Κατάθεση ψυχής και δύναμη αγώνα αποτέλεσε η ομιλία της Αντιγόνης Μαυρομμάτη, γραμματέα του Συνδικάτου Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων Αττικής, στο συλλαλητήριο των συνδικάτων στο Σύνταγμα την περασμένη Δευτέρα.

Μια πραγματική εργαζόμενη, και μάλιστα από εκείνο τον κλάδο, τους εργαζόμενους του οποίου συχνά επικαλείται με θράσος η κυβέρνηση ότι δήθεν είναι δική τους επιθυμία να ληστεύεται η ζωή τους με 13 ώρες δουλειά... Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία της συνδικαλίστριας:

«"Την πρώτη νύχτα πλησιάζουν και κλέβουν ένα λουλούδι από τον κήπο μας. Τη δεύτερη νύχτα δεν κρύβονται πλέον. Περπατάνε στα λουλούδια μας. Και σκοτώνουν το σκυλί μας. Ωσπου μια μέρα μπαίνουν άνετα και στο σπίτι μας. Και ληστεύουν το φεγγάρι μας".

Αυτό που περιγράφουν τα λόγια του Μαγιακόφσκι, αυτό ακριβώς μας κάνουν. Διαλύουν την υγεία μας. Τσακίζουν τις ζωές μας. Ληστεύουν το φεγγάρι και έχει και πανσέληνο.

Τίποτα όμως δεν μπορεί να πνίξει αυτή τη φωνή στον λαιμό μας, αυτή τη δύναμη που έχει ο οργανωμένος αγώνας. Και όσοι δεν είπαν τίποτα ακόμα, ήρθε η ώρα να πουν. Είναι δικό μας χρέος να φτάσει η αλήθεια παντού.

Είμαι σερβιτόρα, πραγματική σερβιτόρα, ξενοδοχοϋπάλληλος και όχι δημιούργημα της τεχνητής νοημοσύνης ή της καλπάζουσας προκλητικότητας με την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να αναποδογυρίσει την πραγματικότητα.

Οσο κι αν προσπαθούν με ξεδιάντροπα επιχειρήματα, περί "διευκόλυνσης", "ελευθερίας επιλογής", του "δικαιώματος" λέει για "δουλειά όσο περισσότερο θέλει ο καθένας", δηλαδή από το πρωί έως το βράδυ ή μήπως και ως τα βαθιά γεράματα, γιατί προβάλλουν και ξαναπροβάλλουν τη στρατηγική της ενεργού γήρανσης. Οσο κι αν προσπαθούν με ελεεινά παραδείγματα της υπουργού στα οποία χρησιμοποιεί φανταστικούς εργαζόμενους, σερβιτόρους που δήθεν θέλουν να δουλέψουν 13 ώρες στον ίδιο εργοδότη για να μη χάνουν λέει χρόνο στη μετακίνηση. Ε, όχι λοιπόν, δεν μπορούν να μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα.

Μας προκαλεί η υπουργός. Την προκαλούμε και εμείς με τη σειρά μας. Ειδικά οι γυναίκες εργαζόμενες που αποτελούμε και την πλειοψηφία του κλάδου. Ας έρθει να ρωτήσει τις πραγματικές σερβιτόρες με τα διαλυμένα πόδια. Ας έρθει να πει στις μαγείρισσες που λιώνουν πάνω από τις φωτιές, στις λαντζέρες που δουλεύουν μουσκεμένες όλη μέρα, στις καθαρίστριες ότι θα δουλεύουν 13 ώρες. Ας έρθει να πει στις καμαριέρες που κάνουν 16 δωμάτια με 10 αναχωρήσεις στα πεντάστερα και περισσότερα αλλού. Ας έρθει να το πει σε όλους τους ξενοδοχοϋπαλλήλους που φεύγουμε παραπατώντας από κάθε βάρδια, που ζούμε το θαύμα του τουρισμού από την ανάποδη, ότι θα παίρνουμε άδεια όποτε θέλει ο ξενοδόχος.

Δεχόμαστε μια ολομέτωπη επίθεση από τη σημερινή κυβέρνηση, αλλά και διαχρονικά από τις προηγούμενες. Κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ και στον ΣΥΡΙΖΑ θυμήθηκαν τώρα το 8ωρο, ενώ έχουν ψηφίσει και εφαρμόσει εκατοντάδες αντεργατικούς νόμους τα τελευταία 15 χρόνια. Θα μου πείτε, εδώ υπάρχουν και αυτοί που δεν το θυμούνται καθόλου το οκτάωρο. Και το λέω αυτό γιατί τα 50 λεπτά ομιλίας του Τσίπρα δεν χώρεσαν ούτε μία φράση για αυτό το άθλιο νομοσχέδιο. Μόνο το εθνικό του σχέδιο για τον νέο πατριωτισμό μας ανέλυσε, να δημιουργηθεί, μας είπε, ένας κουμπαράς που θα δίνει ο καθένας ό,τι μπορεί από το υστέρημά του για να αγοράσουμε για παράδειγμα ασθενοφόρα που χρειαζόμαστε. Να αφήνει εθελοντικά και κάτι το κεφάλαιο. Ας πούμε οι ξενοδόχοι να προσφέρουν τα μεταχειρισμένα κλινοσκεπάσματα, τα φθαρμένα σεντόνια που δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε πελάτες, όπως τους κάλεσε το Επιμελητήριο της Λευκάδας, επιβεβαιώνοντας βέβαια την άθλια κατάσταση των νοσοκομείων, στα οποία τώρα με το 13ωρο θα καταλήγουμε πολύ πιο συχνά.

Χωρίς καμιά ντροπή λοιπόν υπηρετούν τα κέρδη των καπιταλιστών. Σπεύδουν να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους, να τους δώσουν λύση για φτηνό και ευέλικτο προσωπικό. Πολύ περισσότερο όταν λένε όπως οι ξενοδόχοι ότι δεν βρίσκουν προσωπικό. Αλλά πάει πολύ το δούλεμα ότι εμείς το ζητήσαμε αυτό. Γιατί εμείς ξέρουμε καλά ότι πραγματικούς εργαζόμενους δεν δέχονται να δουν. Πάντα κατεβασμένα είναι τα ρολά στο υπουργείο και με διμοιρίες παραταγμένες μπροστά, γιατί δεν έχουν το πολιτικό σθένος να αντιπαρατεθούν με πραγματικούς εργαζόμενους, μαζί μας. Για να μην τους αδικούμε βέβαια, φωτογραφίζονται κάπου κάπου με θλιβερές ηγεσίες όπως αυτή της ΓΣΕΕ, αλλά και της Ομοσπονδίας μας γύρω από τα τραπέζια του κοινωνικού διαλόγου.

Με όσους δηλαδή, αντί να ξεσηκώνουν τον κόσμο να αγωνιστεί οργανωμένα για αξιοπρεπή εργασία και ζωή, βάζουν πλάτη στο ξήλωμα των δικαιωμάτων μας. `Η μάλλον, θα το πω κάπως καλύτερα, γίνονται συνένοχοι στο ξεζούμισμά μας από τους εργοδότες. Γιατί έτσι ακριβώς έγινε με τους απαράδεκτους όρους στην κλαδική μας σύμβαση. Για τα μη συνεχόμενα ρεπό, για δουλειά σε ημέρες ανάπαυσης όταν οι πληρότητες είναι μεγαλύτερες από 70%, σχεδόν πάντα δηλαδή. Ετσι ακριβώς έγινε και τον Ιούλιο με το αίσχος της σύμβασης της Ρόδου, που προβλέπει 16 ώρες, δύο 8ωρες βάρδιες την ίδια μέρα και 7 στα 7, όλες οι μέρες εργάσιμες. Με την προκλητική μάλιστα διαπίστωση ότι έτσι αυξάνονται οι αποδοχές των εργαζομένων, άρα είναι υπέρ τους. Φαίνεται λοιπόν ότι το 13ωρο που ζήτησαν οι εργοδότες και σχεδίασε η κυβέρνηση, όπως βέβαια και η κατάργηση του δικαιώματός μας στην επιλογή της άδειας, που έχει στόχο για εμάς τους ξενοδοχοϋπαλλήλους την καλοκαιρινή μας άδεια, δεν είναι ο πάτος του βαρελιού.

Υπάρχει και ο απόπατος της σύμβασης της Ρόδου και συγχωρέστε με για την έκφραση, αλλά καμία ξενοδοχειακή ευγένεια δεν χωρά σε αυτούς που δεν χάνουν καμία ευκαιρία να κάνουν χυδαίες αναρτήσεις, να κάνουν ρατσιστικά παραληρήματα και που πήγαν και υπέγραψαν την καταδίκη των συναδέλφων μας στη Ρόδο για τρία χρόνια μάλιστα. Δεν τους φτάνει που δεν υπάρχει καθηκοντολόγιο για κάθε ειδικότητα. Που δεν υπάρχει ελάχιστη σύμβαση προσωπικού μέσα στα ξενοδοχεία. Που δεν υπάρχει ανώτατο όριο δωματίων για τις καμαριέρες. Δεν τους φτάνουν ούτε οι αυθαιρεσίες που νομιμοποίησε η ψηφιακή κάρτα με το διάλειμμα και με την ευέλικτη προσέλευση.

Οχι, δεν χορταίνουν με τίποτα. Θέλουν να δουλεύουμε μέχρι τελικής πτώσης, να μετράμε σακατεμένους από την εξάντληση, από ατυχήματα ή επαγγελματικές ασθένειες που σημειωτέον δεν αναγνωρίζονται. Και έχουν και το θράσος να μιλάνε και για μαθήματα πρώτων βοηθειών, αυτοί που νομοθετούν την εξόντωσή μας. Με αυτό το θράσος μας λένε ότι είναι δημοσιονομικά αδύνατο να διευρυνθεί το ταμείο ανεργίας, να επανέλθει το εφάπαξ μας, τα βαρέα μας. Είναι το ίδιο θράσος με το οποίο δίνουν 27 δισεκατομμύρια σε πολεμικούς εξοπλισμούς, έχουν μετατρέψει τη χώρα σε ΝΑΤΟικό ορμητήριο, δημιουργούν νεκρούς και ξεριζωμένους.

Εμείς στεκόμαστε εδώ απέναντί τους, με τα δικά μας όπλα, τον οργανωμένο συλλογικό αγώνα, την αστείρευτη δύναμη που μας δίνει η ενότητα, η συναδελφικότητα, η αλληλεγγύη, την τόλμη να διεκδικήσουμε όσα μας αξίζουν.

Και αυτά που μας αξίζουν σήμερα δεν είναι να δουλεύει κάποιος 13 ώρες για να ζήσει. Ακόμη κι όσοι εξαναγκάζονται να κάνουν δεύτερη δουλειά, είναι γιατί δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα, γιατί ο μισθός τους τελειώνει στα μέσα του μήνα ή γιατί ξέρουν ότι θα λήξει η σύμβασή τους και θα μείνουν χωρίς μισθούς.

Το σύγχρονο και το αναγκαίο σήμερα είναι να παλέψουμε για συλλογικές συμβάσεις με ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς μας, με λιγότερες ώρες δουλειάς και περισσότερο ποιοτικό ελεύθερο χρόνο. Γι' αυτό, αυτό το νομοσχέδιο θα το στείλουμε εκεί που πρέπει, στα σκουπίδια. Και μάλιστα λέω να το στείλουμε στα ίδια σκουπίδια που η δημοτική αρχή της Καισαριανής έστειλε τη διάταξη του Βορίδη και έκανε μόνιμους πέντε υπαλλήλους στην καθαριότητα».