Ο νέος χρόνος βρίσκει τον κατώτερο μισθό και το κατώτερο μεροκάματο καθηλωμένα. Με την υπογραφή της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, κάτω από τα χειροκροτήματα της κυβέρνησης και της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, οι εργάτες και οι υπάλληλοι θα συνεχίζουν να παίρνουν τους πρώτους τέσσερις μήνες του 2007 το ίδιο μεροκάματο και τον ίδιο κατώτερο μισθό που έπαιρναν και τους τέσσερις τελευταίους μήνες του 2006 ήτοι: 27,96 ευρώ μεικτό μεροκάματο ή 625,97 ευρώ μεικτό μισθό.

Τα εξευτελιστικά αυτά επίπεδα όπου βρίσκονται οι κατώτεροι μισθοί, είναι φανερό, ότι καθορίζουν την κλίμακα όλων των μισθών, επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό το ύψος των αποδοχών όλων των κλάδων και των ειδικοτήτων. Ομως, παρά τις αλυσίδες που φόρεσαν στην εργατική τάξη οι εργατοπατέρες της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, στους εργαζόμενους δε μένει άλλος δρόμος από το να δώσουν με αποφασιστικότητα τη μάχη των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων. Να εντείνουν την πάλη τους, για να ξεκολλήσουν από το βάλτο τους μισθούς και τα μεροκάματα.

Σε αυτήν την κατεύθυνση ήδη πρωτοστατεί η Ομοσπονδία Οικοδόμων με τα συλλαλητήρια που αποφάσισε στις 8 Μάρτη και την πανελλαδική απεργία στις 29 του ίδιου μήνα. Και όπως σωστά τονίζει, η μάχη για την υπογραφή κλαδικής σύμβασης, είναι ζήτημα πρώτης προτεραιότητας. Θα προσθέταμε, πως αυτή η μάχη, στην οποία μπαίνουν όλες οι ταξικές δυνάμεις, είναι ζήτημα ζωής και επιβίωσης για το σύνολο της εργατικής τάξης. Είναι αγώνας για το ψωμί και το γάλα των παιδιών της, για το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή. Είναι συνάμα, το πεδίο εκείνο που με τον πιο προφανή τρόπο αποτυπώνονται τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, αλλά και των εκμεταλλευτών της. Γιατί κάθε ευρώ που στερείται ο εργάτης είναι κέρδος για τον καπιταλιστή. Κάθε ευρώ που λείπει από το μεροκάματο και το μηνιάτικο, είναι ομόλογα, μετοχές και χρυσός για τον επιχειρηματία.

Γι' αυτό σε αυτή την αναμέτρηση, σε αυτήν την πάλη, τα ταξικά συνδικάτα, δε θα πάνε βέβαια με τη «λογική» της ανταγωνιστικότητας, ούτε με το τι «αντέχει η οικονομία». Θα μπούνε στον αγώνα, διεκδικώντας αυτά που έχουν ανάγκη. Αυτά που τους λείπουν για να ικανοποιήσουν όλες τις σύγχρονες ανάγκες που έχει μια οικογένεια. Θα πάνε με το διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ που απαιτεί μεταξύ άλλων: Κατώτερο μισθό 1.300 ευρώ, κατώτερη σύνταξη 1.050 ευρώ, κατάργηση της φορολογίας στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης και στα καύσιμα, επίδομα ανεργίας στο 80% του κατώτερου μισθού και σε όλους τους ανέργους, πλήρη σταθερή εργασία για όλους με 7ωρο, 5ήμερο, 35ωρο.

Και, βέβαια, η μάχη για τις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις, όπως κάθε ταξικός αγώνας, απαιτεί οργάνωση, σχέδιο, αποφασιστικότητα. Μα πάνω απ' όλα απαιτεί σύγκρουση με την αντιλαϊκή - αντεργατική πολιτική και όλους τους φορείς της. Γιατί, κανένας αγώνας δεν μπορεί να έχει ουσιαστικά αποτελέσματα, αν οι εργαζόμενοι δεν έχουν ξεκάθαρο ποιοι είναι οι φίλοι τους και ποιοι οι αντίπαλοί τους. Ποιοι στέκονται στο πλάι τους και ποιοι σιγοντάρουν και στηρίζουν τους εκμεταλλευτές τους. Γιατί, η πολιτική λιτότητας του ΣΕΒ και των μελών του, εκτός από «πατέρα» έχει και νονούς: Την κυβέρνηση της ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.