Ενθαρρυμένη από την «επιτυχημένη» συμβολή της τρόικας στο τσάκισμα του λαού, η κυβέρνηση ζητά τώρα και τη συμβολή του ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) για τη «διαμόρφωση μακροχρόνιας αναπτυξιακής στρατηγικής για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση». Το σχετικό αίτημα υποβλήθηκε χτες στο Παρίσι από τον υπουργό Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας Μ. Χρυσοχοΐδη, στη συνάντησή του με τον γενικό γραμματέα του ΟΟΣΑ Χ. Γκουρία και τον επικεφαλής οικονομολόγο του Οργανισμού Π. Πάντοα.

Είναι σαφές ότι η όποια συμβολή του ιμπεριαλιστικού οικονομικού οργανισμού θα κινηθεί στην πιο αποτελεσματική διασφάλιση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, σε βάρος των εργαζομένων που θα κληθούν να επωμιστούν τις συνέπειες και των πρόσθετων «συμβουλών» που θα υιοθετήσει η κυβέρνηση. Σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις, σε πρώτη φάση, ζητήθηκε η βοήθεια του ΟΟΣΑ στους εξής τομείς:

• Στη σύνταξη Εκθεσης Αξιολόγησης των Υπηρεσιών που είναι αρμόδιες για τη διαχείριση των επενδυτικών κινήτρων, καθώς και στην παρουσίαση πρότασης για το ποιες πρέπει να είναι οι βέλτιστες πρακτικές διοίκησης και διαχείρισης, ενόψει των τομών που εισάγει ο νέος Επενδυτικός Νόμος.
Στην ανταλλαγή εμπειρίας σε θέματα στοχευμένων πολιτικών για την «εξωστρέφεια».
• Στη μεταφορά εμπειρίας τρίτων χωρών, σχετικά με την τεκμηριωμένη μέτρηση προβλημάτων ρευστότητας και πρόσβασης στις αγορές κεφαλαίων, τα οποία αντιμετωπίζουν οι Πολύ Μικρές, Μικρές και Μεσαίες Επιχειρήσεις.
• Στην ανάπτυξη νέων μορφών περιφερειακής διακυβέρνησης.

Ενδεικτικό, όσο και αναμενόμενο, είναι το γεγονός ότι στη συνάντηση «τονίστηκε η σημασία της ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας, της εξωστρέφειας, της καινοτομίας και της πράσινης ανάπτυξης», καθώς και ότι για την έξοδο της ελληνικής οικονομίας από την κρίση χρειάζεται η δημιουργία θετικού κλίματος που θα «ενισχύει την ανταγωνιστικότητα».

Πρόκειται για άξονες που αποτελούν την «καρδιά» της πολιτικής φρασεολογίας της Κομισιόν και όλων των δυνάμεων που στηρίζουν την αντιδραστική επέλαση σε βάρος της εργατικής τάξης, οικοδομώντας με αυτές τις έννοιες τον επιχειρηματικό «παράδεισο», ταυτόχρονα με την εργατική «κόλαση».