Συντετριμμένοι, η γυναίκα του Μάρω, τα παιδιά του Κατερίνα και Δημήτρης, οι συγγενείς, σύντροφοι, συναγωνιστές, συνάδελφοι και φίλοι είπαν το τελευταίο «αντίο» στον σύντροφο Γιάννη και έδωσαν την υπόσχεση ότι θα συνεχίσουν να βαδίζουν στον δρόμο που περπάτησαν μαζί, τον δρόμο του αγώνα.

Σ' αυτόν τον τελευταίο αποχαιρετισμό σκέπασαν τη σορό του με το τιμημένο κόκκινο λάβαρο του Κόμματος και απόθεσαν πάνω του τον «Ριζοσπάστη» και μια κάρτα που του έστειλαν οι αντιπρόσωποι της «Αγωνιστικής Συσπείρωσης Εκπαιδευτικών» στο 20ό συνέδριο της ΟΛΜΕ.

Τιμητική φρουρά στο φέρετρό του στάθηκαν οι σύντροφοί του, η Θεανώ Καπέτη, μέλος του Πολιτικού Γραφείου, μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, της Επιτροπής Περιοχής Κεντρικής Μακεδονίας, της ΤΟ Εκπαιδευτικών και άλλων Οργανώσεων του Δημοσίου.

Ο ήχος του «Ζεϊμπέκικου της Ευδοκίας» αντήχησε στον χώρο, ικανοποιώντας την επιθυμία του. Η τελετή αποχαιρετισμού ολοκληρώθηκε με τη Διεθνή.

Ο Γιάννης Νοτάκης εντάχθηκε στις γραμμές της ΚΝΕ το 1979, φοιτητής στα ΤΕΦΑΑ Θεσσαλονίκης, και έναν χρόνο αργότερα έγινε μέλος του ΚΚΕ. Στήριξε τη δουλειά του Κόμματος από διάφορες θέσεις και χρεώσεις. Υπήρξε μέλος της Επιτροπής Περιοχής της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, μέλος της Τομεακής Επιτροπής και του Τομεακού Γραφείου Εκπαιδευτικών Κ. Μακεδονίας, μέλος της κεντρικής Κομματικής Ομάδας του Δημοσίου και των Εκπαιδευτικών, υποψήφιος δήμαρχος και δημοτικός σύμβουλος Αμπελοκήπων - Μενεμένης. Ξεχωριστή ήταν η συμβολή του και στην παρέμβαση του ΚΚΕ στον χώρο του Αθλητισμού, ως επικεφαλής της Επιτροπής Αθλητισμού της ΕΠ για πολλά χρόνια.

Εκ μέρους της ΚΟ Κ. Μακεδονίας του ΚΚΕ τον επικήδειο εκφώνησε ο Γιάννης Δελής, βουλευτής του Κόμματος και εκπαιδευτικός. Ξεκίνησε τον αποχαιρετισμό του απαγγέλοντας το τραγούδι «Ο Λεβέντης», σε στίχους Ν. Περγιάλη, και έκλεισε με στίχους από το «Καπνισμένο Τσουκάλι» του Γ. Ρίτσου.

Ανάμεσα σε άλλα είπε: «Στον σύντροφο Γιάννη δεν άρεσαν τα πολλά λόγια. Ούτε οι έπαινοι του άρεσαν ούτε οι κολακείες. Αλλωστε, όλα όσα έκανε, η πλούσια δράση του στο Κόμμα και στο κίνημα, ήταν για αυτόν απλώς ένα καθήκον, αυτό που του υπαγόρευε η συνείδησή του.

(...) Τίποτα δεν μπορούσε να τον αποσπάσει από την έγνοια για το Κόμμα, το σωματείο, τους αγώνες, τους συντρόφους του και τη νεολαία.

Ακόμα και αυτή η σκληρή ασθένεια δεν κατάφερε να τον εμποδίσει να συνεισφέρει όσο λίγοι στην οικονομική ενίσχυση του Κόμματος, να συμβάλλει με τις σκέψεις του στις μάχες που έδινε το Κόμμα, να τιμά τον τίτλο του κομματικού μέλους, που πάντα τον ένιωθε βαρύ στις πλάτες του.

(...) Οι ανησυχίες του για την ερευνητική δουλειά του Κόμματος στην Εκπαίδευση ήταν ζωντανές και συνέβαλαν στη διάδοση και στην καλύτερη κατανόηση των επεξεργασιών του.

Τις ίδιες ανησυχίες είχε και για τη δική του "ειδικότητα", τον αθλητισμό, που αποτυπώθηκαν στο βιβλίο που έγραψε κατά τη διάρκεια της ασθένειάς του και παρά τις κακουχίες που αντιμετώπισε.

Η ενασχόλησή του αυτή ήταν ακόμα μια τρανή απόδειξη πως δεν σταματούσε να σκέφτεται και να δρα ως κομμουνιστής, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του.

Για να πάει ο τροχός της Ιστορίας μπροστά, έβαζε όλη του τη δύναμη, και όταν ήταν εύρωστος και όταν τον κατέβαλλε η αρρώστια».

Μίλησαν επίσης ο Ηλίας Πατίδης εκ μέρους των κομμουνιστών εκπαιδευτικών, η Σίσσυ Πολυκάρπου εκ μέρους της Ε' ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης και ο Αλέκος Αρβανιτίδης, μέλος του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για την Εργατική Συνδικαλιστική Δουλειά, ο οποίος ανάμεσα σε άλλα παρουσίασε την κάρτα που έγραψαν και έστειλαν στον Γιάννη οι σύντροφοι και συναγωνιστές του, οι 59 αντιπρόσωποι στο τελευταίο συνέδριο της ΟΛΜΕ.

Σε ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένεια του συντρόφου Γιάννη και σημειώνει: «Ο σ. Νοτάκης εντάχθηκε στις γραμμές της ΚΝΕ, όντας φοιτητής στα ΤΕΦΑΑ Θεσσαλονίκης, το 1979. Εναν χρόνο αργότερα έγινε μέλος του ΚΚΕ, τίτλο τον οποίο τίμησε μέχρι το τέλος της ζωής του, ξεχωρίζοντας για τη μαχητικότητα, την επιμονή και τη συνέπειά του. Στήριξε τη δουλειά του Κόμματος από διάφορες θέσεις ευθύνης στην περιοχή της Κεντρικής Μακεδονίας. Ως εκπαιδευτικός ξεχώρισε για τη δράση του στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, ως μέλος του ΔΣ της Ε' ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης και του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ. Κυρίως ξεχώρισε στα μάτια και στις καρδιές των συναδέλφων του, οι οποίοι στο πρόσωπό του έβλεπαν έναν κομμουνιστή εκπαιδευτικό που χωρίς ταλαντεύσεις βρισκόταν στην πρώτη γραμμή κάθε μάχης, στο πλάι των συναδέλφων του και των μαθητών του».

Ανακοινώσεις εξέδωσαν η Επιτροπή Περιοχής Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, το Τομεακό Συμβούλιο Δυτικής Θεσσαλονίκης της ΚΝΕ, η «Λαϊκή Συσπείρωση» Αμπελοκήπων - Μενεμένης, η Ε' ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης κ.ά.