- Κυρία Παπαρήγα, ήθελα να ρωτήσω, χτες κάνατε μια διαπίστωση για ένα κύμα απολύσεων στη Θεσσαλονίκη. Πώς νομίζετε ως ΚΚΕ ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτό; Μπορεί ίσως με την ανάπτυξη των επενδύσεων που επαγγέλλεται η κυβέρνηση, το άνοιγμα των αγορών προς τις βόρειες χώρες;

- Ηδη ντοκουμέντα και συζητήσεις, στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης που γίνονται, αναγνωρίζουν ότι οι επενδύσεις δεν έχουν καμία σχέση με την αύξηση των θέσεων εργασίας. Αντίθετα, η λογική των επενδύσεων είναι επενδύσεις εκεί που χρειάζεται το λιγότερο εργατικό δυναμικό, το λιγότερο, το πιο φτηνό και εκεί γίνονται οι επενδύσεις. Και βεβαίως εκεί που γίνονται επενδύσεις χρησιμοποιείται μία ελίτ ειδικευμένων, μια μικρή ελίτ, γιατί οι σύγχρονες επενδύσεις χρειάζονται και υψηλά ειδικευμένο προσωπικό. Και τα χρήματα μπορεί να δοθούν σε μία ελίτ. Από εκεί και πέρα υπάρχει η μάζα που λέμε του ανειδίκευτου εργατικού δυναμικού ή του ειδικευμένου, αλλά ευκίνητου.

Οι επενδύσεις που γίνονται, συγκεκριμένα, δεν έχουν καμία σχέση με τις θέσεις εργασίας. Δεύτερον, τι θέσεις εργασίας μπορούν να δημιουργηθούν, όταν γίνονται επενδύσεις στο εξωτερικό;

Οσον αφορά τους ανέργους. Είναι από τα θέματα εκείνα που χρειάζονται και άμυνα και επίθεση. Η άμυνα ποια είναι; Το σύστημα προστασίας των ανέργων. Από τη στιγμή που δεν μπορεί να δημιουργούνται άμεσα οι πολιτικές προϋποθέσεις για ριζική αντιμετώπιση του προβλήματος, χρειάζεται το σύστημα άμυνας, επιδόματα, πρόνοια, περίθαλψη, να μη χάνουν τα δικαιώματά τους.

Εμείς, λοιπόν, θεωρούμε ότι πρέπει να οργανωθούν οι άνεργοι κατά κλάδο. Και να έχουν επαφή με το αντίστοιχο κλαδικό σωματείο. Βεβαίως, είναι ευκίνητο δυναμικό οι άνεργοι, αλλά κάπου πρέπει να οργανωθούν, δεν μπορεί να μείνουν ανοργάνωτοι. Και πιστεύουμε ότι η πείρα της Γαλλίας είναι σημαντική.

Δεν είμαστε εμείς που θα υποδείξουμε όλα τα ζητήματα, ούτε φιλοδοξούμε να πούμε στους ανέργους τι να κάνουν. Οφείλουμε όμως να τους πούμε μία πείρα που υπάρχει. Πρέπει να δώσουν οργανωμένο αγώνα. Και πρέπει τα συνδικάτα να δίνουν κοινό αγώνα με τους άνεργους.

Κι αυτό μπορούν να το κάνουν - να το πω καθαρά - συνδικάτα που θέλουν να παλέψουν την ανεργία κι όχι εκείνα τα συνδικάτα, εκείνες οι ηγεσίες μάλλον, που στηρίζουν την πολιτική της κυβέρνησης στο συγκεκριμένο θέμα και την πολιτική της εργοδοσίας. Η λεγόμενη πολιτική του κοινωνικού διαλόγου.

- Ενα άλλο θέμα στο ίδιο μήκος κύματος ακριβώς, ποιο είναι το πρόβλημα της αποβιομηχάνισης στη Θεσσαλονίκη, ήταν και βασικός λόγος της παρουσίας σας σ' αυτό το διήμερο στην πόλη, να μείνουμε λίγο σ' αυτό.

Και δεδομένου ότι προχθές μόλις το Εργατικό Κέντρο έδωσε τουλάχιστον στις οικονομικές εφημερίδες κάποια νούμερα και στοιχεία για το θέμα και μας είπε ότι από Μάρτιο μέχρι και Μάιο θα είναι μία περίοδος ανάδειξης της σημασίας του προβλήματος. Ποιες θα είναι οι δικές σας κινήσεις σ' αυτό το διάστημα ή στο εξής, ειδικά γι' αυτό το θέμα, δεδομένου ότι η αποβιομηχάνιση από τη μια και "Θεσσαλονίκη οικονομικό κέντρο Βαλκανίων" από την άλλη, είναι μάλλον αναξιόπιστο.

- Κατ' αρχήν εμείς ασχολούμαστε μόνιμα μ' αυτό το ζήτημα. Βεβαίως μπορεί κατά καιρούς, βγάζοντας πείρα, να βρίσκεις κι άλλους τρόπους κι άλλες μορφές, δεν είναι κάτι δηλαδή που τώρα θα σκεφτούμε τι θα κάνουμε.

Βεβαίως, για την περιοχή της Θεσσαλονίκης θέλει και πιο καλή μελέτη και από τους ενδιαφερόμενους εδώ. Με ποια έννοια; Εμείς ήδη μελετάμε το θέμα της βιομηχανίας στην Ελλάδα. Πρέπει να μελετήσουμε ποιες επιχειρήσεις κλείνουν, αλλά θέλει και μία καλύτερη μελέτη το τι καινούριες δραστηριότητες αναπτύσσονται.

Διότι από μια μεριά συρρικνώνονται οπωσδήποτε κλάδοι, συρρικνώνεται η παραγωγική βάση της χώρας, αλλά και ταυτόχρονα έχουμε και νέες επιχειρηματικές δραστηριότητες, οι οποίες όμως νέες επιχειρηματικές δραστηριότητες δε στοχεύουν στην αξιοποίηση της παραγωγικής βάσης της χώρας, αλλά ή έχουν σχέση με το ξεπούλημά της ή αναπτύσσονται σε τομείς, οι οποίοι αν θέλετε για την Ελλάδα δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον ή είναι απόλυτα και καθαρά παρασιτικοί.

Να σας πω ένα παράδειγμα, για να γίνω πιο κατανοητή. Ο κλάδος της κλωστοϋφαντουργίας συρρικνώνεται, ταυτόχρονα όμως έχουμε εμφάνιση επιχειρήσεων κλωστοϋφαντουργικών, εξαιρετικά σύγχρονων και κερδοφόρων.

Συρρικνώνεται στην Ελλάδα ο κλάδος της κλωστοϋφαντουργίας, ο οποίος φτάνει σε βάθος και παράγει τελικά προϊόντα. Και στη θέση αυτού του κλάδου εμφανίζονται επιχειρήσεις, οι οποίες κατασκευάζουν νήμα, βέβαια μιλάμε για μονοπωλιακές ισχυρές καπιταλιστικές επιχειρήσεις, θυγατρικές και πολυεθνικών. Κι εδώ έχουμε τον νέο κλάδο, ας το πούμε σχετικά στον τομέα της κλωστοϋφαντουργίας το νήμα.

Τι χάνεται όμως για την Ελλάδα; Εμείς έχουμε το βαμβάκι, έχουμε και το μαλλί και εμείς μιλάμε για μία βιομηχανία η οποία κατασκευάζει και τελικά προϊόντα και καλής ποιότητας και με σύγχρονους τρόπους, που σημαίνει ότι από την κλωστοϋφαντουργία θα κερδίζουν οι λίγοι, θα καταστραφούν εργατοϋπάλληλοι, μικρομεσαίες επιχειρήσεις, συνεταιριστικές επιχειρήσεις.

Αρα ο όρος αποβιομηχάνιση ίσως δεν είναι και πάρα πολύ πετυχημένος, γιατί δείχνει αυτό που καταστρέφεται, αλλά δε δείχνει αυτό που οικοδομείται και το οποίο δημιουργεί καινούριες συνέπειες.

Να σας πω ένα παράδειγμα. Μειώνεται ο κλάδος της ναυπηγοεπισκευαστικής και αυτός που θα μείνει θα τον μετατρέψουν σε μια επιχείρηση κατασκευής ενδεχομένως - έγινε πρόταση - ορισμένων υλικών ανταλλακτικών, που έχουν σχέση με την αμυντική βιομηχανία κι εδώ παρεμβαίνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και δε δέχονται ούτε αυτό.

Ούτε δηλαδή τα συρρικνωμένα ναυπηγεία να κατασκευάζουν φρεγάτες ή δεν ξέρω τι, ή κάποια καράβια για το στόλο, για το Πολεμικό Ναυτικό. Καταλαβαίνετε, γίνονται τέτοιες μετατροπές και αναδιαρθρώσεις, που θέλουν να παρακολουθούνται καλύτερα.