Τετάρτη 20 Ιούνη 2001
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 13
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Η διεθνιστική ταξική πάλη και η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση

«Κανείς να μην έχει αυταπάτες

ότι οι λαοί θα σταυρώσουν τα χέρια

και θα επιτρέψουν να πουληθούν σαν

σκλάβοι σε πλειστηριασμό»

Φιντέλ Κάστρο (Από την πρωτομαγιάτικη ομιλία του)

Οταν κάθε πρωί παίρνω να διαβάσω το «Ριζοσπάστη», το μάτι μου πάντα πρωτοπέφτει αριστερά πάνω από τον τίτλο της εφημερίδας, στο καταγραμμένο σύνθημα του Κομμουνιστικού Μανιφέστου: «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε». Και στοχάζομαι πως μέσα σ' αυτή τη μικρή, μα τόσο δυνατή, φράση, οι θεμελιωτές της σοσιαλιστικής κοσμοθεωρίας - ο Μαρξ και ο Ενγκελς - έκλεισαν ολάκερη την πεμπτουσία της «Διεθνιστικής ταξικής πάλης» της εργατικής τάξης. Της ταξικής πάλης που θα ανοίξει το δρόμο για την πραγμάτωση των ιδανικών της κοινωνικής δικαιοσύνης, της πανανθρώπινης αδελφοσύνης, της λευτεριάς και της παντοτινής ειρήνης σ' ολόκληρη την ανθρωπότητα. Και συνάμα, της «Διεθνιστικής ταξικής πάλης» που θα συντελέσει στην ανατροπή του καπιταλισμού και στην κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Βέβαια, οι θεωρητικοί της αστικής τάξης και οι απολογητές του καπιταλισμού πασκίζουν να πείσουν τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα πως στη σημερινή εποχή και στις δημιουργημένες συνθήκες στις καπιταλιστικές κοινωνίες έχει καταργηθεί η ταξική πάλη. Για να υποστηρίξουν μάλιστα τις απόψεις τους αυτές, δανείζονται επιχειρήματα από το απατηλό οπλοστάσιο του Προυντόν και αυθαίρετα βγάζουν το συμπέρασμα πως ο κομμουνισμός είναι μια ουτοπία.

Από κοντά μ' αυτούς σέρνονται και οι διάφοροι αποστάτες, που αναμασούν πως η ταξική πάλη έχει αδυνατίσει και τείνει να εξαφανιστεί, γιατί σήμερα δεν υπάρχει προλεταριάτο. Και με κάτι τέτοιες οπορτουνιστικές παραδοξολογίες προσπαθούν να δικαιολογήσουν την αποστασία τους και να κρύψουν τους αληθινούς λόγους που τους σπρώξανε να πάρουν τον κατήφορο που κάθε μέρα τους ρίχνει όλο και πιο χαμηλά ίσαμε να 'ρθει η εξαφάνισή τους, όπως έγινε με όλους τους αποστάτες στο μακραίωνα βίο της κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας.

Είναι ντροπή γι' αυτούς τους πρώην συντρόφους που άφησαν να παρασυρθούν σε ένα αγοραίο αντικομμουνισμό από αριβισμό και καριερίστικες επιδιώξεις και να συμπλέουν με τους νεοφιλελεύθερους και νεοσοσιαλδημοκράτες πολιτικάντηδες.

Κι ας μην έχουν αυταπάτες ότι σήμερα δεν υπάρχουν προλετάριοι, μήτε ταξική πάλη. Γιατί και τα δυο αυτά κοινωνικά φαινόμενα γεννιούνται και αναπτύσσονται μέσα στον ίδιο τον καπιταλισμό. Και όσο υπάρχει καπιταλισμός θα υπάρχουν και προλετάριοι και ταξική πάλη.

Και από αυτή την άποψη πρέπει να θεωρείται κορυφαίο γεγονός στο έμπα του 21ου αιώνα η διαδήλωση στη Γενεύη τις 17 Ιούνη που πραγματοποίησαν οι ευρωπαϊκές συνδικαλιστικές δυνάμεις και εξέφρασαν μαζικά, διεθνιστικά και ταξικά την αντίθεσή τους στην «καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση».

Και πρέπει να εκτιμηθεί ιδιαίτερα γιατί δεν ήταν μια ενέργεια ευκαιριακή, μήτε ένα αυθόρμητο ξέσπασμα των εργαζομένων. Αντίθετα, ήταν μια καθαρή εκδήλωση συνειδητής διεθνιστικής ταξικής δραστηριότητας ενάντια στην εκμεταλλευτική επίθεση του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου κεφαλαίου που ξεζουμίζει την ικμάδα της εργατικής δύναμης και καταληστεύει το προϊόν του μόχθου των εργαζομένων. Αυτή η ενέργεια του πανευρωπαϊκού συνδικαλιστικού κινήματος ενάντια στην ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση είναι αποτέλεσμα της μακρόχρονης διεργασίας που πραγματοποιείται μέσα στην εργατική τάξη με τους συνεχείς αγώνες της πρωτοπορίας των συνδικάτων και που συντελεί στην ανάπτυξη της ταξικής διεθνιστικής συνείδησης, που μέρα με τη μέρα πάει να αγκαλιάσει όλο και πιο πλατιά και πιο βαθιά την ταξική πάλη και τις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης.

Σήμερα, με την απαράδεκτη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στον κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό τομέα, εξαιτίας της εγκληματικής συμπεριφοράς των ιμπεριαλιστών και του κερδοσκοπικού αμόκ του καπιταλισμού, ήταν επόμενο το συνδικαλιστικό κίνημα, παραμερίζοντας τις συμβιβασμένες ηγεσίες, να απλωθεί και να εντατικοποιήσει τις δραστηριότητές του, απευθύνοντας ένα διεθνιστικό ταξικό κάλεσμα σε όλες τις ευρωπαϊκές δυνάμεις της εργατικής τάξης για ένα ενιαίο μέτωπο διαμαρτυρίας. Κι ήταν ώριμες οι συνθήκες «να πάρει στα χέρια του την υπόθεση και να ξανοιχτεί σ' ένα ταξικό διεθνιστικό αγώνα, όπως σωστά τονίζει το ΠΑΜΕ ("Ρίζος" 2/6/01) ενάντια:

α)στην παγκοσμιοποίηση και νέα τάξη,

β) στον ιμπεριαλισμό, το ΝΑΤΟ και τα παρακλάδια του και

γ) στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».

Αλλωστε, αυτή είναι η ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης, σε συνεργασία με την αγροτική, ν' αναπτύξει τη διεθνιστική ταξική δράση της, να πολεμήσει το εκμεταλλευτικό σύστημα που προσκυνάει το Μαμμωνά και λατρεύει την ιδιοποίηση των καρπών που παράγει η εργατική τάξη και να θεμελιώσει την κοινοκτημοσύνη στα μέσα παραγωγής για να οικοδομήσει τη σοσιαλιστική κοινωνία...


Σταύρος ΚΑΛΦΙΩΤΗΣ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ