Το Κόμμα μας, μέσω και των Θέσεων της ΚΕ, με συνέπεια λόγων και έργων προχωρά με σταθερά βήματα μπροστά, εκσυγχρονίζεται και προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες, ωριμάζει την αντίληψή του για το Σοσιαλισμό, για την Εργατική-Λαϊκή Εξουσία μετά και το 18ο Συνέδριό του. Βάζει σε συζήτηση σχέδιο Προγράμματος και Καταστατικό που γεμίζει με επαναστατική αισιοδοξία, αλλά μπολιάζει και όλα τα μέλη του και τα μέλη της ΚΝΕ, με την τεράστια ευθύνη να ανταποκριθούμε στα καθήκοντά μας, να πρωτοστατήσουμε το επόμενο διάστημα στη γραμμή ανασύνταξης του κινήματος, ο καθένας από το μετερίζι του, στην οικοδόμηση γερών οργανώσεων στους χώρους δουλειάς, με σταθερό προσανατολισμό στους στρατηγικούς τομείς όπως μπαίνουν στις Θέσεις.

Είναι βασικό ζήτημα να κατανοήσουμε τις αντικειμενικές συνθήκες που δρα το Κόμμα καθημερινά, ότι δεν «παίζουμε μπάλα» μόνοι μας. Επιδρά καταλυτικά η καπιταλιστική κρίση, η κατάσταση του εργατικού κινήματος, η χρόνια κρίση στο ΔΚΚ. Μάλιστα, και με βάση την καπιταλιστική κρίση, τους ενδοαστικούς ανταγωνισμούς που αυτή γεννά, τη δυσκολία διαχείρισής της από το Κεφάλαιο ώστε να βγει με τη λιγότερη δυνατή ζημιά από αυτή, η επίθεση στο Κόμμα εντείνεται, παίρνει πολλές μορφές, εκφράζεται συντονισμένα. Από ανοιχτή συκοφαντική επίθεση και διαστρέβλωση στις Θέσεις του και την πολιτική του, την προβοκάτσια (ΓΕΡΜΑΝΟΣ, «Marfin», κ.ά.), την ευθεία επέμβαση κράτους και παρακράτους (48ωρη, υπ. Εργασίας), την επίθεση στα οικονομικά του («Τυποεκδοτική», «902», «Ριζοσπάστης»), τις «επιθέσεις φιλίας» για μια «Αριστερή Κυβέρνηση», το διαχωρισμό βάσης-ηγεσίας, το «έλλειμμα δημοκρατίας» στο Κόμμα, τη «σεχταριστική» γραμμή. Ο στόχος τους είναι ένας, να πληγεί το κύρος του ΚΚΕ, η αναγνώριση στα μέλη του, στην ηγεσία του της πρωτοπορίας στην οργάνωση του λαού, της ιστορικής πείρας, που και με αφορμή την αντεπανάσταση και την κρίση στο ΔΚΚ, θέλουν να αποκόψουν, να διαστρεβλώσουν. Να κοπεί η άμεση σύνδεση του ΚΚΕ και του λαού, της εργατικής τάξης. Να μας εμφανίσουν ότι «δεν ακούμε», δεν «βλέπουμε» τι θέλει ο λαός, είμαστε «αποκομμένοι».

Γιατί όμως τους μπαίνει «αγκάθι» στο μάτι ένα «απομονωμένο» Κόμμα, «μακριά και έξω» από το λαό; Γιατί ξαφνικά γέμισε ο τόπος τιμητές και υπερασπιστές του ΚΚΕ, ακόμα κι αν αυτοί ανέντιμα και -όπως αποδείχτηκε από τη μετέπειτα πορεία τους με δόλο- το πολέμησαν, μίλησαν για «μη ανάγκη ύπαρξής του ΚΚΕ» μετά και το 1991; Γιατί αστικά επιτελεία χτυπούν το Κόμμα όποτε ωριμάζουν συνθήκες για όξυνση της ταξικής πάλης; (π.χ. 48ωρη 2011), ή οργανώνουν και υποστηρίζουν «κινήματα» θέτοντας τα εξαρχής απέναντι στο οργανωμένο ταξικό εργατικό κίνημα (πλατείες: «έξω τα κόμματα», «έξω τα συνδικάτα»);. Γιατί, αφού σε όλη την Ευρώπη ανατράπηκαν τα σοσιαλιστικά καθεστώτα ο αντικομμουνισμός εξακολουθεί να είναι επίσημη πολιτική της ΕΕ και απαγορεύονται κομμουνιστικά κόμματα και σύμβολα, ταυτίζεται η πάλη ενάντια στον καπιταλισμό με τους κάθε λογής φασίστες και παρακρατικούς μηχανισμούς;

Γιατί αυτό που ενοχλεί είναι η στρατηγική μας, ο σταθερός προσανατολισμός του Κόμματος στη συγκέντρωση δυνάμεων για την Εργατική - Λαϊκή Εξουσία, ο επιστημονικός σοσιαλισμός - κομμουνισμός, η σταθερή προσήλωσή του σε Μαρξιστικές - Λενινιστικές Αρχές, τόσο θεωρητικά, όσο και οργανωτικά ως Κόμμα Νέου Τύπου. Το «δέσιμο» αυτής της στρατηγικής με την τακτική όπως περιγράφεται στις Θέσεις και η ανάγκη εξειδίκευσης κάθε φορά. Αρα, γι' αυτό λυσσάνε αστοί και οπορτουνιστές, με το Πρόγραμμά μας και το Καταστατικό μας, γιατί δεν υποστείλαμε και δε θα το κάνουμε τη σημαία της ταξικής πάλης. Η μακρόχρονη πορεία εμπλουτισμού της στρατηγικής αντίληψης που ενοποιείται στο παρόν Σχέδιο, το ότι το Κόμμα δε λύγισε το 1991, δεν υποχώρησε το 2012 στις εκλογές, αφήνει στα μέλη του και στην εργατική τάξη τεράστια παρακαταθήκη για το μέλλον.

Είμαστε περήφανοι και δικαιωθήκαμε γιατί δεν υπογράψαμε το Μάαστριχτ, γιατί δε γίναμε ένα με το «χυλό» της πλατείας απ' όπου (και όχι μόνο) ξεπήδησε και η ναζιστική Χρυσή Αυγή, δεν αναποδογυρίσαμε τη σχέση πολιτικής-οικονομίας, δεν μπαίνουμε και δε θα μπούμε ποτέ στο παιχνίδι της αστικής διαχείρισης. Είμαστε διπλά υπερήφανοι που έχουμε το Π.Α.ΜΕ. που συνεχώς διευρύνεται σε νέους χώρους, που σηκώνει απεργίες μόνο του, που έχει συμβάλλει τα μέγιστα στην οργάνωση των μεγαλύτερων απεργιακών κινητοποιήσεων τα τελευταία χρόνια, που αναγνωρίζεται ως «αποκούμπι» από όλο και περισσότερους εργάτες. Η ζωή επιβεβαίωσε και τη δημιουργία του ΜΑΣ, των Επιτροπών Αγώνα σε όλες σχεδόν τις σχολές. Είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση του φοιτητικού κινήματος, κι ας δεν αρέσει σε μερικούς. Η πιο άμεση συμπόρευση με το εργατικό ταξικό κίνημα μπολιάζει τους αυριανούς εργαζόμενους, τη νεολαία με ταξική συνείδηση. Το ΜΑΣ παλεύει στο αστικό Πανεπιστήμιο να σπάει τη λογική του ατομικού δρόμου, συναντώντας τοίχους και δυσκολίες, μιας και ο ταξικός αντίπαλος εξειδικεύει τη δράση του και όχι πλέον μόνο με παρατάξεις δορυφόρους των αστικών κομμάτων, αλλά με συντονισμένη ιδεολογική παρέμβαση (καθ' έδρας, εκπρόσωποι πολυεθνικών κάνουν μαθήματα), με συγκεκριμένα σχέδια αναμόρφωσης των ΑΕΙ-ΤΕΙ (νόμος-πλάισιο, «Σχέδιο Αθηνά») για να γίνουν τα Πανεπιστήμια Επιχειρήσεις εξολοκλήρου, με αξιοποίηση και του διαδικτύου απέναντι στη συλλογική δράση. Παρ' όλα αυτά, με εκατοντάδες κινητοποιήσεις συσπειρώνει χιλιάδες φοιτητές και σπουδαστές, καταφέρνει νίκες αλλού μικρές (βιβλία, σίτιση, πρακτικές) και αλλού μεγαλύτερες (ΑΣΠΑΙΤΕ) στην κατεύθυνση ανατροπής των συσχετισμών στο φοιτητικό κίνημα. Ομως, η επιβεβαίωση αυτή δεν πρέπει να μας αφήνει εφησυχασμένους και με το κακό κουσούρι «καλά τα λέμε, κάποια στιγμή θα δικαιωθούμε, δε χρειάζεται να κουραστούμε και πολύ». Πρέπει να γίνουμε ικανότεροι στην εξειδίκευση αυτής της γραμμής, στο πώς αποτελεσματικότερα θα συσπειρώνουμε κόσμο στο πλάι μας, τι μας μένει από οργανωμένες δυνάμεις. Εκεί θα κριθούμε όλο το επόμενο διάστημα.

Οι Θέσεις είναι στη σωστή κατεύθυνση, δίνουν τη δυνατότητα στο Κόμμα μας να βγει πιο ικανό και ισχυρό μετά το Συνέδριο, να προχωρήσει αποφασιστικά στον καλύτερο προσανατολισμό της δουλειάς του, να αντιμετωπίσει αδυναμίες και καθυστερήσεις. Θα πιεστούμε το επόμενο διάστημα, θα «ματώσουμε» υπερασπιζόμενοι το Κόμμα μας και τη γραμμή του, αλλά με σταθερή προσήλωση στο Πρόγραμμα και το Καταστατικό, με ταξική σκοπιά θα φτάσουμε μέχρι τέλους, θα τα καταφέρουμε.