Η ΚΟΜΙΣΙΟΝ κατακρίνει την κυβερνητική πολιτική με το γενικό αφορισμό ότι «οι οικονομικές πολιτικές που παρουσιάζονται στο πρόγραμμα δεν είναι πλήρως σύμφωνες με τις ΓΚΟΠ (Γενικές Κατευθύνσεις Οικονομικής Πολιτικής) της ΕΕ για το 2003» (!!!). Η κριτική αφορά τόσο την κρατική «προσαρμογή» στις επιταγές της ΟΝΕ του Μάαστριχτ, όσο και την έκταση και ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης στη χώρα. Ακόμη και για το (...) μοναδικό στοιχείο για το οποίο επιχαίρουν οι Κ. Σημίτης / Γ. Παπανδρέου, αυτό της ετήσιας αύξησης του «πραγματικού ΑΕΠ», η Κομισιόν επισημαίνει ότι «οι προβλεπόμενοι ρυθμοί ανόδου του ΑΕΠ είναι παραπλήσιοι με τις προβλέψεις της Κομισιόν του φθινοπώρου 2003 για την περίοδο έως το 2004, αλλά οι ρυθμοί αυτοί φαίνονται αισιόδοξοι για τα επόμενα έτη», δηλαδή στην κοινοτική ορολογία «μη ρεαλιστικοί».

ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ της δημοσιονομικής πολιτικής της κυβέρνησης κρίνεται ως «ακατάλληλη». Η Κομισιόν προειδοποιεί ότι η ελληνική οικονομία κινείται επικίνδυνα κοντά στα όρια παράβασης όλων των περιβόητων «δεικτών» αξιολόγησης της ΟΝΕ του Μάαστριχτ. Οσον αφορά το «δείκτη» του πληθωρισμού, η Ελλάδα είναι εκτός ΟΝΕ αφού «ο διαφορικός πληθωρισμός σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της Ζώνης ευρώ εξακολουθεί σταθερά να υπερβαίνει το όριο της 1,5 εκατοστιαίας μονάδας». Για το ετήσιο δημοσιονομικό έλλειμμα η Κομισιόν επιμένει στην πολιτική διαμάχη με την κυβέρνηση, την οποία κατηγορεί για παραχάραξη στοιχείων και παραπλανητικές «προβλέψεις» (!!!). Ο στόχος της κυβέρνησης για το 2003 «δεν επιτεύχθηκε», αφού «προβλεπόταν» μείον «0,9% του ΑΕΠ».

ΓΙΑ ΤΟ 2004, η κυβέρνηση «προβλέπει» έλλειμμα μείον «1,2% του ΑΕΠ» και η Κομισιόν το διπλάσιο (!!!). Η Κομισιόν, αντίθετα από τις κυβερνητικές διακηρύξεις, διασαφηνίζει ότι ο προϋπολογισμός «θα παραμένει ελλειμματικός και το 2006». Η ταξική εκτίμηση των Βρυξελλών είναι ότι το 2003 «η υπέρβαση κατά 0,6% του ΑΕΠ του στόχου» οφείλεται σε «υπέρβαση τόσο των δαπανών για επενδύσεις όσο και των τρεχουσών πρωτογενών δαπανών, κυρίως μισθοί και κοινωνικές μεταβιβάσεις». Ακόμη χειρότερα, για την επόμενη τριετία, το κυβερνητικό ΠΣ «δεν καθορίζει σαφή δεσμευτικά όρια για τις τρέχουσες πρωτογενείς δαπάνες». Οσον αφορά το συσσωρευμένο δημόσιο χρέος «η μείωση είναι πιο αργή σε σχέση με τις προβλέψεις» και «η επιτάχυνση της διαδικασίας μείωσης είναι απολύτως αναγκαία, ενόψει των μελλοντικών δημοσιονομικών πιέσεων που θα προκαλέσει η γήρανση του πληθυσμού», δηλαδή οι μισθοί, οι ασφαλίσεις και οι συντάξεις.