Με τις συνηθισμένες διαπιστώσεις του τύπου: «φαίνεται ότι γίνεται προσπάθεια να συμπιεστεί ακόμα περισσότερο το εργασιακό κόστος και να μοιραστεί η απασχόληση» και «η ομιλία του πρωθυπουργού στα εγκαίνια της ΔΕΘ είναι σε απόσταση από τις θέσεις του συνδικαλιστικού κινήματος», το προεδρείο της ΑΔΕΔΥ επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά τη γνωστή τακτική τού «ναι μεν αλλά», στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε χτες στη Θεσσαλονίκη.

Παρά τις διαπιστώσεις στις οποίες προέβη ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, Σπύρος Παπασπύρος, ότι «ο πρωθυπουργός κρατά ίσες αποστάσεις μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων» και «η συγκεκριμένη δήλωση του πρωθυπουργού για αλλαγή των εργασιακών σχέσεων ακόμη και χωρίς την κοινωνική συναίνεση υποβαθμίζει επί της ουσίας τον όποιο διάλογο πριν καν αρχίσει», το προεδρείο της ΑΔΕΔΥ δεν είχε να πει τίποτα για συγκεκριμένο πρόγραμμα εργατικών κινητοποιήσεων για ανατροπή των κυβερνητικών μέτρων.

Γενικολογώντας ο κ. Παπασπύρος είπε ότι όλα θα κριθούν «στο κοινωνικό επίπεδο, στο πεδίο της συλλογικής δράσης και των αγώνων των εργαζομένων», αλλά για σχέδιο αγώνων είχε μόνο να προτείνει ότι «μέσα στον Οκτώβριο θα εισηγηθούμε κινητοποιήσεις». Για να προσθέσει όμως ότι «εάν στο μεταξύ τα αιτήματά μας γίνουν δεκτά στη διάρκεια του κοινωνικού διαλόγου που θα έχει μέχρι τότε ολοκληρωθεί, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να αναστείλουμε τις κινητοποιήσεις»!

Από τη μία δηλαδή διαπιστώνει η ΑΔΕΔΥ ότι η δήλωση του πρωθυπουργού υποβαθμίζει τον όποιο διάλογο, πριν καν αρχίσει, διαπιστώνει ότι όλα θα κριθούν στο πεδίο των αγώνων των εργαζομένων και από την άλλη προσδοκά λύση των προβλημάτων στη διάρκεια του διαλόγου και είναι πρόθυμη να αναστείλει τις κινητοποιήσεις, που στην ουσία βέβαια δεν έχει εξαγγείλει.

Απαντώντας ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ στο ερώτημα εάν αυτά δε συνιστούν αντιφατική θέση, ανέφερε: «Ετοιμαζόμαστε για πόλεμο, αλλά είμαστε έτοιμοι να υποδεχτούμε την ειρήνη». Η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ με τη στάση της αυτή, εγκλωβισμένη στην πολιτική της συναίνεσης, φαίνεται να αγνοεί το γεγονός ότι η εργασιακή ειρήνη όποτε επιβλήθηκε εξυπηρέτησε πάντα τα συμφέροντα των εργοδοτών και των κρατούντων και ποτέ των εργαζόμενων.