Αλλοτε πλάγια κι άλλοτε ευθέως ξεμυτίζουν όλο και πιο συχνά αναλύσεις και άρθρα στον Τύπο που περιγράφουν ως γεωπολιτικό πρόβλημα, αυτό που οι κοινοί θνητοί ακούνε να τους λένε ότι είναι πόλεμος κάποιων σκοτεινών κερδοσκόπων προς την Ελλάδα.

Σε ανύποπτη στιγμή το ΚΚΕ, με απλά λόγια, έλεγε ότι επειδή η Ελλάδα είναι ενσωματωμένη στο ιμπεριαλιστικό άρμα και πασχίζει για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, αυτό μόνο δεινά μπορεί να σημάνει για το λαό της. Και καλούσε σε αγώνα που δεν μπορεί να είναι πίσω από την αντιιμπεριαλιστική γραμμή.

Σήμερα καθένας που δε βάζει το δάχτυλο στο στόμα μπορεί - υπάρχουν όλα τα στοιχεία γύρω του - να διακρίνει - ακόμα κι αν δεν έχει ειδικές οικονομικές γνώσεις - ότι το μεγάλο κεφάλαιο στη χώρα μας μετέχει ενεργά στον ενδοκαπιταλιστικό πόλεμο, όπως ενεργητική είναι η συμμετοχή και της κυβέρνησής του σ' αυτόν τον πόλεμο. Που γίνεται ακόμη πιο αδυσώπητος σε συνθήκες οικονομικής κρίσης.

Το μόνο ερώτημα που μένει στον εργάτη είναι, γιατί να πληρώσει αυτός τις επιπτώσεις του πολέμου των καπιταλιστών και την κρίση;

Σ' αυτό το ερώτημα η απάντηση είναι μόνο μία: Ο εργάτης δεν έχει κανένα λόγο να πληρώσει δεκάρα από το κόστος αυτού του πολέμου. Το μόνο που έχει να κάνει είναι να αξιοποιήσει τον πόλεμο των καπιταλιστών και την κρίση για να οξύνει τον ταξικό πόλεμο, εκείνον δηλαδή τον πόλεμο όπου οι εργάτες αντί να στρατεύονται πίσω από τα συμφέροντα του κάθε καπιταλιστή, ενώνονται ως τάξη για να αντιμετωπίσουν συνολικά ως τάξη τους καπιταλιστές.

Τα μέτρα που ανακοινώνονται ως μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης εδώ και αλλού δεν είναι άλλο από μέτρα παραπέρα ενίσχυσης των καπιταλιστών. Αυτό ακριβώς πρέπει να είναι και η βάση για την ταξική συσπείρωση των εργατών που δεν εννοούν να γίνουν πρόβατα επί σφαγή: Τίποτα για τους καπιταλιστές. Ολα για την ανατροπή τους.

Διαβάζεις στον αστικό Τύπο από δακρύβρεχτα ως και χιουμοριστικά ρεπορτάζ που καταλήγουν στην πρόταση να αλλάξει χώρα όποιος δεν αντέχει. Ομως, ποιος εργάτης έχει κουράγιο να κάνει χιούμορ με την κατάστασή του; Ειδικά όταν και να θες να αγιάσεις δε σ' αφήνει η ...ΓΣΕΕ. Που ορισμένοι επιμένουν να την παρουσιάζουν σα συνδικάτο ενώ είναι μόνο μια ακόμα θηλιά στο λαιμό των εργατών. Καλεί, λέει, σε απεργία στις 24, αλλά για αντιμετώπιση των πιέσεων των αγορών ενάντια στην κυβέρνηση. Και ανέλαβε να το προβάλει ως αίτημα ο πρόεδρός της, προχτές, προβάλλοντας την ανάγκη να σωθεί η ΟΝΕ, αλλά να είναι ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη. Δηλαδή, μια καπιταλιστική διαχείριση ενάντια σε μια άλλη!

Την ώρα της αποφασιστικής μάχης ισχύει το πρόσεχε τα νώτα σου. Κανείς δεν μπορεί να τραβήξει μπροστά αν δεν καθαρίσει το χώρο πίσω του. Κι αυτό σημαίνει σήμερα μαζικό απεγκλωβισμό εργατών και συνδικάτων από τη ΓΣΕΕ. Αντιμετώπισή της όπως αντιμετωπίζουν τον ΣΕΒ και όποια άλλη εργοδοτική οργάνωση. Αν χτες ήταν μια φορά αναγκαία η οργάνωση των εργατών έτσι που να αντιμετωπίζουν τον εργοδότη, σήμερα είναι πρώτης γραμμής αίτημα η οργάνωση των εργατών έτσι που να αντιμετωπίσουν συνολικά τους καπιταλιστές και το κράτος τους και τον εργοδοτικό-κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Η απεργία στις 24 του Φλεβάρη έχει τις προϋποθέσεις να είναι μια απεργία - δυναμική παρέμβαση της ίδιας της εργατικής τάξης που θα βγαίνει στο προσκήνιο με πολιτικοποιημένη τη δράση της. Η απεργία στις 24 του Φλεβάρη κάτω από τις σημαίες του ΠΑΜΕ έχει όλες τις προϋποθέσεις να είναι η ταξική απάντηση στην επίθεση που έχουν εξαπολύσει οι καπιταλιστές κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είναι μια απεργία που θα εναντιώνεται στους ίδιους τους καπιταλιστές, στις κυβερνήσεις τους.

Η αστική τάξη θέλει εργάτες μεταλλαγμένους. Χωρίς μνήμη για το δρόμο που έχουν διανύσει, χωρίς όραμα για το δρόμο που έχουν να κάνουν.

Εργασιακά ζόμπι, έτσι θέλουν τους εργάτες.

Να ένας ακόμα λόγος να τους ανατρέψεις πριν σε μεταλλάξουν. Οσο κι αν κάτι τέτοιο προκαλεί ναυτία και μόνο σα σκέψη στην «αριστερά» των αντιεξουσιαστικών συγκροτημάτων του αστικού Τύπου, ή βάζεις πλώρη για την ανατροπή των καπιταλιστών ή σαπίζεις μαζί τους.