Motion Team

Τα παραπάνω σημείωσε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, στη διάρκεια της ομιλίας που πραγματοποίησε σε εκδήλωση της ΚΟΘ του ΚΚΕ, στο αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, με θέμα τις εξελίξεις στα Βαλκάνια.

Η Αλ. Παπαρήγα τόνισε ότι η συζήτηση αποκλειστικά και μόνο του θέματος της ονομασίας της ΠΓΔΜ δεν προσφέρει τίποτε στην υπεράσπιση των συνόρων και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας. Αναφέρθηκε στις ευθύνες των κομμάτων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που έπαιξαν στο επικίνδυνο παιχνίδι των ιμπεριαλιστών στα Βαλκάνια από το οποίο κέρδισαν οι επιχειρηματίες και έχασαν οι λαοί. Πρόσθεσε ότι «και σήμερα, με πρόσχημα το όνομα της ΠΓΔΜ γίνεται ένα νέο παζάρι με τα ίδια θύματα και τους ίδιους εναλλασσόμενους θύτες».

Και κάλεσε να δυναμώσει το αντιπολεμικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, να δυναμώσει η διεθνιστική δράση των λαών, να απομονωθούν κοινωνικά οι ρατσιστικές, σοβινιστικές και εθνικιστικές απόψεις. «Σήμερα, που σε όλες τις χώρες των Βαλκανίων υπάρχουν αλλοδαποί εργάτες, μειονότητες, έχει σημασία να παλέψουμε με σθένος να ενωθούν με βάση τα κοινά τους ταξικά κοινωνικά συμφέροντα και όχι άλλα στοιχεία όπως είναι η προέλευση, η καταγωγή, η θρησκεία», κατέληξε.

Motion Team

«Πριν λίγες μέρες, όταν συναντήθηκε στην Αθήνα η κ. Μπακογιάννη με τον ΓΓ του ΝΑΤΟ, προκειμένου να συζητήσουν τη στάση της Ελλάδας για τη διεύρυνση με την ΠΓΔΜ, η υπουργός Εξωτερικών θύμισε ότι η Ελλάδα είναι από τα παλαιότερα και πιο πιστά μέλη του Οργανισμού. Οτι η Ελλάδα έχει αναλάβει το κόστος στρατιωτικών δαπανών που αφορούν αποκλειστικά και μόνο τις ανάγκες, εμείς σημειώνουμε τις πολεμικές, του ΝΑΤΟ. Δεν επεκτάθηκε βέβαια σε πλήρη ανάλυση όλων των υπηρεσιών. Εμείς θα θυμίσουμε την ελληνική συμμετοχή στον πόλεμο της Κορέας, τη φιλοξενία κρίσιμων αμερικανικών βάσεων και, πάνω απ' όλα, την απλόχερη βοήθεια της Ελλάδας από γης και από αέρος στο βρώμικο πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, αλλά και κατά του Ιράκ και του Αφγανιστάν.

Στην ουσία του έλεγε, σας τα δώσαμε όλα και εσείς δε δείχνετε κατανόηση για το θέμα της ονομασίας της γειτονικής ΠΓΔΜ.

Ενώ, λίγες ώρες μετά η κ. Μπακογιάννη κατέθετε ένα διαδικαστικό βέτο, αφού προηγουμένως είχε αποσπάσει την υπόσχεση ότι αν δεν υπάρχει συμφωνία δε θα υπάρξει πρόσκληση.

Είναι, επίσης, χαρακτηριστική η τοποθέτηση στη Βουλή του κ. Παυλόπουλου, όταν συζητήθηκε το θέμα της εξεταστικής για τις υποκλοπές, ότι η ΝΔ δεν εκβιάζεται, θυμίζοντας την αλήστου μνήμης απόφαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή να βγάλει, προσωρινά, την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο.

Καμία από αυτές τις τοποθετήσεις δε δείχνει, κατά τη γνώμη μας, διάθεση να σηκώσει η ελληνική κυβέρνηση κεφάλι στα όργανα του ΝΑΤΟ, πολύ περισσότερο να βάλει, έστω και προσωρινά, ένα εμπόδιο στο νέο κύκλο αρνητικών, επικίνδυνων εξελίξεων που διαφαίνονται στα Βαλκάνια.

Ηταν ένα τυπικό διαπραγματευτικό χαρτί που στην πραγματικότητα έλεγε, αν θέλετε κύριοι του ΝΑΤΟ να σας δώσουμε ακόμα μεγαλύτερο χέρι βοήθειας στα βρώμικα παιχνίδια που παίζονται ή θα παιχτούν στην πορεία στα Βαλκάνια, είμαστε διατεθειμένοι να το κάνουμε, αλλά δώστε και εσείς κάτι, που να διευκολύνει τη ΝΔ να επιδείξει μια διεθνή νίκη στον ελληνικό λαό που δοκιμάζεται σήμερα από μια νέα αντεργατική, αντιλαϊκή επίθεση, που δε θα είναι και η τελευταία. Πρόκειται για ένα παζάρι που φαινομενικά είναι λίγο πιο σκληρό από πριν», είπε η Αλέκα Παπαρήγα.

Και ξεκαθάρισε ότι «το να συζητάμε αποκλειστικά και μόνο το θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, κυριολεκτικά δεν προσφέρουμε τίποτε στην υπεράσπιση των συνόρων και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας. Το θέμα είναι τι έκανε η Ελλάδα, ως επίσημη κρατική πολιτική στην υπεράσπιση των συνόρων στην περιοχή, στο σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων των λαών της περιοχής. Εννοείται, ότι το ζήτημα το θέτουμε ως θέμα αρχής και όχι ζήτημα συμψηφισμού, μια λογική ξένη σε εμάς, όταν μάλιστα έχουμε να κάνουμε με την ιμπεριαλιστική πολιτική του διαίρει και βασίλευε, με την κούρσα ανταγωνισμού στην περιοχή για το ποια χώρα είναι ο πιστότερος σύμμαχος των ΗΠΑ και της ΕΕ.

Στο επικίνδυνο αυτό παιχνίδι έπαιξαν και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, κέρδισαν οι επιχειρηματίες, έχασαν οι λαοί. Και σήμερα, με πρόσχημα το όνομα της ΠΓΔΜ, γίνεται ένα νέο παζάρι με τα ίδια θύματα και τους ίδιους εναλλασσόμενους θύτες.

Η Ελλάδα, λοιπόν, δεν έκανε τίποτε το πρωτότυπο, πρόσθετε τη δική της σπίθα στο μπαρούτι των ιμπεριαλιστών και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στα Βαλκάνια».

Η Αλέκα Παπαρήγα παρουσίασε τις διαφορές που υπάρχουν σήμερα σε σχέση με τις αρχές της δεκαετίας του '90. «Τότε το επίσημο ελληνικό επιχείρημα, είτε με κυβέρνηση ΝΔ είτε με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, ήταν ότι πρέπει η Ελλάδα να είναι παρούσα στην επιχείρηση αλλαγής των συνόρων, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, σε πάσης φύσεως εκβιασμούς για να μην υπολειφθεί της γειτονικής Τουρκίας που ανά πάσα στιγμή ήταν έτοιμη να τα δώσει όλα στους ιμπεριαλιστές.

Τότε δεν υπήρχαν άλλοι τοπικοί ανταγωνιστές της Ελλάδας πέραν της Τουρκίας, αφού οι βαλκανικές χώρες έκαναν τα πρώτα τους βήματα στην πορεία καπιταλιστικής παλινόρθωσης.

Σήμερα, οι περιφερειακοί και τοπικοί ανταγωνιστές είναι περισσότεροι. Καταλαβαίνει, λοιπόν, ο καθένας τι σημαίνει για την ειρήνη στα Βαλκάνια και κυρίως για τα συμφέροντα των λαών, και του ελληνικού, το να θέλει η Ελλάδα να παίρνει μέρος στην κούρσα και μάλιστα να γίνει πρωταθλήτρια.

Το θέμα του ονόματος της ΠΓΔΜ, όσο κι αν περικλείει προβλήματα και κινδύνους, αν δεν επιλυθεί σωστά, δεν είναι καθεαυτό που κάνει τις ελληνικές κυβερνήσεις να παίρνουν μέρος στην κούρσα, ή δεν είναι το μοναδικό.

Και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ενδιαφέρονται να παράσχουν εγγυήσεις και διευκολύνσεις στην κερδοφορία των ελληνικών επιχειρήσεων, να αναβαθμίσουν το ρόλο της χώρας στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό στην περιοχή και γενικότερα στη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Γι' αυτό και τα πράγματα σήμερα είναι εξίσου επικίνδυνα, γι' αυτό και το ζήτημα του ονόματος είναι μέρος του προβλήματος και όχι το πρόβλημα».

«Στις μέρες μας υπάρχει ένας ακήρυχτος πόλεμος ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που όμως δε διεξάγεται άμεσα μεταξύ τους αλλά μέσω της υποκίνησης τοπικών συγκρούσεων. Οι λαοί μετατρέπονται σε κλοτσοσκούφι τους υπό την καθοδήγηση των κομμάτων εξουσίας και άλλων συμβιβαστικών δυνάμεων», σημείωσε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Πρόσθεσε ότι πρέπει «να ξαναθυμηθούμε τις αρχές της 10ετίας του '90 για να αποδειχθεί ότι το βασικό πολιτικό πρόβλημα που ενδιαφέρει αντικειμενικά τον ελληνικό λαό είναι πριν απ' όλα η πολιτική των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αλλά και όλων των πολιτικών δυνάμεων στο βαλκανικό ζήτημα όπως εμφανίστηκε την περίοδο αυτή. Τα διδάγματα έχουν απόλυτη αξία σήμερα».

«Το ζήτημα, ξεκαθάρισε, είναι φιλοϊμπεριαλιστική ή αντιιμπεριαλιστική πολιτική. Το ζήτημα είναι συμμόρφωση με την πολιτική των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και της ΕΕ ή αντίσταση, ανυπακοή σ' αυτήν. Η απάντηση στο ζήτημα αυτό αφορά, σε τελευταία ανάλυση, ποιες ταξικές δυνάμεις άρα και ποια πολιτική απαντά στο πρόβλημα της υπεράσπισης των συνόρων, της εδαφικής ακεραιότητας, της πολιτικής ανεξαρτησίας από τον ιμπεριαλισμό».

«Ορισμένοι, και κυρίως τα κόμματα εκείνα που υποστηρίζουν τον ευρωμονόδρομο, έχουν την τάση να φορτώνουν τα πάντα στις ευθύνες και τον αρνητικό ρόλο των ΗΠΑ στην περιοχή. Υπερθεματίζουμε, αλλά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα η μονοπώληση των ευθυνών στις ΗΠΑ», είπε η Αλ. Παπαρήγα και εξήγησε:

«Ολοι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι στις αρχές της 10ετίας του '90 οι ΗΠΑ δεν είχαν, για διάφορους λόγους, εκδηλώσει άμεσο ενδιαφέρον για την περιοχή των Βαλκανίων, καθώς ήταν απασχολημένοι κυρίως με τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή αλλά και τις εξελίξεις στην περιοχή της ΕΣΣΔ, καθώς ακόμα δεν είχαν διαμορφωθεί, ή τουλάχιστον έτσι φαίνονταν, όλες οι εξελίξεις.

Η επέμβαση στα Βαλκάνια ξεκίνησε από τη Γερμανία με την ανοχή και άλλων ηγετικών δυνάμεων, ενώ ήταν δεδομένη η συμμόρφωση όλων των κρατών - μελών. Στην πραγματικότητα, έγινε πρόσκληση ανάμειξης των ΗΠΑ που βεβαίως είδαν την ευκαιρία να είναι παρούσες σε μια νέα αγορά όπως ήταν τα Βαλκάνια. Μετά τον πόλεμο και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, στις ΗΠΑ ξεκίνησε μια συζήτηση για το αν ήταν σκόπιμο να δοθεί βάρος στην περιοχή ή ήταν πιο ωφέλιμο και κερδοφόρο να απλωθούν τόσο πολύ, ή να συγκεντρώσουν την προσοχή τους σε άλλες περιοχές.

Τα τελευταία χρόνια, η ανάμειξη των ΗΠΑ πάντα υπό τις ευλογίες των Ευρωπαίων συμμάχων τους γίνεται απολύτως επιθυμητή λόγω του αυξανόμενου ρόλου της Ρωσίας στην περιοχή, της αξιοποίησής της στον ανταγωνισμό με την ΕΕ.

Τώρα ακριβώς τα πράγματα είναι ακόμα πιο μπλεγμένα και επικίνδυνα».

Η Αλ. Παπαρήγα αναφέρθηκε και στην επικίνδυνη και αποπροσανατολιστική προσπάθεια των κομμάτων του ευρωμονόδρομου να πείσουν το λαό ότι ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της ΕΕ μπορεί να αλλάξει.

«Συχνά ακούμε από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, και από τον ΣΥΝ πιο συχνά, ότι η ΕΕ δεν έχει καταφέρει να έχει ενιαία πολιτική, ότι η ΕΕ δεν έχει γίνει τάχα πολιτική ένωση δηλαδή εννοούν Ομοσπονδία, άρα δεν υπάρχει κοινή εξωτερική πολιτική, άρα τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται, ότι αυτό αποτελεί παράγοντα που οδηγεί στην ακόμα μεγαλύτερη ανάμειξη των ΗΠΑ.

Αυτή η θέση είναι απολύτως επικίνδυνη και αποπροσανατολιστική. Γιατί κρύβει τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ που θα αποβληθεί μαζί με την ημερομηνία λήξης της. Γιατί προσελκύει τους λαούς να πάρουν θέση υπέρ του ενός ανταγωνιστή σε βάρος του άλλου. Γιατί προσπαθεί να πείσει τους λαούς της Ευρώπης ότι όσο πιο πολύ ενδιαφερθούν για την ενίσχυση του διακρατικού χαρακτήρα της ΕΕ τόσο αυτή θα γίνει δημοκρατική. Τέλος, κρύβουν ότι οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις δεν είναι μόνο εξωτερικές σε σχέση με την ΕΕ αλλά και εσωτερικές, πράγμα που τινάζει στον αέρα τα συνθήματα περί σύγκλισης, περί εξομοίωσης επιπέδων και τα άλλα σχετικά.

Το σύνθημα που ακούμε και μοιάζει ως αριστερό, για μια άλλη Ευρώπη, είναι επίσης αποπροσανατολιστικό, γιατί παραπέμπει σε μια μετάλλαξη της ΕΕ χωρίς ρήξη μαζί της, χωρίς αποδυνάμωση της ενοποίησης, αλλά ως διά μαγείας αλλαγή της ταξικής της φύσης με μια άλλη πολιτική διαχείρισης στο έδαφος του ιμπεριαλισμού. Αποπροσανατολισμός επίσης είναι ο διαχωρισμός της έννοιας ιμπεριαλισμός και ιμπεριαλιστική πολιτική από τον καπιταλισμό και την καπιταλιστική πολιτική, που γίνεται σκόπιμα καθώς δε θέλουν να μιλήσουν για το ρόλο του μονοπωλίου και του κράτους, της εξουσίας των μονοπωλίων».