"Δημοκρατία είναι ό,τι συμφέρει το μεγάλο κεφάλαιο και τις πολυεθνικές". Αυτή ήταν η ουσία όσων είπε, μιλώντας επί των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, ο υπουργός Εξωτερικών Θ. Πάγκαλος, ο οποίος θέλησε να αναφερθεί και στα ζητήματα της οικονομίας ένεκα της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. "Η Ελλάδα, είπε, δεν υποχρεώνεται σε καμία οικονομική πολιτική, λόγω πιέσεως ή λόγω συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η Ελλάδα υποχρεώνεται σε μια οικονομική πολιτική από τα πράγματα". Και πρόσθεσε με έμφαση: "Γνωρίζω πλήθος δικτατοριών, που στηρίχτηκαν στην έλλειψη ανταγωνισμού. Δε γνωρίζω όμως ούτε μία δημοκρατία που να δημιουργήθηκε χωρίς να υπάρχει οικονομία της αγοράς και ανταγωνισμός, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα". Στη συνέχεια ο υπουργός Εξωτερικών προσπάθησε με αστεία επιχειρήματα να προσδώσει προοδευτικό χαρακτήρα στη νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης, ισχυριζόμενος ότι αυτή η πολιτική ασκείται προς όφελος των φτωχών στρωμάτων της κοινωνίας και σε βάρος των πλουσίων. "Είναι δυνατόν - αναρωτήθηκε - να είναι προοδευτική άποψη ότι πρέπει το κράτος να συνεχίσει να είναι χρεωμένο, δηλαδή να πληρώνουν οι φτωχοί φόρους για να πληρώνονται τοκομερίδια στους πλούσιους και εισοδηματίες; Αυτό σημαίνει δημόσιος δανεισμός, αυτή είναι η ταξική και κοινωνική σημασία του δημόσιου δανεισμού". Ετσι από τη μια μεριά ο υπουργός απέκρυψε να πει ποιοι ήταν αυτοί που κέρδισαν από την υπερχρέωση του δημοσίου και από την άλλη παραδέχτηκε ότι ούτως ή άλλως, όπως και να 'ρθουν τα πράγματα, εκείνοι που θα πληρώσουν το κόστος της υπερχρέωσης του κράτους θα είναι οι φτωχοί, οι οποίοι μέσω της φορολογίας θα γεμίζουν τις τσέπες των πλουσίων και των εισοδηματιών. Ούτε καν διανοήθηκε ο Θ. Πάγκαλος ότι είναι δυνατόν να πληρώσουν τη νύφη όσοι θησαύρισαν μέσω της υπερχρέωσης του δημοσίου. Κι ούτε καν του πέρασε από το μυαλό ότι είναι δυνατόν να πληρώσει και το μεγάλο κεφάλαιο για να εξοφληθεί αυτό το χρέος. Μάλιστα για να μη δημιουργηθεί η παραμικρή παρεξήγηση για το πού στοχεύει η κυβέρνηση, υπογράμμισε πως "χωρίς απόλυτη σταθεροποίηση της οικονομίας δεν είναι δυνατό να υπάρξει ανάπτυξη", που σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι ο λαός οφείλει να σφίξει το ζωνάρι μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο κι ακόμη παραπέρα.