Καμία έκπληξη δεν προκάλεσε βέβαια η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας με την οποία ήρθε να νομιμοποιήσει και καθαγιάσει την ειλημμένη απόφαση της κυβέρνησης για την απελευθέρωση των «κλειστών επαγγελμάτων». Ηταν απόφαση εντελώς αναμενόμενη, που επιβεβαιώνει για ακόμα μια φορά τον ταξικό ρόλο της Δικαιοσύνης και ξεμπροστιάζει το συμβιβασμένο συνδικαλιστικό κίνημα που τη χρησιμοποιεί σε κάθε ευκαιρία ως άλλοθι για το ξεπούλημα των αγώνων. Δεν μπορεί, όμως, να περάσει απαρατήρητο το σκεπτικό της απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας, που δικαιολογεί την απελευθέρωση των «κλειστών επαγγελμάτων» στο όνομα της «αρχής της οικονομικής ελευθερίας», που την ορίζει ως τη «δυνατότητα ελεύθερης επιλογής επαγγέλματος, χωρίς την ύπαρξη περιορισμών στην άσκησή του». Στην πραγματικότητα πρόκειται για τις «τέσσερις ελευθερίες του Μάαστριχτ» - ελευθερία κίνησης των κεφαλαίων, των εμπορευμάτων, των υπηρεσιών και του εργατικού δυναμικού - που δίνουν τη δυνατότητα στα μονοπώλια της ΕΕ να διεισδύουν σε όλους τους τομείς της οικονομίας, να αναπτύσσονται και να βγάζουν υπερκέρδη μέσα και έξω από τα σύνορα της ΕΕ, με ολέθριες συνέπειες για τους λαούς. Οι «ελευθερίες» αυτές έχουν, βέβαια, ενδυθεί και το συνταγματικό μανδύα και την ισχύ της (αστικής) νομιμότητας. Είναι ολοφάνερο ότι αν ο λαός τη «σεβαστεί», υπογράφει τη θανατική του καταδίκη...