Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων που πραγματοποιούν αυτήν την περίοδο οι Οργανώσεις της ΚΝΕ σε σχολές πανεπιστημίων και ΤΕΙ, με θέματα άμεσα συνδεδεμένα με το αντικείμενο των σπουδών στις σχολές, άνοιξε την περασμένη βδομάδα η συζήτηση στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθήνας (πρώην ΑΣΟΕΕ) για το ρόλο του νομίσματος και της νομισματικής πολιτικής σε εκδήλωση με θέμα: «Ευρώ ή δραχμή; Γίνεται φιλολαϊκή οικονομία αν αλλάξει το νόμισμα;».

Ομιλητής ήταν ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος της Ιδεολογικής Επιτροπής και του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ, ο οποίος μεταξύ άλλων τόνισε:

«Μετά την εκδήλωση της βαθύτερης μεταπολεμικής οικονομικής κρίσης στην καπιταλιστική οικονομία, οι εργαζόμενοι δέχθηκαν έναν πραγματικό βομβαρδισμό από απατηλές ερμηνείες για την αιτία της κρίσης και αντίστοιχες ψευδεπίγραφες φιλολαϊκές διεξόδους. Ενοχοποιήθηκαν το νόμισμα, το ύψος του κρατικού χρέους, ο χρηματοπιστωτικός τομέας για να μείνει στο απυρόβλητο ο πραγματικός ένοχος, το καπιταλιστικό σύστημα. Μία ματιά αν ρίξει κανένας σε κράτη της ΕΕ που δεν έχουν νόμισμα το ευρώ, δεν είναι υπερχρεωμένα και δεν βρίσκονται στη φάση της κρίσης, θα διαπιστώσει ότι και σε αυτά προωθούνται αντιλαϊκά μέτρα, αναδιαρθρώσεις που κατεδαφίζουν τα λαϊκά δικαιώματα.

Στη Βρετανία, που δεν έχει ούτε ευρώ ούτε τρόικα, το 1/5 ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, μεγάλο μέρος της νεολαίας εργάζεται με συμβόλαια μηδενικών ωρών, ανασφάλιστο, με μισθούς πείνας. Στη Δανία, που επίσης δεν έχει ευρώ, το όριο συνταξιοδότησης ήδη ανέβηκε στα 67 έτη. Στη Σουηδία, όπου η ανεργία των νέων ξεπέρασε το 27%, μόνο το 1/3 των ανέργων δικαιούται πλέον επίδομα (...)

Το σύνολο των εξελίξεων επιβεβαιώνει ότι βασικοί στόχοι της αντιλαϊκής επίθεσης είναι η αύξηση των κερδών του κεφαλαίου και η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων, όποιο και αν είναι το νόμισμα ή το ύψος του κρατικού χρέους σε ένα καπιταλιστικό κράτος. Γι' αυτό σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ εφαρμόζονται αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, με στόχο να διασφαλισθεί φτηνή εργατική δύναμη, να αυξηθεί ο βαθμός εκμετάλλευσης και να διαμορφωθούν νέα πεδία ικανοποιητικής κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Αυτές οι κατευθύνσεις αποτυπώνονται στη Στρατηγική "Ευρώπη 2020" και εξειδικεύονται με την πολιτική των 3 μνημονίων στη σημερινή Ελλάδα της καπιταλιστικής κρίσης (...)

Η διαπάλη σχετικά με το ποια νομισματική και δημοσιονομική πολιτική μπορεί να διασφαλίσει επιστροφή σε υψηλό ρυθμό καπιταλιστικής ανάπτυξης δεν αφορά τα λαϊκά συμφέροντα. Δεν υπάρχει ανάπτυξη για όλους, που ωφελεί εξίσου το κεφάλαιο και την εργατική τάξη. Η ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου όχι μόνο δε συμβαδίζει με ουσιαστική ανάκτηση των απωλειών των εργαζομένων αλλά απαιτεί και νέες θυσίες του λαού.

Η συγκεκριμένη διαπάλη για το μέλλον της Ευρωζώνης αφορά συμφέροντα στο στρατόπεδο του εχθρού. Για παράδειγμα, τμήματα του κεφαλαίου της Γαλλίας και της Ιταλίας θεωρούν ότι το κοινό νόμισμα και η σημερινή Ευρωζώνη ευνοεί τις γερμανικές εξαγωγές βιομηχανικών εμπορευμάτων και τις γερμανικές τράπεζες. Γι' αυτό στηρίζουν το αστικό πολιτικό ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού. Αντίστοιχα, οι ΗΠΑ ασκούν πίεση στη Γερμανία για να αποδεχθεί τη Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων, που μελλοντικά θα φέρει στο προσκήνιο και το ζήτημα του κοινού νομίσματος της συγκεκριμένης ενιαίας αγοράς στις δύο πλευρές του Ατλαντικού (...)

Η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη στο έδαφος του καπιταλισμού αποτελεί διαφορετικό τρόπο σφαγής του λαού. Η λαϊκή οικογένεια θα επιβαρυνθεί από την άνοδο του πληθωρισμού λόγω των ακριβότερων εισαγωγών, από τη συρρίκνωση της αξίας των λαϊκών καταθέσεων, από τη μαύρη αγορά. Οσοι μονοπωλιακοί όμιλοι ωφεληθούν από την ενίσχυση των εξαγωγών, από τις κερδοφόρες επενδύσεις χρηματικού κεφαλαίου που σήμερα βρίσκεται στο εξωτερικό, θα απαιτήσουν να συνεχιστούν οι σημερινές αντεργατικές ρυθμίσεις, ώστε να διασφαλιστούν τα πλεονεκτήματά τους στο διεθνή ανταγωνισμό.

Αποτελεί αυταπάτη ότι το αστικό κράτος μπορεί να αποτελέσει μοχλό μιας φιλολαϊκής ανάπτυξης. Τα εμβληματικά παραδείγματα της ΔΕΗ και των μεγάλων τραπεζών την περίοδο που το κράτος είχε την πλειοψηφία των μετοχών επιβεβαιώνουν το αντίθετο.

Η λύση για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών δε βρίσκεται στην αδιέξοδη μετάβαση από την καπιταλιστική Ελλάδα του ευρώ στην καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής, αλλά στη ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου και την ΕΕ, στην κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, στον επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό και στον εργατικό έλεγχο στην Ελλάδα της εργατικής εξουσίας, του σοσιαλισμού. Γι' αυτό, το κίνημα πρέπει να σημαδέψει σήμερα τον πραγματικό αντίπαλο, την άρχουσα τάξη των καπιταλιστών και όχι μόνο τις αστικές κυβερνήσεις που την υπηρετούν, και να βαδίσει αποφασιστικά εναντίον του».