Αναζητώντας μια όποια βάση για να εδράσει την «κριτική» του απέναντι στην ΕΕ καταλήγει πάλι στα ίδια. Στις σχέσεις που αυτή οικοδομεί με τις ΗΠΑ και όχι στο χαρακτήρα που έχει ως ένωση καπιταλιστικών χωρών. Αναφέρεται στη διακήρυξη: «Σήμερα η ΕΕ χαρακτηρίζεται από νεοφιλελεύθερες πολιτικές υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι εγκλωβισμένη στον ευρωατλαντισμό και ακολουθεί τα αυτοκρατορικά σχέδια της κυβέρνησης των ΗΠΑ».

Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές ωστόσο ασκούνται από κυβερνήσεις, όχι από κάποιο πολιτικό «βίτσιο», αλλά γιατί αυτή τη μορφή διαχείρισης έχει ανάγκη σήμερα το μεγάλο κεφάλαιο, πολιτικοί εκφραστές του οποίου είναι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Η Ευρωπαϊκή Ενωση ανταγωνίζεται και συμμαχεί με τις ΗΠΑ κατά περίπτωση και όπως προστάζουν τα συμφέροντα που θέλει να προωθήσει. Στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό ο ΣΥΝ σπεύδει από «αριστερά» να πάρει θέση υπέρ του ενός στρατοπέδου, στηλιτεύοντας τις ΗΠΑ που «δεν μπορούν να αποδεχτούν την ύπαρξη του δυνάμει ανταγωνιστή που θα αποτελούσε μια πολιτικά ενωμένη Ευρώπη, με ισχυρό κοινό νόμισμα, κοινή εξωτερική πολιτική, αυτόνομη αμυντική δομή».

Και όχι μόνο παίρνει θέση αλλά δυστυχώς καλλιεργεί επικίνδυνα διλήμματα, προτρέποντας τους λαούς της Ευρώπης, τα κινήματά τους, τις πολιτικές δυνάμεις στο σύνολό τους, να αποφασίσουν αν θα αποδεχτούν μοιρολατρικά το ρόλο που τους επιφυλάσσουν οι ΗΠΑ ή αν θα επιμείνουν στην πολιτική ενοποίηση, εξασφαλίζοντας την κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνα! Κι αυτό μια και «το μέλλον της ΕΕ εξαρτάται καθοριστικά από την απάντηση στο δίλημμα αυτό».

Το δεύτερο μεγάλο δίλημμα που αντιμετωπίζουν όλοι οι προαναφερόμενοι, ανάμεσά τους και οι κυβερνήσεις των χωρών-μελών της ΕΕ, κατά τον Συνασπισμό, είναι το αν θα απαρνηθούν το κοινωνικό και πολιτικό πρόσωπο ή αν θα αποφασίσουν να το υπερασπιστούν. «Υπεράσπιση που περνά - λέει ο ΣΥΝ - υποχρεωτικά σήμερα μέσα από την αμφισβήτηση της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και από την ήττα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που εφαρμόζεται».

Προφανώς οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δε συνιστούν «διχασμένες προσωπικότητες». Γνωρίζουν καλά τι πρέπει να πράξουν και το πράττουν στο ακέραιο. Αυτές οι ίδιες που εφαρμόζουν μια άγρια νεοφιλελεύθερη πολιτική ουδέποτε αντιμετώπισαν το δίλημμα της αυτοαναίρεσής τους. Το δίλημμα που πλασάρει ο Συνασπισμός απευθύνεται στους λαούς, στον ελληνικό πρωτίστως, με την ελπίδα να πιάσει τόπο, γιατί μόνο έτσι θα βαδίζουν με παρωπίδες στον ευρωμονόδρομο, έχοντας απολέσει τη δυνατότητα να δουν πως υπάρχει κι άλλος δρόμος δίπλα τους.

Η ηγεσία του ΣΥΝ γνωρίζει τις λαϊκές διαθέσεις απέναντι στην ΕΕ, γνωρίζει πως θα εκφραστούν στην κάλπη και φροντίζει να μην έρθει σε σύγκρουση μ' αυτές, υιοθετώντας κι ένα καταγγελτικό για την ΕΕ ύφος. Λέει: «Η νεοφιλελεύθερη μορφή του καπιταλισμού δεν αποτελεί αμερικάνικη εφεύρεση. Εμφανίστηκε στη Βρετανία της Θάτσερ και έβαλε τη σφραγίδα της στην οικοδόμηση της ΕΕ τη δεκαετία του '90 με τα κριτήρια σύγκλισης της Συνθήκης του Μάαστριχτ, τους κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας της Συνθήκης του Αμστερνταμ...». Σε άλλο σημείο αναφέρεται στη νομισματική ενοποίηση η οποία ακολούθησε τα πρότυπα του νεοφιλελευθερισμού. Πόση αξία έχουν όλα αυτά; Καμία. Ο ΣΥΝ ψήφισε το Μάαστριχτ, αρνούμενος ακόμη και τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος που σήμερα το ζητά για την επικύρωση του Ευρωσυντάγματος (το οποίο μέχρι πρότινος επίσης αποδεχόταν). Δεν καταψήφισε το Αμστερνταμ. Αποδέχτηκε τη νομισματική ενοποίηση, ζητώντας την επίσπευση και της πολιτικής ενοποίησης. Σήμερα, άθελά του προφανώς, ομολογεί πως ψήφισε υπέρ των άγριων νεοφιλελεύθερων πολιτικών, με την κρυφή ελπίδα να μη θυμούνται και πολλοί τι έπραξε άλλοτε. Επειδή όμως κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως δε γνώριζε τι ψήφιζε, ισχυριζόμαστε με απόλυτη βεβαιότητα πως τυχοδιωκτικά φερόμενος υποκρίνεται, από σήμερα και έως τις 13 του Ιούνη.

Μέμφεται ακόμα την ΕΕ γιατί δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει με ενιαίο τρόπο το πλήθος ευκαιριών για οικονομική επέκταση και πολιτική επιρροή των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, με αποτέλεσμα αυτές να ενισχύσουν τις σχέσεις τους με τις ΗΠΑ! Το πρόβλημα δηλαδή είναι ότι το πλιάτσικο του πλούτου αυτών των χωρών θα το μονοπωλήσουν οι ΗΠΑ. Εξοχη αριστερή αντίληψη...

Στην πολιτική διακήρυξη ο Συνασπισμός επαναφέρει την έννοια του «σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία». Σε συνδυασμό και με τα παραπάνω ουσιαστικά αυτό που ζητά είναι επιστροφή σε σοσιαλδημοκρατικές μορφές διαχείρισης κατά τα πρότυπα του κεϋνσιανισμού, απολύτως ξεπερασμένα για τον καπιταλισμό σήμερα. Μια όμως και μιλά για σοσιαλισμό, κάποια στιγμή θα πρέπει και να απαντήσει πώς αυτός επιτυγχάνεται. Σοσιαλισμός ως μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού δε νοείται. Ο σοσιαλισμός προϋποθέτει την ανατροπή του υπάρχοντος κοινωνικοοικονομικού συστήματος, του οποίου η ΕΕ αποτελεί σάρκα εκ της σαρκός του. Ομως, ο ΣΥΝ στηλιτεύει ακόμα και τη θέση για αποδέσμευση πόσο μάλλον για διάλυση της ΕΕ. Οι αναφορές λοιπόν στο σοσιαλισμό στην πολιτική του διακήρυξη αποσκοπούν σε έναν αριστερό καλλωπισμό, κραυγαλέα όμως επιτηδευμένο.

Παρακάτω διαβάζουμε: «Η ευρωπαϊκή Αριστερά έχει αποδεχτεί τη διαδικασία ευρωπαϊκής ενοποίησης με όρους δημοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης όχι ως νομοτέλεια αλλά γιατί θεωρεί ότι μπορεί να αποτελέσει πεδίο διεκδίκησης των δικών της στόχων. Η ιστορική πείρα διδάσκει πως σοσιαλισμός δεν μπορεί να εγκαθιδρυθεί σε μια μόνη χώρα, πόσο μάλλον όταν αυτή είναι μικρή και οικονομικά αδύναμη. Το πεδίο ταξικών, κοινωνικών, πολιτικών και ιδεολογικών αγώνων που διαμορφώνει η πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης συνιστά το πραγματικό έδαφος όπου ο προγραμματικός της στόχος μπορεί να αποβεί ρεαλιστικά εφικτός».

Φυσικά κανείς δεν παραιτείται από τον αγώνα και τη διεκδίκηση, περιμένοντας το σοσιαλισμό να πέσει σαν μάννα εξ ουρανού. Είναι ο σημερινός κόσμος στον οποίο ξεδιπλώνονται ταξικοί κοινωνικοί αγώνες που στην πορεία θα δυναμώσουν και θα αποκτήσουν εντονότερα αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά. Πόση σχέση έχει όμως αυτό με τον εθελοντικό εγκλωβισμό της πάλης στα όρια που το ίδιο το σύστημα θέτει, με την απεμπόληση του δικαιώματος να τα αμφισβητήσεις και να τα σπάσεις; Δικαίωμα που είναι και υποχρέωση όσων μιλούν στο όνομα του σοσιαλισμού, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, δεν μπορεί να εγκαθιδρυθεί συγχρόνως παντού, γιατί οι συνθήκες δε θα είναι ποτέ οι ίδιες παντού. Ο ΣΥΝ δεν έχει καμία τέτοια διάθεση. Ο ίδιος ομολογεί πως «στο οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο η ευρωπαϊκή Αριστερά οφείλει να αγωνίζεται άμεσα για τον συνολικό αναπροσανατολισμό των ασκούμενων πολιτικών».


Βάσω ΝΙΕΡΡΗ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ