Στιγμιότυπο από τη χτεσινή συνέντευξη Τύπου

«Η Ελλάδα είναι αδύναμος κρίκος. Αλλά δε δεχόμαστε ότι η Ελλάδα πιέζεται έξωθεν. Κι αν πάρουμε κι αυτό το στοιχείο, οι σύμμαχοι πιέζουν την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αστικές πολιτικές δυνάμεις πιέζουν ακριβώς τους δικούς τους ανθρώπους που έχουν την ίδια πολιτική και τα ίδια μέτρα. Βεβαίως. Αλληλοπιέζονται. Η Ελλάδα πιέζει την ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και διαπραγματεύεται και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Μεταξύ τους είναι, στο ίδιο μετερίζι.

Εχουν συναποφασίσει τα πάντα και πρέπει να το πούμε καθαρά: Οι αλληλοπιέσεις μεταξύ τους δεν έχουν σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα. Εχουν σχέση με το φορμάρισμα της λύσης ή με το πόσα περισσότερα χρήματα θα πάρει η Ελλάδα με μικρότερο επιτόκιο, για να ανοίξει την κάνουλα σε αυτούς, οι οποίοι ευθύνονται για την κρίση, σε βιομήχανους, τραπεζίτες, εφοπλιστές.

Εμείς το λέμε καθαρά και παστρικά: Δεν αντέχει άλλο ο λαός να πληρώνει τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες, τους βιομήχανους. Πάντα βέβαια τους πλήρωνε, αλλά ακόμη πιο πολύ και πιο δραματικά τώρα.

Για να δούμε, δηλαδή, όλη αυτή η φασαρία που γίνεται κι εδώ στην Ελλάδα. Βγαίνει η Νέα Δημοκρατία με τον κ. Σαμαρά και αισθάνεται "ανατριχίλα" για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και πάει να μεταφέρει το ζήτημα Ευρωζώνη - Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ενώ ξέρει ότι και ενιαίος είναι ο μηχανισμός και αντιθέσεις υπάρχουν μέσα του. Ξέρει πάρα πολύ καλά ότι η Ευρωζώνη, το EΚΟΦΙΝ δεν έχει διαφορετικές θέσεις για τους εργαζόμενους και διαφορετικά μέτρα από ό,τι έχει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Βγαίνουν άλλα κόμματα, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ξέρω, δεν έχω καταλάβει τι προτείνουν, αλλά δεν έχει σημασία. Αλλοι λένε για επαναδιαπραγμάτευση του χρέους... Με όλα αυτά τα σενάρια, δεν αλλάζουν σε τίποτε στις αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα, στις εργασιακές σχέσεις, στην απελευθέρωση των απολύσεων. Αντε, το πολύ - πολύ, αντί να απελευθερωθούν οι απολύσεις σε 6 μήνες, να απελευθερωθούν σε ένα χρόνο.

Εν πάση περιπτώσει, είναι πιέσεις εντός των τειχών. Γιατί αυτό είναι το σημαντικό. Εδώ, σε συνθήκες κρίσης, έχουν γίνει πιο οξυμένες και πολύ πιο επικίνδυνες οι εσωτερικές, οι ενδοκαπιταλιστικές, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις αν θα δείτε μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση και ταυτόχρονα διεθνώς.

Στην πλάτη της Ελλάδας, δηλαδή με αφορμή την Ελλάδα - αν είχε ξεκινήσει η οξυμένη κρίση στην Πορτογαλία θα γινόταν στην Πορτογαλία, αλλά υπάρχουν και ιδιαιτερότητες στην Ελλάδα - στην πλάτη της Ελλάδας ανταγωνίζονται σκληρά το δολάριο με το ευρώ. Και υπάρχουν δυνάμεις μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, όπως είναι η Γερμανία, που ενδιαφέρονται για την υποτίμηση του ευρώ. Γιατί είναι μεγάλη εξαγωγική χώρα, έχασε την πρώτη θέση που είχε παγκόσμια από την Κίνα, θέλει να ανακτήσει την πρώτη θέση και τη βοηθάει η υποτίμηση του ευρώ για να γίνουν πιο φτηνές οι εξαγωγές της.

"Σκασίλα της μεγάλη" συνολικά για τα συμφέροντα του γερμανικού λαού και για τα συμφέροντα των λαών της Ευρώπης ή για τους κραδασμούς μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ποτέ η Ευρωπαϊκή Ενωση δε θα είναι οι "σύμμαχοι". Οι ιμπεριαλιστές μεταξύ τους, οι καπιταλιστές, τα αστικά κόμματα δε θα έχουν πλήρη ομόνοια. Ομονοούν μόνο όταν χτυπάνε τα λαϊκά συμφέροντα.

Δεύτερον. Υπάρχουν και οι ανταγωνιστές εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης: Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Κίνα, η Ρωσία και όχι μόνο, αραβικά κεφάλαια. Γιατί ενδιαφέρονται; Ενδιαφέρονται μέσω της Ελλάδας να βάλουν πόδι στην Ελλάδα με τα κεφάλαιά τους και το ίδιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μέσω της Ελλάδας να βάλει πόδι. Γιατί; Διότι η Ελλάδα είναι ο χερσαίος δρόμος για να μπορέσουν να διεισδύσουν πιο αποφασιστικά στη Δυτική Ευρώπη. Δεν τους μαγνητίζει η ελληνική αγορά, η οποία είναι μικρή. Αλλά και η Δυτική Ευρώπη.

Δηλαδή, ένα κομμάτι της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης ρίχνουν το βάρος στην Ελλάδα. Γιατί; Γιατί η Ελλάδα γεωγραφικά είναι πιο κοντά με την Ανατολική Ευρώπη, με την Ευρασία, ακόμη και με την Απω Ασία. Είναι δρόμος. Και επομένως οι ανταγωνισμοί είναι σκληροί και σου δίνουν και σου παίρνουν - όχι στο λαό, αλλά στους επιχειρηματίες - και οι σκληροί ανταγωνισμοί είναι και νομισματικός πόλεμος και γενικότερα οικονομικός εμπορικός πόλεμος, αλλά και στρατιωτικός όταν χρειαστεί.

Επομένως, αφού το δολάριο θέλει να ανακτήσει τη θέση που είχε - φοβάται, τοπικά την έχει χάσει το δολάριο την πρώτη θέση ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα - δίνει κι αυτό τη μάχη του. Υπάρχει η κερδοσκοπία που λένε; Αν θέλετε για λογοτεχνικούς όρους να μιλήσουμε για κερδοσκοπία, να μιλήσουμε. Αλλά είναι μέσα στη φύση της κερδοφορίας. Μια μορφή για να βγάλεις γρήγορα κέρδη, είναι να χρησιμοποιήσεις, να αξιοποιήσεις το ρίσκο των κρατικών ομολόγων και να παίξεις με αυτό το ρίσκο. Την επικινδυνότητα δηλαδή των κρατικών ομολόγων.

Μα αυτό είναι μέσα στην ίδια τη φύση του καπιταλιστικού συστήματος. Από τη στιγμή που όλα τα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης και όλος ο παγκόσμιος καπιταλισμός και η Ελλάδα έχουν συμφωνήσει να υπάρχει και η δευτερογενής αγορά ομολόγων, δε θα υπάρχει και αυτή η κερδοσκοπία; Δεν κατάλαβα δηλαδή. Μόνο στην Ελλάδα αναπτύσσεται; Παντού αναπτύσσεται.

Υπάρχει πίεση των κεφαλαίων, υπάρχουν επενδυτές που θέλουν να έρθουν στην Ελλάδα; Υπάρχουν. Ακριβώς γιατί η Ελλάδα είναι ένας συνδετικός κρίκος μεταξύ Δυτικής Ευρώπης και Ανατολικής Ευρώπης και τα λοιπά. Αλλά για να έρθουν αυτά τα κεφάλαια στην Ελλάδα, πρέπει να έχουν ξεμπερδέψει με τις εργασιακές σχέσεις, με τον περιορισμό των απολύσεων και πρέπει να έχουν ξεμπερδέψει και με το εργατικό κίνημα ή με εκείνο το μέρος του εργατικού κινήματος που παλεύει.

Δε θα έρθουν να κάνουν επενδύσεις και σου λέει "να μου σταματάνε τα πλοία στο λιμάνι και μάλιστα με απαγόρευση δικαστική". Πρέπει να τσακιστεί το κίνημα. Αυτό ζητάνε από την κυβέρνηση. Οχι μόνο να προχωρήσει αντεργατικά μέτρα, αλλά να τσακίσει το κίνημα. Και πιέζουν. Τι να τις κάνουμε αυτές τις επενδύσεις; Δηλαδή σε τι θα ωφελήσουν;

Βεβαίως υπάρχουν κι αυτοί και βάζουν κι άλλους όρους: Ανοιγμα των λεγόμενων κλειστών επαγγελμάτων και τα λοιπά. Και να μην υποτιμήσουμε τα αμερικάνικα, τα αραβικά, τα κινέζικα και ρωσικά κεφάλαια που έχουν αναπτύξει κάποιες θέσεις στην ελληνική οικονομία και θέλουν να τα κάνουν περισσότερα.

Επομένως δεν είναι μόνο η "κακή" Γερμανία. Εμείς δεν τους χωρίζουμε σε κακούς και αρχίζουμε τώρα το φασισμό, το ναζισμό, γυρνάμε στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν είναι περισσότερο επικίνδυνη η Γερμανία από ό,τι είναι και οι άλλες.

Με αυτή την έννοια λοιπόν εμείς λέμε: Αγώνας, μπλοκάρισμα, δυσκόλεμα, χειραφέτηση συνείδησης που είναι πολύ σημαντικό πράγμα, να μην κοροϊδεύεται ο ελληνικός λαός. Και αυτά τώρα τα "θα χρεοκοπήσει η Ελλάδα", αυτά τα έλεγαν υπέρμετρα για να δημιουργήσουν το εκβιαστικό κλίμα και το φοβισμένο. Δεν υπάρχει περίπτωση κυβέρνηση σαν το ΠΑΣΟΚ ή τη Νέα Δημοκρατία ή κυβέρνηση γενικά που ενδιαφέρεται για το κεφάλαιο, αλλά και η ίδια η Ευρωζώνη να αφήσει μια χώρα να καταρρεύσει. Θα τη βοηθήσει, με όρους, κάποια λύση θα βρουν.

Και όταν θα έρθει η ώρα που δεν μπορούν να βρουν λύσεις οι από πάνω, πρέπει να βρει λύσεις το κίνημα, από κάτω. Να μη φοβόμαστε όταν οι από πάνω δε βρίσκουν λύσεις. Αυτό είναι ό,τι καλύτερο. Αρκεί το κίνημα να δώσει τη λύση από κάτω. Βέβαια, άμα κάτσει και κλαίει γιατί οι από πάνω δεν έχουν λύσεις, τότε θα 'ρθούν βεβαίως τα χειρότερα και μια ήττα πολύ μακρόχρονη».