Στην Ευρωπαϊκή Ενωση έχει φουντώσει η συζήτηση για την ομοσπονδιοποίηση, μια πρόταση που προβλέπει την εκχώρηση όλων των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων από τα κράτη - μέλη στα ομοσπονδιακά κοινοτικά όργανα. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση φέρνει για συζήτηση στη Βουλή (στο πλαίσιο της αναθεώρησης του Συντάγματος) προτάσεις, με τις οποίες επιχειρείται η συνταγματική κατοχύρωση της υποτέλειας της χώρας στην ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.

Δεν πρόκειται, φυσικά, για σύμπτωση. Είναι μια προσχεδιασμένη πολιτική ενόψει των αποφάσεων στη Διακυβερνητική Διάσκεψη (η οποία τελειώνει στο τέλος του χρόνου), οι οποίες έτσι κι αλλιώς θα περιλαμβάνουν τον περιορισμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων των κρατών - μελών.

Το επίμαχο άρθρο 28, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση συμφώνησαν ότι θα πρέπει να συμπληρωθεί, ώστε «να συνιστά το θεμέλιο συμμετοχής της χώρας στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης». Εδώ πρόκειται για μια πρόκληση για τον ελληνικό λαό, ο οποίος ποτέ δε ρωτήθηκε για το αν επιθυμεί ή όχι τη συμμετοχή της χώρας σε έναν οργανισμό που έχει προκαλέσει τόσα δεινά μέχρι σήμερα.

Οι δυνάμεις που απέρριψαν κατ' επανάληψη την πρόταση του ΚΚΕ για διεξαγωγή δημοψηφίσματος (είτε για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, είτε για τη Συνθήκη του Αμστερνταμ) προσπαθούν να κατοχυρώσουν συνταγματικά τις επιλογές τους, αξιοποιώντας την τεχνητή (ελέω εκλογικού συστήματος) πλειοψηφία τους στη Βουλή. Η επιλογή για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ και την παραμονή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση είναι πριν απ' όλα επιλογή της άρχουσας τάξης, τώρα με το συγκεκριμένο άρθρο, η ιθύνουσα οικονομική και πολιτική τάξη θέλει να θωρακίσει αυτή την επιλογή της απ' οποιονδήποτε μελλοντικό «κίνδυνο».

Ανοίγει ακόμη ένας επικίνδυνος δρόμος, αν ψηφιστεί το συγκεκριμένο άρθρο. Εφόσον η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ γίνει συνταγματική επιταγή, τότε μπορεί να χαρακτηριστεί και αντισυνταγματική(!) η όποια πρόταση ή δράση για την αποδέσμευση της χώρας απ' αυτό τον Οργανισμό. Τη θέση της αλήστου μνήμης «εθνικοφροσύνης» του μετεμφυλιακού κράτους θα πάρει αυτή της «ευρωφροσύνης». Για να ξεκαθαριστούν έτσι οι λογαριασμοί με τους κομμουνιστές και τους άλλους προοδευτικούς ανθρώπους που βλέπουν ότι η συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ στρέφεται κατά των συμφερόντων της χώρας, της εργατικής τάξης, των πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Το βλέπουν και παλεύουν για την αντιμετώπιση των συνεπειών από τη συμμετοχή στην ΕΕ και την αποδέσμευση απ' αυτήν.

Φιλότιμη όντως η προσπάθεια των κομμάτων της άρχουσας τάξης να δώσουν στις επιλογές τους την ισχύ του Συντάγματος. Ομως ποτέ στην ιστορία, το οποιοδήποτε νομοθέτημα δε στάθηκε ικανό να εμποδίσει την εξέλιξη της κοινωνίας και της ανθρωπότητας. Εξάλλου, η λαϊκή κυριαρχία και η κυρίαρχη θέληση του ελληνικού λαού μπορεί στην πράξη να καταπατιέται, κανείς όμως δεν τολμά να αρνηθεί ότι είναι η μόνη αδιαπραγμάτευτη συνταγματική λαϊκή επιταγή.