Εχει τεράστια σημασία η αντιμετώπιση του ζητήματος ως δικαίωμα για το «σύνολο του λαού», ως κοινωνικού δικαιώματος. Γιατί η «εξατομίκευση» των κοινωνικών δικαιωμάτων δεν προϋποθέτει καθόλου την εξασφάλισή τους για ολόκληρη την εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα. Και δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι συστατικό στοιχείο της πολιτικής που εφαρμόζεται είναι η δημιουργία συνθηκών που να «σπρώχνουν» στην ατομική ευθύνη για εξασφάλιση των κοινωνικών δικαιωμάτων. «Το κράτος δημιουργεί "τις ευκαιρίες", ή τις "ίσες ευκαιρίες για όλους", αν οι πολίτες είναι υπεύθυνοι και ικανοί, μπορούν να τις αξιοποιούν». Αυτό το σλόγκαν επαναλαμβάνεται συνεχώς από τους πολιτικούς εκφραστές της άρχουσας τάξης και ιδιαίτερα την κυβέρνηση.

Αλλά πρέπει επίσης να 'ναι καθαρό πως οι καπιταλιστές απαιτούν ως κοινωνική τάξη την πολιτική που θα τους αυξάνει τα κέρδη, που θα μεγαλώνει τις διαστάσεις των κεφαλαίων τους και βεβαίως του συνολικού κεφαλαίου, ανεξάρτητα από τους ξεχωριστούς ιδιοκτήτες του. Και αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά πως η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, ως κοινωνικής τάξης στο σύνολό της, μεγαλώνει τα κέρδη και το κεφάλαιο.

Χωρίς την εργατική τάξη και τη δουλιά της, κεφάλαιο δεν μπορεί να υπάρξει. Μα και η εργατική τάξη, ως κοινωνική τάξη, πρέπει συνολικά να ενδιαφέρεται για την ίδια, τις οικογένειές της, για τους απόμαχους της δουλιάς, για τους μετανάστες, σε ό,τι αφορά τα δικαιώματά της. Και η κοινωνική ασφάλιση δεν μπορεί να μη θεωρείται αναφαίρετο δικαίωμα για όλη την τάξη. Το ίδιο ισχύει και για τα μικροαστικά στρώματα, που το μεγάλο κεφάλαιο τα «σπρώχνει» βίαια στην προλεταριοποίηση και την ανεργία.

Είναι η πιο εκλεπτυσμένη μορφή εκχυδαϊσμού της υποταγής των κοινωνικών δικαιωμάτων στην εμπορευματική παραγωγή. Ολα είναι εμπόρευμα. Ολα είναι σχέση «δούναι - λαβείν». Αλλά πίσω από την επιφάνεια αυτής της σχέσης κρύβεται η εκμετάλλευση. Γιατί ο πλούτος παράγεται με τη δουλιά. Επομένως, ο πλούτος παράγεται από το λαό, αλλά τον καρπώνονται οι μεγαλοεπιχειρηματίες. Αυτό σημαίνει ότι ο εργάτης πληρώνεται ίσα για να ζει και να μπορεί να δουλεύει, ενώ από τη δουλιά του βγαίνει πλεόνασμα που το παίρνει ο καπιταλιστής.

Με τις διαβόητες αναδιαρθρώσεις πάνε να μειώσουν κι άλλο όλα όσα χρειάζεται για να ζει και να μπορεί να δουλεύει η εργατική τάξη, στο σύνολό της. Και χρειάζεται όχι μόνο τροφή και ένδυση, αλλά πρώτ' απ' όλα υγεία, εξασφάλιση της τρίτης ηλικίας, προνοιακές υπηρεσίες για όσους τις χρειάζονται, μόρφωση, ψυχαγωγία κλπ.. Ολα αυτά είναι αναγκαία, για να μπορεί να δουλεύει, αφού απ' αυτό ζει.

Επομένως, μαζί με το μισθό σε χρήμα, είχε εξασφαλίσει με αγώνες τη δημόσια δωρεάν υγεία, την ασφάλιση, τις προνοιακές παροχές. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά της, γιατί μαζί με το μισθό σε χρήμα, μ' όλες αυτές τις κατακτήσεις, μπορούσε να αναπληρώνει την καταναλωμένη, μέσω της εργασίας για τον καπιταλιστή, εργατική της δύναμη, ώστε να μπορεί να συνεχίζει να δουλεύει και να ζει. Αυτές οι δημόσιες δωρεάν παροχές είναι μέρος της αναπλήρωσης της εργατικής δύναμης. Η εργατική τάξη τις έχει ήδη πληρώσει με τη δουλιά της, το μεγάλο μέρος της οποίας βεβαίως ως απλήρωτο το κλέβουν οι καπιταλιστές. Οι διαβόητες αναδιαρθρώσεις στην κοινωνική ασφάλιση, τον τομέα υγείας και πρόνοιας, ανοίγουν το δρόμο της κατάργησης του δημόσιου δωρεάν χαρακτήρα τους ή τη μείωσή του. Ετσι μεγαλώνει το κομμάτι της κλεμμένης δουλιάς. Με την ανταποδοτικότητα, η εργατική τάξη σημαίνει ότι θα πληρώνει επιπλέον για παροχές που έχει ήδη πληρώσει. Και η κοινωνική ασφάλιση εντάσσεται σ' αυτή τη λογική. Πολύ δε περισσότερο που και αυτή παραδίδεται στο ιδιωτικό κεφάλαιο.

Βεβαίως, πρωταρχικό ζήτημα, η ταξική ενότητα της εργατικής τάξης για υπεράσπιση και διεύρυνση της κοινωνικής ασφάλισης. Τα ταμεία μπορούν να είναι βιώσιμα. Ως προς τη χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης, η λογική ότι τα ασφαλιστικά ταμεία στηρίχτηκαν στην τριμερή χρηματοδότηση είναι λαθεμένη. Η χρηματοδότηση από το κράτος και οι εργοδοτικές εισφορές προέρχονται από την απλήρωτη δουλιά της εργατικής τάξης. Επίσης, το σύστημα της τριμερούς χρηματοδότησης δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Το κράτος δεν πλήρωσε ποτέ. Αλλά και η εργοδοσία πληρώνει λιγότερα. Οι μόνοι που προπληρώνουν για την ασφάλιση είναι οι εργάτες, άμεσα στον εργοδότη που είναι υποχρεωμένος να αποδίδει στα ταμεία και τις εργατικές και τις εργοδοτικές εισφορές. Αλλά και αυτά μέσω της εισφοροδιαφυγής δεν αποδίδονται. Δε χρειάζεται λοιπόν να «επιβληθεί καμία πρόσθετη επιβάρυνση στους ασφαλισμένους, να ικανοποιηθεί το δίκαιο αίτημα της μείωσης του ποσοστού της συμμετοχής των εργαζομένων στην προοπτική της απαλλαγής τους από τις ασφαλιστικές εισφορές. Το κόστος χρηματοδότησης της υγείας και της πρόνοιας να το αναλάβει άμεσα το κράτος, με τη συμμετοχή της εργοδοσίας, ιδιαίτερα του μεγάλου κεφαλαίου».