Την Τρίτη που μας πέρασε, η διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας ανακοίνωσε αύξηση του μετοχικού της κεφαλαίου κατά 1,2 δισ. ευρώ. Είναι φανερό ότι ακόμα και σε συνθήκες κρίσης, οι μεγάλοι χρηματοπιστωτικοί όμιλοι συνεχίζουν τις επιχειρηματικές κινήσεις τους, διεκδικώντας καλύτερες θέσεις στη σκακιέρα του ανταγωνισμού, όχι βέβαια προς όφελος των εργαζομένων, αλλά προς όφελος των μεγαλομετόχων τους και συνολικά του μεγάλου κεφαλαίου. Αυτή την άποψη όμως φαίνεται πως δε τη συμμερίζεται και η συνδικαλιστική πλειοψηφία στο Σύλλογο των εργαζομένων στην τράπεζα. Γι' αυτό και σε ανακοίνωσή της, αντί να πει οτιδήποτε άλλο για την προσπάθεια του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου να ενισχυθεί σε συνθήκες κρίσης, εκφράζει την ανησυχία της ότι «η πρωτοβουλία αυτή της διοίκησης, εάν δε διασφαλιστούν κάποιες προϋποθέσεις, μπορεί ουσιαστικά να μειώσει τη συμμετοχή των Ασφαλιστικών Ταμείων στο μετοχικό κεφάλαιο της τράπεζας και έτσι με αυτόν τον τρόπο να συρρικνώσει τον δημόσιο και εθνικό χαρακτήρα της μεγαλύτερης ελληνικής τράπεζας».

Για να στηρίξει μάλιστα το συλλογισμό της, παραθέτει και το εξής σκεπτικό:

«Η πρόσφατη χρηματιστηριακή κρίση ανέδειξε την αναγκαιότητα ύπαρξης μιας τράπεζας που να ελέγχεται μέσω των Ασφαλιστικών Ταμείων από την κυβέρνηση». Καταλήγοντας, τονίζει την ανάγκη «τα Ασφαλιστικά Ταμεία να συμμετάσχουν στην επικείμενη αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της ΕΤΕ, έτσι ώστε να μη μειωθεί, ούτε κατ΄ελάχιστο, η συνολική θέση τους στη μετοχική σύνθεση της ΕΤΕ». Ούτε λίγο ούτε πολύ, η συνδικαλιστική πλειοψηφία διεκδικεί θέση «επενδυτικού συμβούλου», σκορπίζοντας μάλιστα αυταπάτες περί «κοινωνικού χαρακτήρα» των τραπεζών, σ' έναν κλάδο μάλιστα όπου έχουν αλωθεί πλήρως οι εργασιακές σχέσεις και τα λαϊκά στρώματα αφαιμάσσονται στην κυριολεξία από τα δάνεια και τις άλλες υποχρεώσεις προς τις τράπεζες. Τέτοια είναι η συνδικαλιστική πλειοψηφία και στη συγκεκριμένη τράπεζα. Η οποία μάλιστα καυχιέται ότι μιλάει από τη θέση του εκπροσώπου «θεσμικών μετόχων της Εθνικής Τράπεζας που εκπροσωπούμε εκατομμύρια μετοχές». Καυχιέται, δηλαδή, για το γεγονός ότι η διοίκηση της τράπεζας συνδιαλέγεται όχι με εκπροσώπους εργαζομένων, αλλά με εκπροσώπους μετόχων!