Πάντως, αξίζει να σημειωθεί ότι πέρα από τους εντυπωσιασμούς, στους οποίους αποσκοπούν τέτοιες κινήσεις για να προσδώσουν χαρακτήρα «εθνικής υπόθεσης» στις θυσίες που επιβάλλονται στους λαούς για την διέξοδο από την κρίση υπέρ της πλουτοκρατίας, οι καπιταλιστές ανησυχούν, καθώς διακρίνουν δυσκολίες στη διαχείριση της κρίσης που προκύπτουν από τα ίδια τα αδιέξοδα του καπιταλισμού.
Γι' αυτό, η πλουτοκρατία, ακόμα και για τέτοιες δήθεν «θυσίες» (δηλαδή τη φορολόγησή της) ζητάει ως ανταλλάγματα την πλήρη εφαρμογή των αντιδραστικών μέτρων που ξεχαρβαλώνουν τα εργατικά δικαιώματα προκειμένου να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Που σημαίνει ότι αυτή την τάχα συμβολή τους θα την πάρουν πίσω πολλαπλάσια από την ένταση της εκμετάλλευσης, ενώ εμφανίζονται και ως συμμετέχοντες στα βάρη της κρίσης ενισχύοντας την αστική προπαγάνδα υποταγής των εργαζομένων στα βάρβαρα μέτρα που τους επιβάλλονται «υπέρ της σωτηρίας της οικονομίας» των καπιταλιστών. Για παράδειγμα, ο διευθυντής της Ferrari, Λούκα ντι Μοντετζέμολο, προτείνει να προστεθούν συμπληρωματικά τέλη για όσους έχουν ετήσιο εισόδημα 5 - 10 εκατ. ευρώ, αλλά με τον όρο να εφαρμοστούν οι μεταρρυθμίσεις της ιταλικής κυβέρνησης, που προωθούν τη λιτότητα για το λαό, ιδιωτικοποιήσεις και καταστρατήγηση των εργασιακών σχέσεων κ.ά.
Για τη δική τους σωτηρία νοιάζονται οι καπιταλιστές, η οποία, είτε έτσι είτε αλλιώς, περνάει μέσα από τη χρεοκοπία του λαού.