Τρεις εργάτες έπεσαν νεκροί στο μεροκάματο μόνο μέσα στην τελευταία βδομάδα. Τα θανατηφόρα εργοδοτικά εγκλήματα έχουν φτάσει τα 116 από τον περασμένο Γενάρη, πριν ακόμα τελειώσει ο φετινός χρόνος. Πέρσι, ο αντίστοιχος τραγικός απολογισμός ήταν 111 για ολόκληρη τη χρονιά. Συνολικά, οι εργαζόμενοι που από τις αρχές του 2000 έφυγαν το πρωί απ' το σπίτι τους για το μεροκάματο αλλά δεν επέστρεψαν ποτέ υπολογίζονται σε 967 (!), χωρίς να συνεκτιμούνται πολλά ακόμα «ατυχήματα» που δεν έγιναν ποτέ γνωστά, δεν καταγράφηκαν και δεν αναγγέλθηκαν στις αρμόδιες υπηρεσίες.

Οι συνθήκες μέσα στις οποίες έγιναν και τα τελευταία «ατυχήματα» αποδεικνύουν πως οι τόποι δουλιάς έχουν γίνει «ξέφραγα αμπέλια», όπου κυριαρχεί απόλυτα ο νόμος της κερδοσκοπικής ασυδοσίας των εργοδοτών. Τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα για την εργατική τάξη. Οι μεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις και συνθήκες που συνομολογούν οι κυβερνήσεις του δικομματισμού στα όργανα της ΕΕ, όλα όσα επιβάλλει η ανάγκη του κεφαλαίου για «εκσυγχρονισμό» της εργατικής νομοθεσίας προμηνύουν την αύξηση των κινδύνων για τη ζωή και την ασφάλεια των εργατών στους τόπους δουλιάς. Η επέκταση των «ελαστικών» σχέσεων εργασίας, η προώθηση της «διευθέτησης του εργάσιμου χρόνου», η παραβίαση των στοιχειωδών όρων για την προστασία της υγείας και της ανάπαυσης των εργαζομένων, η ενίσχυση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας μέσα από την εφαρμογή της οδηγίας Μπολκεστάιν κλπ. ανοίγουν το δρόμο για τον πολλαπλασιασμό των εργατικών «ατυχημάτων».

Το γεγονός ότι το κεφάλαιο δε δίνει δεκάρα τσακιστή για τη ζωή του εργάτη αποτυπώνεται και στην ανεξέλεγκτη εξάπλωση των επαγγελματικών ασθενειών. Χιλιάδες εργάτες και υπάλληλοι αργοπεθαίνουν λόγω της τραγικής έλλειψης ακόμα και στοιχειωδών μέτρων ασφάλειας και υγιεινής. Η λίστα με τις επαγγελματικές ασθένειες απαριθμεί μόνο μερικές δεκάδες, την ώρα που είναι απειροελάχιστοι οι εργαζόμενοι που καταφέρνουν να εξασφαλίσουν αναπηρική σύνταξη ή αποζημίωση. Οι γιατροί εργασίας, που σύμφωνα ακόμα και με την αστική νομοθεσία θα έπρεπε να έχουν σταθερή παρουσία τουλάχιστον σε επιχειρήσεις με πάνω από 50 εργαζόμενους, δεν ξεπερνούν πανελλαδικά τους 60. Η τεράστια έλλειψη προσωπικού στους κρατικούς φορείς (ΣΕΠΕ κτλ.) που έχουν την ευθύνη για τον έλεγχο και την καταγραφή των εργασιακών συνθηκών και των «ατυχημάτων» αντανακλά τις πολιτικές επιλογές ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που ταυτίζονται με την ολόπλευρη στήριξη της «ανταγωνιστικότητας», της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Η διαπίστωση της κατάστασης δεν προσφέρει τίποτα ουσιαστικό, αν οι εργαζόμενοι δεν κατανοήσουν ποιος είναι ο πολιτικός ένοχος. Αν δεν αντιληφθούν ότι η περιφρούρηση της ζωής και της υγείας τους είναι άρρηκτα δεμένη με την πάλη ενάντια στο σύνολο της αντεργατικής πολιτικής, ενάντια στην ίδια την τάξη που βουλιάζει σε πλούτη βουτηγμένα στο δικό τους αίμα. Η ανάγκη ενός ρωμαλέου διεκδικητικού αγώνα, μέσα από τα ταξικά συνδικάτα, για την εφαρμογή και τη διεύρυνση των μέτρων υγιεινής και ασφάλειας στους τόπους δουλιάς είναι ένα το κρατούμενο. Η αποτελεσματικότητα αυτού του αγώνα θα κρίνεται κάθε φορά από το κατά πόσο θα δένεται με την πάλη για την ανατροπή του ίδιου του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος. Την κατάργηση της τάξης των εκμεταλλευτών, που δε διστάζουν ακόμα και να σκοτώσουν προκειμένου να γεμίσουν την τσέπη τους.