Ο Δρ Παναγιώτης Κλουκίνας τόνισε ότι δεν υπάρχουν «φυσικές καταστροφές», μόνο «φυσικά φαινόμενα», και ότι η καταστροφή προκύπτει γιατί δεν είμαστε επαρκώς προστατευμένοι και προετοιμασμένοι να τα αντιμετωπίσουμε.

Αναφορικά με τους καταστροφικούς σεισμούς στην Τουρκία επεσήμανε ότι ούτε η ισχύς τους ούτε η ανεπάρκεια των κανονισμών αρκούν για να εξηγήσουν τον μεγάλο αριθμό των ξαφνικών καταρρεύσεων, προσθέτοντας πως όλες οι τεχνικές αναφορές με παρατηρήσεις από το πεδίο υποδεικνύουν τον λανθασμένο σχεδιασμό και τις παραλείψεις βασικών κατασκευαστικών κανόνων ως τη βασική αιτία.

Απαντώντας στο ερώτημα γιατί δεν ακολουθήθηκαν οι κανονισμοί και οι στοιχειώδεις κανόνες, ανέφερε ότι «μια προφανής απάντηση είναι το κόστος, καθώς η πιστή εφαρμογή των κανονισμών κοστίζει παραπάνω, σε υλικά και μεροκάματα», ενώ σχετικά με το ποιος και γιατί θα επέλεγε μια τέτοια μείωση του κόστους σε βάρος της ασφάλειας, τόνισε: «Αυτό πρέπει να συνδεθεί με τις αποκαλύψεις για την κυβερνητική απόφαση να "τακτοποιούνται" με ένα απλό πρόστιμο οι παραβιάσεις των κατασκευαστών, για να μην παρεμποδιστεί το οικονομικό "θαύμα" της Τουρκίας, ως αναδυόμενης παγκόσμιας δύναμης, και η κάλυψη των πιεστικών στεγαστικών αναγκών του πληθυσμού της».

Στο πλαίσιο των κοινωνικών αντιθέσεων, συνέχισε, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας καλείται να ακολουθήσει την κοινωνικά οργανωμένη ζωή λύνοντας και το πρόβλημα της κατοικίας του όπως δύναται, αξιοποιώντας τα όποια διαθέσιμα χρηματοπιστωτικά μέσα (π.χ. στεγαστικά δάνεια), αν μπορεί να έχει πρόσβαση, ή την ιδιωτική πρωτοβουλία και αγορά, όπου συναντιούνται οι περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες των νοικοκυριών με την ανάγκη των εργολάβων και κατασκευαστών για κέρδος, το οποίο πολλές φορές επιτυγχάνεται σε βάρος της ασφάλειας.

Στο πλαίσιο αυτό, χαρακτήρισε ελιτίστικη την προσέγγιση ότι φταίει η «έλλειψη παιδείας» για την αγνόηση του κινδύνου, αφού αυτή «παραβλέπει τους πραγματικούς κοινωνικούς και οικονομικούς όρους κάτω από τους οποίους λειτουργεί η ιδιωτική αγορά της κατοικίας. Οπως επίσης είναι παραπλανητικός ο διαχωρισμός της "ανήθικης αισχροκέρδειας" των κατασκευαστών από τη νόμιμη κερδοφορία της οικοδομικής βιομηχανίας και του χρηματιστηρίου των ακινήτων. Οι ίδιοι ακριβώς μηχανισμοί, μείωσης κόστους και παραγωγής κέρδους, που βρίσκονται πίσω από τις εγκληματικές παραλείψεις στην αγορά της Τουρκίας, καθιστούν την κατοικία ένα πανάκριβο έως απλησίαστο αγαθό για την πλειοψηφία των εργαζομένων στις ανεπτυγμένες χώρες».

Στο ερώτημα αν είναι δυνατό και να έχουμε φτηνή και ασφαλή κατοικία - κατασκευή και να είναι ο σχεδιασμός και η ασφάλεια του δομημένου περιβάλλοντος ιδιωτική υπόθεση, τόνισε ότι «ο ιδιωτικός δικαιωματισμός και η ατομική ευθύνη διαπνέουν ολόκληρο το πνεύμα της σύγχρονης αστικής πολιτικής (...) Η "βιώσιμη ανάπτυξη" και οι στρατηγικές μείωσης του ρίσκου έναντι φυσικών καταστροφών, που είναι ευθυγραμμισμένες με αυτή, δεν θέτουν ως στόχο την ισορροπημένη, γενικευμένη ευημερία για τον λαό, αλλά έχουν την αφετηρία τους στη συντήρηση μιας κατάστασης ελάχιστων συνθηκών επιβίωσης και αναδιανομής της φτώχειας, σε συνθήκες περιορισμένων διαθέσιμων πόρων».

Καταλήγοντας, υπογράμμισε: «Και στο ζήτημα της σύγχρονης, ασφαλούς κατοικίας εμφανίζεται κραυγαλέα η γνωστή αντίφαση της ανάπτυξης της επιστήμης και των τεχνικών μέσων, από τη μια, και των εμποδίων που θέτει η καπιταλιστική ιδιοκτησία και αγορά από την άλλη (...) Οσο η κοινωνική παραγωγή λειτουργεί με σκοπό το κέρδος, η κατοικία θα παραμένει ένα πανάκριβο εμπόρευμα, ενώ η ζωή και η ασφάλεια των εργαζομένων και του λαού θα μπαίνουν στο ζύγι του κόστους - οφέλους, των επενδυτικών προτεραιοτήτων του κεφαλαίου και του αστικού κράτους που το υπηρετεί.

Η εγγενής αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής, που εκφράζεται και στην οικιστική ανάπτυξη, δεν μπορεί να διασφαλίσει την εξάλειψη των αντιθέσεων και τη γενικευμένη ευημερία του λαού σε πόλεις σύγχρονες, ασφαλείς και ανθρώπινες, όπου οι συνθήκες εργασίας και κοινωνικής ζωής σε όλες τις εκφάνσεις της θα βρίσκονται σε αρμονία με το δομημένο και το φυσικό περιβάλλον. Εχουμε όλους τους πόρους και τα μέσα για να τα πραγματοποιήσουμε όλα αυτά σήμερα, γιατί η εργασία μας τα παρέχει σε πλεόνασμα! Χρειάζεται όμως να πάρουμε και την ιδιοκτησία τους».