Τον σ. Γιώργη Ποδιά αποχαιρετά με βαθιά θλίψη η ΤΕ Χίου του ΚΚΕ, που «έφυγε» πλήρης ημερών την 1η Οκτώβρη.

Γεννημένος στο Λιθρί, στα Καραπουρνά της Μ. Ασίας, το 1921, η ζωή του Γ. Ποδιά ήταν συνυφασμένη με το σκληρό αγώνα της εργατικής τάξης και του Κόμματος, για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για το λαό και τον τόπο.

Οπως αναφέρει, μεταξύ άλλων, η ΤΕ Χίου, ο Γ. Ποδιάς έφτασε στη Χίο με την προσφυγιά του 1922, και από τα 16 του χρόνια ακολούθησε πολλά επαγγέλματα. Το 1941, ξανά πρόσφυγας από τη Χίο στον Τσεσμέ και τελικά στην Κύπρο. Ο ίδιος λίγο πριν πεθάνει έλεγε: «Βλέπεις πόσο οι λαοί πληρώνουν τα δεινά του πολέμου, βλέπεις πόσο ίδια είναι τα γεγονότα και στις σημερινές δύσκολες εποχές του πολέμου στη Μέση Ανατολή, που οι λαοί φεύγουν για να γλιτώσουν απ΄τους βομβαρδισμούς, την πείνα και το κυνηγητό».

Η ΤΕ Χίου αναφέρει για τη δράση του: «Βρέθηκε στρατιώτης στη 2ηταξιαρχία στην "κοιλάδα του διαβόλου" ανάμεσα στο Λίβανο και τη Συρία, το Φλεβάρη του 1943, όπου παίρνει μέρος στο κίνημα του Στρατού της Μέσης Ανατολής. Οργανώνεται στην Αντιφασιστική Στρατιωτική Οργάνωση (ΑΣΟ). Για την αντιφασιστική του δράση, συλλαμβάνεται και στέλνεται στην Τρίπολη του Λιβάνου μαζί με άλλους όπου δημιουργούν το 8ο τάγμα. Υφίσταται βασανιστήρια όπως ο ίδιος έχει μαρτυρήσει όπως αυτό των "αλμυρών φαγητών", που ήταν τακτική των Αγγλων.

Απελευθερώνεται όταν οι Αγγλοι πέρασαν στην Ιταλία και οδηγείται στη Βεγγάζη της Λιβύης όπου φυλάει το αεροδρόμιο. Εκεί, παίρνει μέρος στον ξεσηκωμό της ΑΣΟ ύστερα από ενημέρωση ότι οι Αγγλοι βομβαρδίζουν γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά με "Στούκας" κατά την περίοδο του Δεκέμβρη 1944. Στην είδηση της γνωστής ιμπεριαλιστικής επέμβασης των Αγγλων στην Ελλάδα, αρνείται να φυλάξει το αεροδρόμιο, συλλαμβάνεται, αφοπλίζεται και με αγγλική συνοδεία οδηγείται στο Τομπρούκ και από κει καταλήγει στο στρατόπεδο του Ντεκαμερέ με άλλους 2-3 χιλιάδες στρατιώτες στα σύρματα μέσα στον ήλιο σε άθλιες συνθήκες».

Οταν επέστρεψε στη Χίο, τον Φλεβάρη του 1946 βρίσκει νέα τρομοκρατία και κυνηγητό. Στο χωριό του, τα Καρδάμυλα, φτιάχνει με άλλους νέους Λαϊκή Επιτροπή. Οργανώνεται στην ΕΠΟΝ και για μια ακόμα φορά οδηγείται στα κρατητήρια των Καρδαμύλων.

Το 1947 ως ναυτεργάτης, καθώς πήγε για μπάρκο στην Αλεξάνδρεια, συνδέθηκε με τη θρυλική ΟΕΝΟ (Ομοσπονδία Ελληνικών Ναυτεργατικών Οργανώσεων) και πήρε μέρος σε νέους αγώνες για τα δικαιώματα των ναυτεργατών. Περνώντας από πολλές χώρες και πάντα αλύγιστος, κατά τον Εμφύλιο και συγκεκριμένα το 1948 ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του ΚΚΕ να ανέβει στο βουνό, παίρνει μέρος στην ένοπλη ταξική σύγκρουση με τον ΔΣΕ αφού βοηθήθηκε από το ΚΚ Γαλλίας και εκπαιδεύεται στην Πρέσπα στα Εμπεδα σε Σχολή Αξιωματικών του ΔΣΕ μαζί με άλλους ναυτεργάτες.

Παίρνει μέρος στη μάχη της Φλώρινας στις 12 - 14 Φλεβάρη του '49 όπου χάνει τον ξάδελφό του Στέλιο. Επίσης, παίρνει μέρος και σε πολλές αποστολές και κινήσεις ομάδων του ΔΣΕ, στη μεταφορά υλικών, πολεμοφοδίων κ.λπ.

Υστερα από την υποχώρηση στις μάχες στο Γράμμο, όπου πήρε μέρος, φτάνει στην Αλβανία και μεταφέρεται στο Μπούλκες από όπου και φεύγει για την Πολωνία. Εκεί έμεινε ως πολιτικός πρόσφυγας μέχρι το 1985, που επέστρεψε στην Ελλάδα και στη Χίο συνεχίζοντας την οργανωμένη του δράση με το ΚΚΕ.

Η ΤΕ Χίου του ΚΚΕ εκφράζει τα συλλυπητήριά της στα παιδιά του Χρήστο και Αννα καθώς και στους συγγενείς και τους οικείους του. Η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί σήμερα Παρασκευή, στις 11.30 π.μ. στα Καρδάμυλα Χίου (Ι.Ν. Σταυρού).