Το εργατικό κίνημα στη ΛΑΡΚΟ, όπως και σε όλες τις πρώην ΔΕΚΟ, η αστική τάξη με τη βοήθεια του κυβερνητικού εργοδοτικού συνδικαλισμού το έχει διαιρέσει. Οπως είπε και χτες ο σ. από τη ΔΕΗ, υπάρχουν εργαζόμενοι με 2.500, με 1.000, σε εργολαβίες με 800. Αυτά είναι λίγο-πολύ γνωστά σε όλους. Το ζήτημα είναι τι κάναμε εμείς για να τους συσπειρώσουμε στη βάση που θέλουμε.

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη που έγινε για τη δουλειά στην εργατική τάξη, ορθά έβαλε τον προσανατολισμό. Πού κολλήσαμε όμως.

Με την απόφαση των κυβερνήσεων για ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ, η αστική τάξη καλλιεργώντας ακόμα περισσότερο το έδαφος για ακόμα μεγαλύτερη διάσπαση του εργατικού κινήματος, έχει πετύχει σε ένα βαθμό το σκοπό της. Λέω σε ένα βαθμό, διότι η παρέμβαση του Κόμματος καθαρά δεν έχει αφήσει να εκφυλιστεί πλήρως η κατάσταση και έχει δημιουργηθεί ένας πυρήνας αντίστασης, η Επιτροπή Αγώνα.

Δηλαδή, με την επεξεργασμένη πρόταση που έχουμε για κοινωνικοποιημένο φορέα ορυκτού πλούτου, με συμμετοχή σ' αυτόν και της ΛΑΡΚΟ που θα παράγει σύμφωνα με τον Κεντρικό Σχεδιασμό, σύμφωνα με τις ανάγκες του λαού, θα καθετοποιήσει την παραγωγή με κατασκευή μονάδας ανοξείδωτου χάλυβα, θα αξιοποιεί τα υποπροϊόντα που σήμερα πετιούνται στον Ευβοϊκό. Με μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, με σύγχρονους μισθούς, δικαιώματα, παροχές, ουσιαστικά μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, συσπειρώνουμε κάποιους εργαζόμενους. Αυτό δεν έχει συσπειρώσει ένα κομμάτι εργαζομένων έτσι, γιατί γράψαμε σε ένα χαρτί ωραία λόγια.

Το ΚΚΕ έχει παρέμβαση στο χώρο από το 1977, από τη νικηφόρα απεργία των εργατών όπου έπαιξε καθοδηγητικό ρόλο, μέχρι σήμερα σε μικρούς και μεγάλους αγώνες.

Αρα, υπάρχει πείρα των εργαζομένων για το τι σημαίνουν αγώνες, ποιος ο ρόλος του Κόμματος σ' αυτούς, πώς ήταν η κατάσταση του κινήματος στη ΛΑΡΚΟ όταν την ηγεσία του σωματείου την είχαν κομμουνιστές.

Πρέπει να δώσουμε στους εργάτες της ΛΑΡΚΟ να καταλάβουν πως μόνοι τους δεν μπορούν να σώσουν τίποτα. Χρειάζεται μέτωπο, μέτωπο πρώτα απ' όλα μέσα στο εργοστάσιο. Πώς το πετυχαίνεις αυτό; Πείθοντάς τους πως πρέπει να είναι όλοι σε ένα Σωματείο και αυτό είναι το κλαδικό. Γυρίζοντας την πλάτη στον κυβερνητικό εργοδοτικό συνδικαλισμό, που χρόνια τώρα τους κοροϊδεύει. Τι άλλο πρέπει να κάνεις; Να τους βάλεις να δημιουργήσουν ένα πλαίσιο διεκδίκησης που θα τους καλύπτει όλους ανεξαρτήτως εργασιακής σχέσης, σε αντικαπιταλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Πρέπει να τους δώσουμε να καταλάβουν πως χωρίς συσπείρωση όλου του κλάδου, χωρίς τη συμμαχία με τα άλλα στρώματα της περιοχής, δεν μπορούν σήμερα να αμυνθούν καν.