Στην Ελλάδα δεν είναι άγνωστος ο θεσμός του Οικογενειακού Γιατρού.

Το 1960 άρχισε μια σοβαρή προσπάθεια στο ΙΚΑ για τη δημιουργία ενός μοντέλου παροχής οικογενειακής φροντίδας. Η εγκύκλιος του ΙΚΑ με αριθμό 139/72 αναφέρει χαρακτηριστικά για το νέο - τότε - θεσμό.

• Επιτυγχάνεται η προσωπική σύνδεση ασθενή και γιατρού και καλλιεργείται πνεύμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης.
• Εξασφαλίζεται η ενότητα της θεραπευτικής αγωγής διά της υπό του ενός και του αυτού γιατρού παροχής ιατρικών φροντίδων σε κάθε ασφαλισμένο.
• Αποφεύγονται οι άσκοπες επισκέψεις στους γιατρούς ειδικοτήτων, αφού με το νέο σύστημα η προσφυγή στους περισσότερους απ' αυτούς θα γίνεται με την υπόδειξη του οικογενειακού γιατρού.
• Παρέχεται στον οικογενειακό γιατρό η δυνατότητα άσκησης προληπτικής ιατρικής.
• Βελτιώνονται οι όροι παροχής της περίθαλψης τόσο για τον ασφαλισμένο όσο και για το γιατρό.

Υστερα από 40 χρόνια λειτουργίας του θεσμού θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι ελάχιστα στοιχεία έχουν απομείνει που να θυμίζουν τη σοβαρότητα εκείνης της προσπάθειας και να τονίζουν την ευρύτητα του ρόλου του ΟΓ.

Το 1993 ο Μάμας Θεοδώρου δημοσίευσε μια μελέτη για την Εξωνοσοκομειακή περίθαλψη στο ΙΚΑ, όπου σημείωνε: «Ο παθολόγος γιατρός σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, λειτουργεί μέσα στο σύστημα όπως οι άλλες ειδικότητες, χωρίς να έχει κάποιο ιδιαίτερο ρόλο. Είτε αυτός εργάζεται στο πολυιατρείο του ΙΚΑ και ονομάζεται παθολόγος, είτε εργάζεται στο ιδιωτικό του ιατρείο με λίστα ασφαλισμένων και ονομάζεται οικογενειακός γιατρός, ο ρόλος του περιορίζεται και στις δύο περιπτώσεις σε θεραπευτικό. Ετσι οι επισκέψεις στους γιατρούς ειδικοτήτων αποφασίζονται από τον ίδιο τον ασφαλισμένο, ποσοτικά δεν περιορίζονται και δεν επιβαρύνουν τον ασφαλισμένο οικονομικά».

Στη μελέτη για τον ανασχεδιασμό των υγειονομικών υπηρεσιών του ΙΚΑ υπάρχει η εξής αποτίμηση για εκείνη την πρώτη προσπάθεια εφαρμογής του Οικογενειακού Γιατρού. «Τα αίτια της αποτυχημένης αυτής προσπάθειας είναι ποικίλα. Καταρχήν, η έλλειψη γιατρών ειδικότητας γενικής ιατρικής αποτέλεσε το σημαντικότερο εμπόδιο της αποτελεσματικής εφαρμογής του θεσμού. Ετσι, ο ρόλος του οικογενειακού γιατρού ανατέθηκε μοιραία σε ιατρούς άλλων ειδικοτήτων, κυρίως παθολόγους. Επιπρόσθετα, η σχέση εργασίας μεταξύ ΙΚΑ και οικογενειακών ιατρών δεν ήταν σαφώς καθορισμένη, ενώ παρατηρήθηκε ακόμα έλλειψη οικονομικών, ηθικών και εκπαιδευτικών κινήτρων, τα οποία θα μπορούσαν να εξουδετερώσουν τις αδυναμίες εφαρμογής»

Και η μελέτη καταλήγει: «Ως αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν να παραμεληθεί ο θεσμός του Γενικού/Οικογενειακού ιατρού και έτσι ο οικογενειακός ιατρός του ΙΚΑ σήμερα να μην προσομοιάζει με τον Γενικό /Οικογενειακό ιατρό των σύγχρονων συστημάτων υγείας. Το σύστημα των παραπομπών στις ειδικότητες ή το νοσοκομείο έχει καταργηθεί. Η εφημερία, η διανυκτέρευση, η εφαρμογή προγραμμάτων προληπτικής ιατρικής και αγωγής υγείας ξεχάστηκαν, ενώ η τήρηση ιατρικού φακέλου και ιστορικού του ασθενούς έχει ατονήσει».