Βασικός στόχος των Θέσεων της ΚΕ για το 21ο Συνέδριο είναι να γίνεται ακόμα πιο διακριτός στις πλατιές εργατικές - λαϊκές δυνάμεις ο ρόλος του ΚΚΕ ως ισχυρής οργανωμένης ιδεολογικοπολιτικής εργατικής - λαϊκής πρωτοπορίας, ως του φορέα νέων ιδεών της επαναστατικής κοινωνικής προοπτικής, απάντησης στα μεγάλα ζωτικά προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί και απαιτούν επιτακτικά τη λύση τους τον 21ο αιώνα. Το παραπάνω απαιτεί ολόπλευρο ιδεολογικό - πολιτικό - οργανωτικό ατσάλωμα του Κόμματος και της Νεολαίας του, ως κόμματος της επαναστατικής ανατροπής. Αυτό το ατσάλωμα αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να φέρουμε σε πέρας τα σύνθετα καθήκοντα της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, της πάλης κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, της οικοδόμησης της Κοινωνικής Συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση με στόχο την εργατική εξουσία.

Στην κατεύθυνση αυτή απαραίτητη προϋπόθεση είναι ο υψηλός βαθμός συσπείρωσης των δυνάμεών μας, φίλων και οπαδών. Να επιδιώξουμε να συσπειρωθούν δυνάμεις και να δημιουργηθούν συνθήκες ανόδου των αγώνων στους κλάδους, έχοντας συνείδηση των δυσκολιών, του αρνητικού συσχετισμού και των πρόσθετων εμποδίων που θα θελήσουν να βάλουν κυβέρνηση και συνδικαλιστικές ηγεσίες. Οι γραμμές μας και ο περίγυρός μας θα πρέπει να θωρακίζονται με τη σιγουριά και την αυτοπεποίθηση που απορρέει από τους σκοπούς του αγώνα μας, από τη δύναμη που δίνει η πολιτική μας, από τη σιγουριά που δίνει η πίστη ότι ο καπιταλισμός δεν είναι αιώνιος και παντοδύναμος. Το ζητούμενο σήμερα είναι μέσα από κάθε βήμα αγώνα να συνειδητοποιείται η ανάγκη της απαλλαγής της εργατικής τάξης από την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Εδώ βρίσκονται η ουσία και ο πυρήνας της αντιμονοπωλιακής - αντικαπιταλιστικής πάλης.

Στον κλάδο των εκπαιδευτικών, έναν χρόνο τώρα με την πανδημία και το άνοιγμα και το κλείσιμο των σχολείων βγήκαμε μπροστά, βάλαμε πλαίσιο και αιτήματα πάλης που πατούν στις ανάγκες της λαϊκής οικογένειας, στις μορφωτικές ανάγκες των παιδιών της. Ημασταν αυτοί που κόντρα σε όλους, κυβέρνηση και οπορτουνιστές, υλοποιήσαμε το αίτημα «στήριξη των παιδιών με όλα τα μέσα». Σταθήκαμε κυριολεκτικά δίπλα στα παιδιά μας με όλους τους τρόπους. Αναδείξαμε το γεγονός ότι το σύστημα χτυπά τα μορφωτικά τους δικαιώματα. Δάσκαλοι κομμουνιστές πηγαίναμε από τα σπίτια των παιδιών μας, κυρίως μεταναστών, για να δούμε τι κάνουν και να τους δώσουμε τα μαθήματά τους. Σταθήκαμε αλληλέγγυα δίπλα στις οικογένειές τους, μαζέψαμε στοιχεία σχετικά με το πόσα δεν έχουν καμία πρόσβαση στο διαδίκτυο, πόσων οι γονείς έχουν απολυθεί. Αυτό δεν το κρατήσαμε για εσωτερική κατανάλωση, το ανοίξαμε στους συλλόγους διδασκόντων, κερδίσαμε αρκετό κόσμο με τη γραμμή μας, ανοίξαμε την αντιπαράθεση με τον οπορτουνισμό, που κυριαρχεί στα σωματεία μας, με δική μας πρωτοβουλία, χωρίς να περιμένουμε να μας κοντράρουν πρώτα εκείνοι.

Αναδείξαμε δηλαδή πως η στάση του οπορτουνισμού, που καλούσε τους δασκάλους να μην κάνουν τίποτα, να μη στέλνουν ούτε τα μαθήματα στα παιδιά και έπειτα έβαζε ως επίκεντρο της συζήτησης το μέσο τηλεκπαίδευσης που θα χρησιμοποιηθεί, είναι στην ουσία αποπροσανατολιστική και βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης, αφού συνειδητά την απαλλάσσει από την υποχρέωσή της να παρέχει όλα τα απαραίτητα μέσα σε όλα τα παιδιά, προκειμένου να μπορούν ισότιμα να συμμετέχουν σε αυτήν τη διαδικασία. Κατεβάσαμε με δική μας πρωτοβουλία τα ζητήματα στη βάση, στους συλλόγους διδασκόντων, δεν περιμέναμε να αποφασιστεί πότε θα γίνει η συνέλευση του σωματείου. Αναγνωρίσαμε πολλά θετικά αντανακλαστικά κυρίως στο κομμάτι των νέων εργαζομένων, χωρίς όμως να παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι τη στήριξη που προσέφεραν στα παιδιά την έβλεπαν κυρίως ως φιλανθρωπικό έργο και όχι ως αλληλεγγύη. Ξεχωρίσαμε κόσμο που βάλαμε στα ψηφοδέλτια και τον εντάξαμε στη δουλειά με τον «Ριζοσπάστη». Τώρα είμαστε σε φάση που επεξεργαζόμαστε την επόμενη μέρα της πανδημίας και τα αιτήματα που θα βάλουμε προς διεκδίκηση στον κλάδο, αφού οι επιπτώσεις της πανδημίας στα παιδιά είναι πολλές, τόσο στο ψυχικό κομμάτι - ήδη έρευνες έχουν δείξει πως εμφανίζονται αυξημένα ποσοστά μετατραυματικού στρες - όσο και στο μορφωτικό κομμάτι, κυρίως στην αφομοίωση όλων όσα διδάχθηκαν μέσω τηλεκπαίδευσης.

Ολα τα παραπάνω δείχνουν ότι με οργανωμένο σχέδιο, που πατά στις ανάγκες, μπορούμε να προχωρήσουμε στον επηρεασμό και στη συσπείρωση νέων δυνάμεων, και από αυτές στο ξεδιάλεγμα του πιο πρωτοπόρου τμήματός τους. Αυτό είναι δουλειά που απαιτεί χρόνο, καθώς θα έχει και πισωγυρίσματα και πάνω απ' όλα απαιτεί αυτοτελή κομματική παρέμβαση, δουλειά με τον «Ριζοσπάστη», αποκάλυψη των αδιεξόδων του συστήματος και του τέλματος που εμφανίζει από μόνη της μόνο η οικονομική πάλη. Συζήτηση για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, τον σοσιαλισμό.

Πολλές φορές οι κομμουνιστές στον χώρο της Εκπαίδευσης, λιγότερο βέβαια τα τελευταία χρόνια, χανόμαστε στην ιεράρχηση. Δηλαδή μπορεί να λέμε πως μπροστά μας έχουμε αρχαιρεσίες, που αυτές είναι πολλές, και να αφήνουμε πίσω τη δουλειά με τους μαθητές μας. Ο χώρος της Εκπαίδευσης ιεραρχείται από το Κόμμα. Είναι χώρος όπου συγκεντρώνονται και διαπαιδαγωγούνται τα παιδιά της εργατικής τάξης, έτσι ώστε να γίνουν η νέα βάρδιά της. Εχουμε ευθύνη ως κομμουνιστές να πέσουμε από πάνω και να παρέμβουμε σε όλα τα επίπεδα. Να έχουμε στο νου μας το εξής: Μόνο αν διδάξουμε τον τρόπο που λειτουργεί αυτός ο κόσμος, τότε θα μπορέσουν και να τον αλλάξουν. Εχουμε κάνει αρκετά βήματα στην παρέμβασή μας στο μάθημα, σε γιορτές, θεματικές εβδομάδες σε Δευτεροβάθμια κυρίως.

Στην Πρωτοβάθμια, αυτή η παρέμβαση περιορίζεται κυρίως στις γιορτές. Υπάρχει υποτίμηση και από εμάς τους ίδιους σχετικά με την παρέμβαση στο Δημοτικό, στη λογική ότι τα παιδιά είναι μικρά και δεν καταλαβαίνουν. Ναι, τα παιδιά είναι μικρά, όμως είναι πλήρως ενημερωμένα για τα πάντα. Για παράδειγμα, ρωτούν γιατί γίνονται πόλεμοι, ή κάτι πιο πρόσφατο, «οι αστυνομικοί χτυπούν;». Ανάλογα λοιπόν με την ηλικία του κάθε παιδιού χρειάζεται και η αντίστοιχη παρέμβαση. Οπως παρέμβαση χρειάζεται από τους δασκάλους κατά τη διδασκαλία των σχολικών βιβλίων.

Για παράδειγμα, στην Ιστορία της ΣΤ', παρόλο που υπάρχει κεφάλαιο για την Εθνική Αντίσταση, δηλαδή τη σύγχρονη Ιστορία μας, ωστόσο αυτό είναι στο τέλος και προαιρετικό. Δηλαδή δεν διδάσκεται. Ενα άλλο παράδειγμα είναι από το βιβλίο της Γεωγραφίας, όπου κυριολεκτικά εξυμνείται σε ένα μάθημα η ΕΕ. Ακόμη είμαστε πίσω στη μελέτη των βιβλίων συνολικά, και πολύ περισσότερο του Δημοτικού, παρόλο που οι περισσότερες δυνάμεις μας συγκεντρώνονται στην Πρωτοβάθμια. Να μπει ως στόχος το επόμενο διάστημα να δημιουργηθούν ομάδες μελέτης κυρίως των κλαδικών Οργανώσεων, σε συνεργασία με την ΚΝΕ.