Σε ρόλο θλιβερού απολογητή του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, η ηγεσία της ΓΣΕΕ υποχρεώθηκε να υποστεί τις συνέπειες του ρόλου της. Στο άγαλμα του Βενιζέλου που είχε ορίσει ως τόπο συγκέντρωσης, ο Παναγόπουλος υποχρεώθηκε να μιλήσει σ' ένα ακροατήριο όπου εργάτης δεν υπήρχε ούτε σαν δείγμα. Ακόμα κι αυτοί οι εργατοπατέρες που συγκροτούν τη σαμπρέλα προστασίας της ηγεσίας της ΓΣΕΕ (σαν "εκπρόσωποι" εργαζομένων στις πρώην ΔΕΚΟ και το δημόσιο) αναγκάστηκαν να "διαδηλώσουν" μόνοι τους, αφού ούτε για δείγμα δεν εμφανίστηκαν πραγματικοί εργαζόμενοι από τους χώρους που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσαν. Την παράσταση προσπάθησαν να σώσουν οι διάφορες ομάδες και ομαδούλες - παραμάγαζα του ΠΑΣΟΚ, που με χρηματοδότηση είτε από τη ΓΣΕΕ είτε από τα Εργατικά Κέντρα που ελέγχει ο κυβερνητικός συνδικαλισμός, εμφανίζονται ως «κίνημα». Κάτι «Δίκτυα», κάτι «Αλληλεγγύη», κάτι «Ανταρσία». Και πάλι όλοι μαζί δεν έπεισαν ούτε καν τους αστούς δημοσιογράφους ότι συγκροτούν μια αξιοπρεπή διαδήλωση. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν στη μοναδική ευκαιρία που είχε ο Παναγόπουλος να παραστήσει τον εκπρόσωπο εργατών, το μόνο που βρήκε να πει ήταν πως διεκδικεί «άλλο μείγμα οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής»;