Αφού λοιπόν μας «έπεισε» μαζί με τον πολιτικό του φορέα, τον ΣΥΝ, πως πέρα από «έναν άλλο κόσμο εφικτό» και ένας άλλος ευρωκομμουνισμός είναι εφικτός, και κατά συνέπεια μια άλλη κεντροαριστερά είναι βεβαίως επίσης εφικτή, βάλθηκε να αποδείξει πως, επιπλέον, και ένα άλλο ΚΚΕ είναι εφικτό. Και μάλιστα ένα «θυμωμένο ΚΚΕ», όπως τιτλοφορεί το άρθρο του ο διευθυντής του εν λόγω ιδρύματος.
Αυτό που ενοχλεί είναι ότι τα κεντροαριστερά παζάρια και τη νεοφιλελεύθερη συναίνεση απορρίπτουν όχι μόνο το ΚΚΕ, αλλά και πλατιές λαϊκές μάζες και ιδιαίτερα η νεολαία, και ειδικά όταν φουντώνουν οι λαϊκοί αγώνες, το ΠΑΜΕ, και τα κοινωνικά αντιιμπεριαλιστικά κινήματα στη χώρα μας.
Πάντως το ερώτημα «μήπως όμως έτσι ρεφορμίζουμε;» σχετικά με τη γραμμή του ΣΥΝ στο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ δεν το βάλαμε εμείς. Η ίδια η «νεολαία» του ΣΥΝ απολογούνταν σχετικά στο τελευταίο περιοδικό της.
Ο καθείς θα πρέπει να διαλέξει: Με την ελληνική κυβέρνηση στον πόλεμο και το «νέο ΝΑΤΟ» ή ενάντιά τους; Με τους εργαζόμενους ή με τη στρατηγική της Λισαβόνας και τη ΣΕΣ και τον Πολυζωγόπουλο; Με την κυβέρνηση και τους ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς και σχέδια ή ενάντια σε αυτούς και τους εκφραστές τους; Για τη χειραφέτηση λαϊκών μαζών από την κυρίαρχη πολιτική ή για τη μεταμφίεση κατά το «κινηματικότερον» των κεντροαριστερών σχεδίων και των επιδιώξεων της Κομισιόν, πίσω από «Ελληνικά Κοινωνικά Φόρουμ»;
Ούτε λοιπόν, «ένα άλλο Μάαστριχτ», ούτε και «ένα άλλο ΝΑΤΟ» είναι εφικτά, παρά μόνο για κάποιον που κινείται σε έναν άλλο κόσμο. Γι' αυτό και κείνο που προβληματίζει δεν είναι μόνο «ο θυμός του ΚΚΕ», αλλά η λαϊκή αγανάκτηση που σιγοβράζει.
ΥΓ: Δεν είδαμε κανένα «Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ» να εξεγείρεται ενάντια στη δίκη - πρόκληση των αντιΝΑΤΟικών αγωνιστών στο Κιλκίς. Γιατί; Θα παρεξηγιόταν κανένας ή οι αυτόκλητοι εκπρόσωποι του «κινήματος» ήταν απασχολημένοι;