ΧΩΡΙΣ ΠΕΡΙΤΥΛΙΓΜΑ: «Οι ξένοι θέλουν τώρα να μας βοηθήσουν, εμείς θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να σωθούμε; (...) Δεν ξεκινήσαμε καθόλου καλά (...) Στον κόσμο διακρίνει κανείς έναν πανικό, σαν να είναι Απρίλης του '41 και έχουν μαθευτεί τα νέα για τους Γερμανούς στη Θήβα. Αν επικρατήσει αυτή η αντίληψη, χαθήκαμε. Ηδη κάποια κυβερνητικά στελέχη απειλούν με λευκή απεργία δηλώνοντας: "Ασε τον Παπανδρέου και τον Παπακωνσταντίνου να τα βγάλουν πέρα, εμείς δεν θα φάμε ξύλο". Πανικόβλητοι υπουργοί και μανδαρίνοι θα αρχίσουν σε λίγο να παριστάνουν τους αντιστασιακούς, καταγγέλλοντας "απρεπή συμπεριφορά" των ξένων ειδικών (...) Ο επόμενος κίνδυνος είναι να αφήσουμε εκείνους που ωφελούνται πολιτικά από τη φτώχεια και τη μιζέρια να την επιδεινώσουν (...) Η δημοκρατία όμως έχει νόμους και όρια, που πρέπει επιτέλους να τα θέσει πριν ξεκινήσει ένα μεγάλο πάρτι αυτοκαταστροφής (...) Είμαι και ανήσυχος, γιατί ξέρω (...) πόσο δυνατοί είναι οι σπασμοί του λαϊκίστικου μεταπολιτευτικού τέρατος που σφαδάζει καθώς τελειώνει» (ο Α. Παπαχελάς στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΑΥΤΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗΣ: «Υπάρχει και η περιλάλητη ανταγωνιστικότης της (ελληνικής) οικονομίας (προς τις άλλες). Εδώ γίνεται η παραδοχή ότι το κόστος των παραγόμενων προϊόντων και των παρεχόμενων υπηρεσιών στην Ελλάδα είναι υψηλότερο εν σχέσει προς άλλες χώρες με τις οποίες οιονεί ανταγωνίζεται η Ελλάδα. Επειδή λοιπόν πρέπει να μειωθεί το κόστος, οδηγούμεθα πρωτίστως σε μείωση των μισθών (και στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας). Επίσης με στόχο να μειωθούν οι δαπάνες των επιχειρήσεων κ.λπ. εφαρμόζονται μέτρα που κάνουν πιο ευέλικτους τους κανόνες της εργασίας, επιτρέπονται λ.χ. ελευθέρως οι απολύσεις, εφαρμόζονται ελαστικά ωράρια πλήρους ή μερικής απασχόλησης και άλλα παρόμοια (...) Είναι συνεπώς υποχρέωση των κυβερνώντων να αποτρέψουν μια τέτοια αφαίμαξη. Και αν αυτό δεν επιτευχθεί, είναι υποχρέωση των επιχειρηματιών πάσης φύσεως να βρουν ένα κατά περίπτωση "παράθυρο" για να πάρουν έστω και καθυστερημένα οι εργαζόμενοι αυτά που δικαιούνται» (ο Στ. Ψυχάρης στο ΒΗΜΑ).