Συμφωνώ με τις Θέσεις. Μερικές ακόμα σκέψεις για το δεύτερο κείμενο.

Στη θέση 2 γίνεται αναφορά στη θλιβερή κατάσταση των δημόσιων συστημάτων Υγείας. Αυτή η ολόσωστη διαπίστωση βρίσκει σήμερα εφαρμογή σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο. Η σημειούμενη στη θέση διαπίστωση ότι η αστική πολιτική μάταια προσπαθεί να βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα στη λήψη υγειονομικών μέτρων και στην ανάκαμψη της (καπιταλιστικής) οικονομίας πρέπει να αποτελέσει για το Κόμμα βασικό στόχο ενημέρωσης του λαού και ισχυρό προπαγανδιστικό αντικείμενο. Η εξαιρετική τοποθέτηση του καθηγητή Παθολογίας στο ΕΚΠΑ Παναγιώτη Βλαχογιαννόπουλου στην εκδήλωση του Κόμματος για την Υγεία, «είναι πολύ άσχημο, ένα τόσο σημαντικό επίτευγμα της σύγχρονης επιστήμης, όπως είναι τα εμβόλια (...) αντί να παρέχεται μαζικά και με ασφάλεια σε όλους τους ανθρώπους, να αποτελεί αντικείμενο κερδοσκοπίας και εμπορικών ανταγωνισμών», πρέπει να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος της προώθησης της αντίληψής μας για τη δημόσια Υγεία στα λαϊκά στρώματα. ΤΩΡΑ είναι η ώρα, σύντροφοι, να βγούμε επιθετικά προς τα έξω και να δώσουμε στον λαό μας να κατανοήσει ότι το σύστημα που ζει είναι απάνθρωπο και δεν έχει τίποτα να κερδίσει από αυτό. Μάλιστα, θα έλεγα ότι με την ίδια επιθετικότητα θα πρέπει να βάλουμε το ζήτημα και στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, ώστε να παρθούν κι εκεί οι ανάλογες πολιτικές αποφάσεις.

Στη θέση 7 γίνεται αναφορά για την πρόταση για «Πράσινο New Deal». Και στο κείμενο επισημαίνεται ότι «...διασφαλίζεται η μεγάλη κρατική παρέμβαση, αφενός τη διαμόρφωση κινήτρων με τη χρηματοδότηση νέων επενδύσεων στους τομείς της Ενέργειας, των Μεταφορών και των συγκοινωνιών, της μεταποίησης και του αγροτικού τομέα...».

Ενας ιδιαίτερος τομέας, όπου παίζονται παιχνίδια σκληρού και ανελέητου ανταγωνισμού και παιχνίδια μεγάλης κερδοφορίας, είναι ο τομέας της ναυτιλίας και ιδιαίτερα της ποντοπόρου. Για να καταδείξουμε μέρος αυτών των παιχνιδιών, θα αναφερθούμε σε πρόσφατη απόφαση του Διεθνούς Οργανισμού Ναυτιλίας (IMO), που λειτουργεί υπό την αιγίδα του ΟΗΕ και φυσικά εκφράζει τα συμφέροντα του διεθνούς εφοπλισμού, στον οποίο οι Ελληνες εφοπλιστές διατηρούν την πρώτη θέση παγκόσμια, και μάλιστα με τάσεις περαιτέρω ισχυροποίησης. Πρόσφατα ο IMO υλοποιεί παλιότερη απόφασή του (2016), σύμφωνα με την οποία «από 1 Ιανουαρίου του 2020 (Κανονισμός ΙΜΟ 2020) τα πλοία θα πρέπει να χρησιμοποιούν καύσιμο πετρελαίου με περιεκτικότητα σε θείο έως 0,50 % m/m από τα σημερινά επίπεδα του 3,50% m/m, στις περιοχές εκτός ελέγχου εκπομπών (ECA-SOx)».

Οι ναυτιλιακές εταιρείες θα πρέπει να συμμορφωθούν με τον νέο Κανονισμό και να προβούν σε αλλαγές, έχοντας τις κάτωθι επιλογές:

Χρήση καυσίμου με περιεκτικότητα σε θείο μικρότερη ή ίση του 0,50% m/m.

Χρήση Marine Gas Oil, καυσίμου από αποστάγματα αργού πετρελαίου με χαμηλή περιεκτικότητα σε θείο.

Τοποθέτηση Scrubber στα πλοία, δηλαδή εγκατάσταση συστήματος καθαρισμού καυσαερίου.

Χρήση εναλλακτικών καυσίμων όπως υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) ή μεθανόλης.

Σε πρώτη ανάγνωση, η χρήση νέων καυσίμων προς εναρμόνιση με τον Κανονισμό θα επιφέρει αύξηση του λειτουργικού κόστους, όμως δεν σηματοδοτεί απαραίτητα απαίτηση δέσμευσης νέων κεφαλαίων υπό μορφή επένδυσης. Ετσι την «διαβάζουν» οι εφοπλιστές, βέβαια. Επίσης η εναλλακτική λύση με εγκατάσταση και χρήση Scrubber θα επιβαρύνει το πλοίο με ένα κόστος από 2 έως 5 εκατομμύρια δολάρια, ανάλογα με το είδος και το μέγεθος του πλοίου.

Εδώ έχει αρχίσει ένας, κρυφός και φανερός, πόλεμος χαρακωμάτων, τόσο ανάμεσα στους εφοπλιστές, για το ποιος θα εναρμονιστεί γρηγορότερα στον νέο κανονισμό, ώστε να πάρει μεγαλύτερο μερίδιο στην αγορά των ναύλων, αλλά και ανάμεσα στους εφοπλιστές και στους πετρελαϊκούς κολοσσούς, που ευελπιστούν σε νέα κερδοφορία με τη δημιουργία και διανομή των νέων καυσίμων σε τεράστιες ποσότητες, αφού ένα σύγχρονο πλοίο απαιτεί τεράστιες καταναλώσεις για να ταξιδεύει. Φυσικά, στο παιχνίδι μπαίνουν και τα συμφέροντα των μεγιστάνων που διαχειρίζονται τα μεγάλα εμπορικά λιμάνια της Γης, καθώς και των μεγάλων ιμπεριαλιστικών κέντρων, που βλέπουν σε αυτήν τη διαχείριση νέους δρόμους κερδοφορίας των επιχειρήσεων που εδρεύουν στην επικράτειά τους. Ακόμα και οι μεγάλοι νηογνώμονες (Lloyd's, American Bureau, Det Norske Veritas, Bureau Veritas, κ.λπ.). Και όλοι μαζί επικαλούνται την προστασία του περιβάλλοντος!! Ποιοι; Αυτοί που το καταστρέφουν ασύστολα κάθε ώρα και στιγμή.

Περισσότερες πληροφορίες μπορούν να αντληθούν από επιλεγμένες πηγές στο διαδίκτυο. Μια απ' όλες, στα Ελληνικά: https://www.rsm.global/greece/news/imo-2020-i-prasini-proklisi-sti-naytilia.

Και ακόμα μια: https://www.e-vima.gr/vima-koinonia/katharoteros-aeras-2020-theio/

Στη θέση 36 γίνεται αναφορά στο ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ και στις δυνάμεις που αυτό διατηρεί σε συνδικάτα, Τοπική Διοίκηση, επιμελητήρια κ.λπ. Είναι γνωστό ότι από τον καιρό που ο Ανδρέας Παπανδρέου έθεσε ως στόχο την άλωση του κρατικού μηχανισμού από τους ανθρώπους του, έθεσε παράλληλα και ως στόχο την άλωση του συνδικαλιστικού κινήματος (και ευρύτερα του υπόλοιπου μαζικού). Και τον πέτυχε σε μεγάλο βαθμό. Γιατί, όπως έγραψε και ο αείμνηστος Χρ. Θεοχαράτος στον Β' Τόμο του έργου του «Χ. Φλωράκης και Λαϊκό Κίνημα», «Ο ιδρυτής και Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ υπήρξε ανέκαθεν θαυμαστής και λάτρης των μηχανισμών. Οι μηχανισμοί τον γοήτευαν. Τον σαγήνευαν...». Και παρακάτω: «Με ανάλογους μηχανισμούς και "κολλητούς" άλωσε και χειραγώγησε επί χρόνια και χρόνια το συνδικαλιστικό κίνημα, ...αγκίστρωσε και συγκράτησε ...εκατοντάδες χιλιάδες εκλογείς, ...διάβρωσε σε σημαντικό βαθμό τις δυνάμεις καταστολής, ...κατέστησε το πιστωτικό σύστημα παραδουλεύτρα του κόμματος, ...δημιούργησε "αγχιστείες" και "κουμπαριές" με τα "παραδοσιακά τζάκια". Και όταν οι "κολλητοί" ...έγιναν κράτος εν κράτει, ήρθε σαν αναπόφευκτη συνέπεια η διαπλοκή. Δηλαδή το πάντρεμα της πολιτικής με την οικονομική εξουσία».

Φυσικά για το Κόμμα αυτή η τόσο γλαφυρά περιγραφόμενη κατάσταση δεν ήταν ή δεν είναι κάτι καινούργιο. Γνωρίζουμε ότι η πολιτική εξουσία είναι «η έκφραση της οικονομικής εξουσίας στο θεσμικό πολιτικό επίπεδο», με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Αλλοτε παίρνει ανοιχτή και ξεδιάντροπη μορφή και άλλοτε συγκαλυμμένη. Στην περίπτωση των τότε κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ ήταν ξεδιάντροπη. Σε κάθε περίπτωση όμως η πάλη που διεξάγεται στους κόλπους του εργατικού κινήματος με μπροστάρη το ΠΑΜΕ και τα ταξικά συνδικάτα γύρω του και με τους κομμουνιστές στην πρώτη γραμμή, είναι σημάδι ελπίδας. Οτι δεν μπορεί αυτή η κατάσταση να κρατήσει επ' άπειρον. Μένει στο Κόμμα μας να επεξεργαστεί ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα ανασύνταξης του εργατικού κινήματος και να το φέρει σε πέρας. Αλλά γι' αυτό το ζήτημα θα τοποθετηθώ αργότερα, για το 3ο κείμενο των Θέσεων.