-- Υπάρχουν πολιτικές ομάδες, που μαζί με τμήματα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ διατυπώνουν την άποψη ότι μια έξοδος από το ευρώ, η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, με ταυτόχρονη κρατικοποίηση των τραπεζών, θα φέρει μια ριζοσπαστικοποίηση στη συνείδηση του λαού. Η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα είναι φιλολαϊκή διέξοδος; Μπορεί να ανακουφιστεί η ζωή των εργαζομένων, του λαού;

-- Είναι υπαρκτά αυτά τα ερωτήματα. Τα αντιμετωπίζουμε και στους χώρους δουλειάς και παντού. Η άποψή μας είναι ότι σε καμιά περίπτωση δε συνιστά φιλολαϊκή λύση η έξοδος μόνο από το νόμισμα, το ευρώ. Ας σκεφτούμε μόνο το εξής: Στη Γαλλία, η Λεπέν, οι ακροδεξιοί, εισηγούνται επαναφορά του γαλλικού φράγκου, να φύγουν από το ευρώ. Στην Ιταλία, ο Σύνδεσμος Ιταλών Βιομηχάνων εισηγείται επίσης την επαναφορά της ιταλικής λιρέτας. Το «εθνικό νόμισμα» είναι η επιλογή που διαθέτει η αστική τάξη καθεμιάς χώρας, που απαντά στις δικές της ανάγκες, ανάλογα με τα προβλήματα που έχει να λύσει για να αυξήσει την κερδοφορία της.

Η αντιπαράθεση αυτή έχει αντικειμενική βάση και δε σχετίζεται με το «ελληνικό πρόβλημα» ή το ελληνικό πολιτικό σύστημα ή με την κρίση στην Ελλάδα. Αφορά όλες τις χώρες της Ευρωζώνης και γίνονται συζητήσεις. Φυσικά, το ίδιο γίνεται στη Γαλλία, στην Ιταλία, στη Μ. Βρετανία και το ίδιο γίνεται και μέσα στη Γερμανία. Οφείλεται και στην όξυνση των αντιθέσεων μέσα στην ΕΕ και διεθνώς, τροφοδοτείται από την ανισομετρία των οικονομιών των διαφόρων χωρών. Ξέρουμε ότι οι οικονομίες δεν είναι ενιαίες. Μπορεί να είμαστε σε μια ενιαία οικονομική/νομισματική ένωση, όπως η Ευρωζώνη, όμως οι ανισομετρίες είναι τεράστιες, είναι πολύ μεγάλες, με αποτέλεσμα να τροφοδοτούν και αντιθέσεις ανάμεσα σε τμήματα των αστικών τάξεων αυτών των χωρών. Βέβαια, αυτό αντανακλάται και στις αντιθέσεις μέσα στην ίδια την Ευρωζώνη. Για παράδειγμα, η επιστημονική τεκμηρίωση για την έξοδο της Ελλάδας, το «grexit», που είπαν στον πρωθυπουργό ο Σόιμπλε και οι άλλοι, είναι έτοιμη. Προβλέπει συγκεκριμένη πρόταση: Στην αρχή ισοδυναμία ευρώ - δραχμής 1-1, σε δεκαπέντε μέρες υποτίμηση 40% και μετά έρχεται συνέχεια νέας υποτίμησης, δίνοντας και μια ανθρωπιστική βοήθεια για να ξεπεράσει τις πρώτες δυσκολίες κ.λπ. Αυτό είναι το αντικειμενικό στοιχείο των αντιθέσεων. Αυτό εξηγεί επίσης αυτό που λέγαμε κι εμείς από την αρχή, όταν ήμασταν ενάντια στην ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ και στη συνέχεια, το 1992, με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, είχαμε καταψηφίσει την ένταξή μας στην ΕΕ και την ένταξή μας στην ΟΝΕ, τη ζώνη του ευρώ.

Οι οπορτουνιστές και διάφοροι άλλοι προβάλλουν την άποψη ότι ένα «grexit», μια επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, συνιστά μια διαδικασία προοδευτική, ανασυγκρότησης της οικονομίας, βελτίωσης της θέσης των εργαζομένων. Ακόμα, κάποιοι λένε ότι μπορεί να αποτελέσει τον κρίκο για να μπορέσει να επέλθει η ρήξη, να ανοίξει το δρόμο για την οριστική ρήξη, την αποδέσμευση κ.λπ., κάτι περίπου ως μεταβατικό στάδιο. Η άποψη αυτή όχι μόνο στερείται επιστημονικής σοβαρότητας, αλλά την έχουμε ζήσει και στο πετσί μας. Πρέπει να θυμηθούμε τα εξής: Θεωρούν αυτοί οι κύριοι τις κρατικές επενδύσεις στα πλαίσια του καπιταλισμού ως τη βασική αρχή ενός μεταβατικού προγράμματος. Ομως, κρατικές επιχειρήσεις σε συνθήκες καπιταλισμού, τις έχουμε ζήσει. Γι' αυτό μιλάνε και για εθνικοποίηση κάποιων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας κ.λπ. Γιατί, η ΔΕΗ τόσα χρόνια δεν ανήκει στον κρατικό τομέα; Αυτός ο κρατικός τομέας είναι καπιταλιστικός, είναι μονοπώλιο. Και γι' αυτό ακριβώς, επειδή παλεύει για το ποσοστό κέρδους η κρατική καπιταλιστική ΔΕΗ, γι' αυτό και έχει σε συνθήκες εκμετάλλευσης τους εργαζόμενους, παίρνει μέτρα μείωσης μισθών, άλλων παροχών, εργασιακών δικαιωμάτων που είχε κατακτήσει το κίνημα στην πορεία δεκαετιών. Γι' αυτό αυξάνει το ρεύμα και την πληρώνει η λαϊκή οικογένεια. Γι' αυτό δίνει σε κάποια μονοπώλια φτηνό ρεύμα και βέβαια για όλα πληρώνει ο λαός. Αυτή είναι η καραμπινάτη σοσιαλδημοκρατική διαχείριση που τη ζήσαμε και πολλά χρόνια με το ΠΑΣΟΚ και σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται και για την καπιταλιστική κρίση. Είναι αυτή η λογική που λέει ότι σε συνθήκες καπιταλισμού, με εθνικό νόμισμα, αν κρατικοποιήσω κάποιες επιχειρήσεις («εθνικοποιήσω» λένε), αν εθνικοποιήσω τις τράπεζες θα λύσω το πρόβλημα. Ομως, το πρόβλημα δεν λύνεται, γιατί επίσης η εθνικοποιημένη τράπεζα θα είναι όργανο του καπιταλιστικού κράτους και θα καλύπτει και θα παλεύει σε αυτήν την κατεύθυνση.

Η καπιταλιστική Ελλάδα, με εθνικό νόμισμα, δεν συνιστά πραγματική ρήξη υπέρ του λαού, ακόμα κι αν ορισμένοι μονοπωλιακοί όμιλοι, επιχειρήσεις στην αρχή καταφέρουν και πετύχουν ανάκαμψη κερδών και ενισχύσουν και τις εξαγωγές τους, αυτή η πορεία θα συνδυαστεί με νέες θυσίες για το λαό γιατί ο καπιταλισμός θα είναι πανταχού παρών. Η εξουσία του κεφαλαίου, αυτών των ομίλων θα είναι πανταχού παρούσα, ο στόχος για φτηνή εργατική δύναμη, για μείωση του εργατικού εισοδήματος, του μισθού, του μεροκάματου θα πηγαίνει και θα έρχεται για να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα κ.λπ. Ο λαός παράλληλα θα πληρώνει την αύξηση και του πληθωρισμού και της μαύρης αγοράς και βεβαίως θα έχουμε και πανάκριβες εισαγωγές εμπορευμάτων. Γιατί αυτό θα σημαίνει ένα εθνικό νόμισμα, όπως η δραχμή, σε συνθήκες που υπάρχει η ΕΕ, το καπιταλιστικό σύστημα, η εξουσία του.

Με άλλα λόγια: Θεωρούμε καθαρή αυταπάτη ότι ο λαός μας μπορεί να ευημερήσει ή έστω να ζήσει κάποιες κατά τι καλύτερες μέρες με αλλαγή κάποιου νομίσματος ή αλλαγή ιμπεριαλιστικής συμμαχίας. Γι' αυτό λέμε ότι συνολικά όλα αυτά τα πράγματα πάνε πακέτο: Για να έχεις έξοδο από το ευρώ, αυτή πάει μαζί με την αποδέσμευση συνολικά από την ΕΕ, γιατί μόνο τότε θα μπορέσεις να απαλλαγείς από δεσμεύσεις που έχει η ίδια η ΕΕ (όχι μόνο η Ευρωζώνη) και αφορούν τα ναυπηγεία, την αγροτική παραγωγή, άλλους κλάδους χρήσιμους για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας σε όφελος του λαού, που τώρα δεσμεύεσαι από τις οδηγίες, τις ντιρεκτίβες, τις αποφάσεις της ΕΕ. Αυτό πάει μαζί με την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Για να μπορέσεις να αναπτύξεις την οικονομία σε όφελος του λαού, να κάνεις σχεδιασμό, πρέπει να πάρεις τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής στα χέρια σου, σαν λαός, σαν εξουσία και αυτό αφορά και τον ορυκτό πλούτο, τις υποδομές κ.λπ. Μόνο έτσι θα μπορέσεις και να κατανείμεις το εργατικό δυναμικό για να εξαλείψεις την ανεργία και να κάνεις ανάπτυξη, να αξιοποιήσεις τους πόρους και να μπορέσεις να σχεδιάσεις κεντρικά την οικονομία. Κεντρικός σχεδιασμός, εθνικός, επιστημονικός, σε συνθήκες καπιταλισμού δεν μπορεί να γίνει. Οταν υπάρχει καπιταλιστική επιχείρηση, ακόμα και κρατική να είναι αυτή, κρατικό μονοπώλιο, πάντα ζει με τους όρους της ανταγωνιστικότητας, τους όρους της μεγαλύτερης κερδοφορίας. Γίνεται «λύκος» για τον ανταγωνιστή του, τρώγονται μεταξύ τους σαν τα σκυλιά, όπως το βλέπουμε και τώρα που ο ένας εξαγοράζει τον άλλον, θέλει να τον φάει. Αυτός είναι ο καπιταλισμός και η αναρχία στην παραγωγή του. Αρα, σχεδιασμό δεν μπορεί να κάνει μια τέτοια οικονομία. Είναι και από αυτή την άποψη ουτοπική η αντίληψη που καλλιεργούν όλοι αυτοί οι θιασώτες της δραχμής εντός του καπιταλισμού, εντός αυτού του δρόμου ανάπτυξης. Φυσικά, υπάρχει και ολόκληρη εμπειρία, διεθνής και εσωτερική, με τέτοιες επιλογές διαχείρισης του συστήματος, διαχείρισης στα πλαίσια του καπιταλισμού που οδηγούν μόνο στο να παίρνει ανάσες το σύστημα. Πουθενά δεν υπήρξε περίπτωση αυτό να αποτέλεσε «σκαλοπάτι», «μεταβατική φάση», «στάδιο», που να οδήγησε πραγματικά την εργατική τάξη, το λαό στην εξουσία, να έφτασε στο σοσιαλισμό, να υπάρχει κοινωνική ιδιοκτησία, λαϊκή ευημερία.