Η αγωνία και η αγανάκτηση είναι τα συναισθήματα που εναλλάσσονται σε πολλές λαϊκές οικογένειες αυτή την περίοδο, που γίνονται γνωστά τα αποτελέσματα των πανελλαδικών εξετάσεων τις οποίες έδωσαν τα παιδιά τους στη Β΄ και Γ΄ Λυκείου. Μια διαδικασία που στοιχίζει στους εργαζόμενους θυσίες, αφού το χαράτσι της παραπαιδείας είναι βαρύ, και στους μαθητές, που μέσα από την ψυχοφθόρα διαδικασία των εξετάσεων χάνουν κάθε ικμάδα της δημιουργικότητάς τους όχι για την κατάκτηση της γνώσης, αλλά για τους βαθμούς. Η προχτεσινή ανακοίνωση του υπουργείου σχετικά με τις επιδόσεις των μαθητών ήρθε να επιτείνει λοιπόν και την αγωνία και την αγανάκτηση. Και αυτό λόγω και της μορφής αλλά και του περιεχομένου των εξετάσεων, που βεβαίως δεν αποτυπώνουν την κατάκτηση γνώσεων μέσα από σωστή παιδαγωγική διαδικασία, αλλά το στείρο βαθμό για μια οποιαδήποτε σχολή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ετσι, πολλοί μαθητές θα περιμένουν μέχρι το Σεπτέμβρη για να δουν πού τελικά θα περάσουν, ενώ επίσης ένα μεγάλο κομμάτι μαθητών, που είχε αποτελέσματα κάτω από τη βάση, είτε θα επαναλάβει την προσπάθεια το Σεπτέμβρη είτε θα δει να περνάει σε χαμηλής στάθμης ιδρύματα... της «ανώτατης» εκπαίδευσης.

Ταυτόχρονα, 8.000 μαθητές και των δύο τάξεων δεν πήγαν να δώσουν καν εξετάσεις, παρόλο που φοιτούσαν στη διάρκεια της χρονιάς. Αν εξαιρέσουμε κάποιους που για λόγους υγείας οδηγήθηκαν σε αυτή την επιλογή, ένα μέρος από αυτούς δεν άντεξε την εξοντωτική διαδικασία και οδηγείται είτε στα υποβαθμισμένα ΤΕΕ είτε εκτός εκπαίδευσης. Εξάλλου, πέρα από τα στατιστικά, αυτό που και φέτος διαπιστώνεται είναι ότι οι μαθητές που θα καταφέρουν τελικά να πάρουν το απολυτήριο Λυκείου είναι σχεδόν οι μισοί από αυτούς που αποφοίτησαν από το Γυμνάσιο.

Παρά τη συνεχώς επιδεινούμενη αυτή κατάσταση τα στελέχη του υπουργείου Παιδείας παπαγαλίζουν ότι τα ποσοστά αποτυχίας είναι «αναμενόμενα». Αυτό είναι το σχέδιό τους κατά τα ευρωπαϊκά και αμερικανικά πρότυπα. Το ταξικό ξεσκαρτάρισμα των μαθητών να γίνεται γρηγορότερα και τα δικά τους φίλτρα να επεκτείνονται από το δημοτικό έως το πανεπιστήμιο. Αυτό πλέον το διαπιστώνουν μέσα από την εμπειρία τους όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι, που δεινοπαθούν για να σπουδάσουν τα παιδιά τους.

Γίνεται καθημερινά φανερό ότι το σχολείο δίνει αποσπασματικές γνώσεις, χωρίς να καλλιεργεί την κριτική σκέψη, χωρίς να οδηγεί στην καλλιέργεια ολοκληρωμένης προσωπικότητας, χωρίς να προσφέρει γενική παιδεία. Είναι ένα απέραντο εξεταστικό κέντρο, εξοντωτικό και απωθητικό για τους νέους. Η διαπίστωση αυτή και η αγανάκτηση όμως χρειάζεται να μετουσιωθούν σε συνειδητή δράση για να αλλάξει η κατάσταση. Για την καθιέρωση ενός ενιαίου 12χρονου βασικού υποχρεωτικού σχολείου για τα παιδιά του λαού, δημόσιου και δωρεάν, αποσυνδεμένου από τις εξετάσεις εισαγωγής στα πανεπιστήμια, που θα ολοκληρώνει προσωπικότητες μέχρι τα 18 τους χρόνια πριν οποιαδήποτε επαγγελματική επιλογή. Αυτό το σχολείο δε θα μας το χαρίσει κανείς, θα έρθει από τη συντονισμένη κοινωνικοπολιτική πάλη του εργατικού λαϊκού κινήματος, για μια άλλη φιλολαϊκή πολιτική.