Μάλιστα, είχαμε καταλήξει σε δύο σημαντικά συμπεράσματα, συνέχισε η Αλέκα Παπαρήγα.

Το πρώτο συμπέρασμα ήταν ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί - και το «δεν μπορεί» και «δεν θέλει» είναι ενιαίο πράγμα - να κάνει τις παραχωρήσεις που έκανε, που αναγκαζόταν ή που ήθελε να κάνει στο παρελθόν και ορισμένες αναγκαστικές παραχωρήσεις, κάτω βεβαίως πάντα από συνθήκες πίεσης και οπωσδήποτε κάτω από την πίεση των κατακτήσεων του Σοσιαλισμού, ιδιαίτερα στον κοινωνικό τομέα, στον τομέα της απασχόλησης, στον τομέα της ασφαλούς διά βίου ζωής ξεκινώντας από τη στέγη, οπωσδήποτε τη δουλειά, 0% η ανεργία στο σοσιαλισμό, κ.λπ. Δεν μπορούσε πια από τη φύση του. Είχαμε, μάλιστα, κατηγορηθεί γι' αυτήν τη θέση, ότι κατά κάποιο τρόπο διαδίδουμε τη μοιρολατρία στο λαό, ενώ, αντίθετα, τον προειδοποιούσαμε με ποιους όρους έπρεπε να αναπτυχθεί η ταξική πάλη και ποια έπρεπε να είναι η κατεύθυνση και η έκβασή της.

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι εάν επέλθει η ανάκαμψη, αυτή θα είναι αναιμική και στην Ελλάδα, και στον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο. Εδώ, μάλιστα, και «φωτισμένοι» καπιταλιστές τα λένε αυτά. Και αν επέλθει η ανάκαμψη, όχι μόνο θα είναι αναιμική, ο λαός ομαδικά θα βρεθεί σε μια κόλαση αν περάσουν τα μέτρα, αλλά και ότι αυτή η ανάκαμψη θα προετοιμάσει ένα νέο κύκλο κρίσης ακόμα πιο ισχυρό, ακόμα πιο δύσκολο, ακόμα πιο καταλυτικό. Και το λέμε από τώρα καθαρά: Και στις συνθήκες ανάκαμψης - εάν έρθουν και μπορεί να έρθουν, δεν το αμφισβητούμε αυτό - δεν πρόκειται να έχουμε ανάκαμψη συνολικά στη βιομηχανία. Κάποιοι τομείς μπορεί να αναπτυχθούν, να γίνουν εν μέρει πιο ανταγωνιστικοί, αλλά δεν πρόκειται να αναιρέσουν τη γενική αρνητική πορεία.

Αυτά έχουν σημασία, γιατί οργανώνουμε την πάλη ή στηρίζουμε την πάλη που αναπτύσσεται για τα καθημερινά ζητήματα, αλλά ταυτόχρονα ο νους μας είναι στραμμένος - και εκεί πρέπει να στραφεί και ο νους του ελληνικού λαού - στην πάλη που η τελική της έκβαση θα είναι η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, η πάλη για την εργατική λαϊκή εξουσία.