«Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα εκτιμά πως οι χώρες της ευρωζώνης θα χρειαστούν τουλάχιστον 16 χρόνια ώσπου να επιστρέψει το δημόσιο χρέος τους στο 60% που ορίζει η Συνθήκη της Λισαβόνας. Και αυτό είναι το καλύτερο σενάριο. Γιατί υπάρχουν άλλα δύο χειρότερα, σύμφωνα με τα οποία η επιστροφή στην αρετή δεν θα έρθει πριν από το 2026. Και όλα αυτά ασχέτως τού το πόσο σκληρά και επώδυνα θα είναι τα μέτρα λιτότητας που έτσι κι αλλιώς θα επιβάλουν στους λαούς τους αυτές οι χώρες (...) Μία άλλη έκθεση από το βρετανικό υπουργείο Αμυνας, με εκτιμήσεις για την κατάσταση του κόσμου μέχρι το 2040, προβλέπει έναν πολιτικό και κοινωνικό Αρμαγεδδώνα: "Οι οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές ανισότητες ευκαιριών θα εξακολουθήσουν να τροφοδοτούν αισθήματα αδικίας σε εκείνους που διαψεύδονται οι προσδοκίες τους. Ετσι θα αυξηθεί η ένταση και η αστάθεια στις κοινωνίες, με εκδηλώσεις αναταραχής, βίας, εγκληματικότητας, τρομοκρατίας και εξεγέρσεων (...) το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών θα γίνει μεγαλύτερο (...) Οι ανισότητες μπορεί να οδηγήσουν στην επανεμφάνιση όχι μόνο αντικαπιταλιστικών ιδεολογιών που θα συνδέονται με θρησκευτικά, αναρχικά ή μηδενιστικά κινήματα, αλλά ακόμη και στον λαϊκισμό και τον μαρξισμό"» (η καταγραφή στα ΝΕΑ).

«Το καθήκον της ανασύνταξης του εργατικού και λαϊκού κινήματος έχει τεθεί από τις ίδιες τις εξελίξεις ως επιτακτική και ώριμη ανάγκη. Από την άποψη της ουσίας συνίσταται στο εξής: Να ανέβει το επίπεδο συνείδησης, οργάνωσης και πάλης της εργατικής τάξης στο ύψος των σύγχρονων απαιτήσεων της ταξικής πάλης που έχει ως κύριο περιεχόμενό της την αναγκαιότητα και δυνατότητα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, που είναι η μόνη ρεαλιστική απάντηση στην καπιταλιστική οικονομική κρίση, στην εκμετάλλευση και καταπίεση, στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Αγώνας που απαιτεί, Κόμμα και ταξικός πόλος στο συνδικαλιστικό κίνημα να είναι σε θέση να αντιπαρατεθούν μαχητικά στην επιθετική στρατηγική του κεφαλαίου και του κράτους του απέναντι στην εργατική τάξη και το κίνημά της και να διεκδικούν δυναμικά την ικανοποίηση των σύγχρονων και βασικών αναγκών των εργαζομένων, με συνδυασμένους μαζικούς αγώνες άμυνας και επίθεσης, στην κατεύθυνση της σύγκρουσης με τα συμφέροντα των μονοπωλίων και με την εξουσία τους, με ανατροπές στους συσχετισμούς δύναμης σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, με σχέδιο και προοπτική για τη λαϊκή εξουσία» (το πρώτο θέμα στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).