Πού ακουμπούν οι λεχρίτες; | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Πού ακουμπούν οι λεχρίτες;

Λεχρίτης είναι το επώνυμο του Καρδιτσιώτη, ο οποίος φέρεται να είναι ο «μεγαλομέτοχος» της «εταιρίας» εισαγόμενης πορνείας, που στήθηκε στη Θεσσαλία και ο μεγαλέμπορος του εμπορίου «λευκής σαρκός», που «ανθεί» στην περιοχή. Δεν υπάρχει, ίσως, άλλο επώνυμο που να συσχετίζει τόσο χαρακτηριστικά το ποιόν ενός «ανθρώπου» με το είδος του «επαγγέλματος» που ασκεί. Ο εν λόγω «επιχειρηματίας» εκπόρνευε, στα μαγαζιά που ο ίδιος διέθετε στην Καρδίτσα και στα Τρίκαλα, εκατοντάδες νέες γυναίκες, τις οποίες εισήγαγε από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, κυρίως. Πολλές απ' αυτές τις κοπέλες ούτε ήξεραν πού πήγαιναν όταν έφευγαν από τις χώρες τους, ούτε ήθελαν να βγουν στην πορνεία, αλλά αναγκάζονταν να εκδίδονται «αντί πινακίου φακής», υπό καθεστώς απειλών, εκβιασμών και άγριας βίας. Ο Λεχρίτης προμήθευε με «εμπόρευμα» και «συναδέλφους» του στη Θεσσαλία και σε άλλες περιοχές της χώρας.

Στην προκειμένη περίπτωση - και σε ανάλογες που ισχύουν για όλη την Ελλάδα - δεν αναφερόμαστε στο είδος της πορνείας με την εθελούσια πόρνη, τον «νταβατζή» και την «τσατσά», που υπήρχε κάποτε στην Τρούμπα κι εξακολουθεί, ως ένα βαθμό, να υπάρχει στην οδό Φυλής και στη λεωφόρο Συγγρού. Αναφερόμαστε σε εμπόριο «λευκής σαρκός», που διενεργείται στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην ΕΣΣΔ και στην Ευρώπη. Αυτό το, καλά οργανωμένο, εμπόριο προσκομίζει μυθώδη κέρδη στα κυκλώματα της εισαγόμενης πορνείας, που δρουν στηριζόμενα στη διαφθορά της εξουσίας, ποντάροντας στην ηθική παρακμή της κοινωνίας και εκμεταλλευόμενα την ελαστικοποίηση των ανθρώπινων συνειδήσεων. Είναι, δε, ό,τι πιο χαμερπές, ανήθικο και βρώμικο έκανε ο άνθρωπος, καθώς πρόκειται για εμπόριο νέων ανθρώπων από τους οποίους, πριν τους πουλήσουν, αφαιρούν - όπως οι χασάπηδες αφαιρούν από τα ζώα ό,τι δεν τρώγεται - την ψυχή και τη συνείδηση. Διότι κι αυτό το εμπόριο, όπως κάθε είδους εμπορευματικής πράξης στον καπιταλισμό, διακινεί «άψυχα προϊόντα», χωρίς αισθήματα και συναισθήματα, χωρίς προσωπικότητα και αξιοπρέπεια, χωρίς δικαιώματα.

Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι πρόκειται για παράνομα δίκτυα εμπορίου «λευκής σαρκός», τα οποία βρίσκονται υπό διωγμόν στη χώρα μας, καθώς ο υπουργός Δημόσιας Τάξης δηλώνει ότι όλα τα κυκλώματα θα διαλυθούν και το «μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο». Τίθεται, όμως, το ερώτημα: Παράνομα, μεν, αλλά ποιος θα «χτυπήσει» τα κυκλώματα, όταν συμμετέχουν σ΄ αυτά πολλοί από εκείνους που τάχθηκαν να υπηρετούν τους νόμους; Διότι είναι γνωστό ότι στο κύκλωμα της Θεσσαλίας - όπως και σε όλα τ' άλλα που δρουν στην Ελλάδα - συμμετείχαν υψηλόβαθμοι αστυνομικοί και, εμμέσως, εμπλέκονταν πολιτικοί παράγοντες. Αν, λοιπόν, θέλει πράγματι να «φτάσει το μαχαίρι ως το κόκαλο» ο υπουργός Δημόσιας Τάξης θα πρέπει να χρησιμοποιήσει το νυστέρι στο «σώμα» του υπουργείου του, της κυβέρνησης και του κόμματός του.

Διότι η τιμωρία, με δυσμενείς μεταθέσεις, ή και με τον καταλογισμό ποινικών ευθυνών, σε βάρος κάποιων «παρακατιανών» αστυνομικών, που ίσως και δεν εμπλέκονται άμεσα στα κυκλώματα, δε λύνει το πρόβλημα της διαφθοράς που απλώνεται σε μια Αστυνομία, η οποία εξακολουθεί να «διαπαιδαγωγείται» στη λογική του «μπάτσου» που κυνηγάει διαδηλωτές και αφήνει ανενόχλητο το οργανωμένο έγκλημα. Η δημιουργία και η δράση της Υπηρεσίας Εσωτερικών Υποθέσεων της Αστυνομίας που επικαλείται, ως άλλοθι, ο Μ. Χρυσοχοΐδης δεν απαλλάσσει την κυβέρνηση από το «έγκλημα» μετατροπής της αστυνομίας σε «άντρο» παρανόμων, ούτε λειτουργεί σαν «κολυμβήθρα του Σιλωάμ», για να αποκαθάρει από τις «αμαρτίες» της την πολιτική που μετατρέπει την Ελλάδα σ' ένα απέραντο «μπορντέλο».

Αλλά δεν είναι τυπικώς παράνομα όλα όσα σχετίζονται με το εμπόριο «λευκής σαρκός» στη χώρα μας, καθώς ο ίδιος ο νόμος, ως ένα βαθμό, τα επιτρέπει. Π.χ. ο νόμος επιτρέπει στους ιδιοκτήτες των κακόφημων μπαρ να εισάγουν, με τη μέθοδο της «μετάκλησης», νέες γυναίκες και να τις χρησιμοποιούν, ουσιαστικά, όπως αυτοί θέλουν, αρκεί το μαγαζί τους να διαθέτει «ζωντανή» μουσική και όχι από «πλέει μπακ»! Μάλιστα, ορίζει ότι ο αριθμός των γυναικών θα πρέπει να είναι ανάλογος των ατόμων που συμμετέχουν στη «ζωντανή ορχήστρα» και στις άλλες «εργασίες» του μαγαζιού. Είναι, δε, χαρακτηριστικό ότι στους αστυνομικούς «ελέγχους» που γίνονται σ' αυτά τα «μαγαζιά», το μόνο που ελέγχεται είναι αν ακούγεται «ζωντανή» μουσική κι όχι αν λειτουργούν σαν παράνομα πορνεία!

Επομένως, αν θέλει ο υπουργός Δημόσιας Τάξης και η κυβέρνηση να αφαιρέσουν τα «νόμιμα στηρίγματα» από τα κυκλώματα εμπορίου «λευκής σαρκός» στη χώρα μας, θα πρέπει να κλείσουν όλα τα «νομικά παράθυρα», που επιτρέπουν τους διάφορους λεχρίτες να νομιμοποιούν - με τη βοήθεια, βεβαίως, και των αρμοδίων υπηρεσιών της αστυνομίας και, γενικότερα, της πολιτείας - τη βρώμικη δράση τους.

Οπως ήταν αναμενόμενο η αποκάλυψη του κυκλώματος στη Θεσσαλία έδωσε την ευκαιρία σε ΜΜΕ - τοπικά και πανελλαδικά - που θέλγονται από τα «κάλλη» της «δημοσιογραφίας» του κουτσομπολιού και της «σεξολογίας» να «δώσουν τα ρέστα τους». Ετσι ακούσαμε, είδαμε και διαβάσαμε πολλές «λεπτομέρειες» για το πώς «δουλεύουν» τα μπαρ της πορνείας, αλλά πολύ λίγα για το πώς και γιατί «ανθεί» το εμπόριο «λευκής σαρκός». Αναφέρθηκαν - ελαφρά τη καρδία, χωρίς να υπολογίζονται τα οικογενειακά και άλλα δράματα που προκαλούνται - ονόματα συμμετεχόντων στο κύκλωμα, με μόνη «δημοσιογραφική πηγή» αναφοράς κάποιες ανεύθυνες φήμες που κυκλοφορούν. Εξακοντίστηκαν συλλήβδην κατηγορίες κατά των κατοίκων των δυο θεσσαλικών νομών ότι γνώριζαν και δε μιλούσαν και, εν πολλοίς, «απολάμβαναν» αυτού του είδους την πορνεία.

Το τελευταίο, που σχετίζεται και με την προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος, λόγω της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης, δεν ακούγεται για πρώτη φορά. Είναι γνωστές οι κατηγόριες περί δήθεν «μπουζουκόβιων» και «μπαρόβιων» Θεσσαλών αγροτών, που εξακόντιζαν κυβερνητικοί παράγοντες και ΜΜΕ στη διάρκεια των μεγάλων αγροτικών κινητοποιήσεων για την ανατροπή της αντιαγροτικής πολιτικής της κυβέρνησης και της ΕΕ...

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ