Ο λεγόμενος κοινωνικός διάλογος ούτε κοινωνικός ούτε καν διάλογος είναι. Είναι ένα δώρο της κυβέρνησης προς την εργοδοσία. Δεν πρόκειται απλά γιαδιαδικασία, που πιθανά ή ενδεχόμενα να αποβεί σε βάρος των εργαζομένων, αλλά για μια ενέργεια που από το ξεκίνημά της στρέφεται κατά των εργαζομένων,τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, στο ξεκίνημα της παρέμβασής της χτες στη Βουλή. Ο "Ρ" παραθέτει στη συνέχεια ολόκληρη την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα.

"Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή τη διαδικασία του λεγόμενου "πλαισίου κοινωνικού διαλόγου για την Ανάπτυξη, την Ανταγωνιστικότητα, και την Απασχόληση", προσβάλλεται βάναυσα η νοημοσύνη του ελληνικού λαού με το παραπλανητικό ερώτημα: "είσαι υπέρ ή κατά του διαλόγου"; Λες και ο διάλογος είναι αυτοσκοπός! Στις πιο πολλές περιπτώσεις μένει στο απυρόβλητο, για να μην πούμε και στο σκοτάδι των παρασκηνίων, ο πραγματικός στόχος του "διαλόγου", λες και ο διάλογος είναι μια διαδικασία ουδέτερη και άσχετη από τη γενική πολιτική που ακολουθείται στη χώρα μας και στην Ευρώπη γενικότερα.

Ο λεγόμενος κοινωνικός διάλογος ούτε κοινωνικός ούτε καν διάλογος είναι.Είναι ένα δώρο της κυβέρνησης προς την εργοδοσία.Δεν πρόκειται απλά για μια διαδικασία, που πιθανά ή ενδεχόμενα να αποβεί σε βάρος των εργαζομένων, αλλά για μια ενέργεια που από το ξεκίνημά της στρέφεται κατά των εργαζομένων. Αφετηρία και σκοπός είναι να νομιμοποιήσει μια νέα πιο άγρια αντιλαϊκή και αντεργατική πολιτική. Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι δραματικά σε βάρος των εργαζομένων, άρα και μόνο η συμμετοχή ή η ανοχή τον νομιμοποιεί.

Κατ' αρχήν αυτή καθεαυτή η διαδικασία, αν και περιέχει ορισμένα καινούρια στοιχεία, που υπαγορεύονται από τις ανάγκες της στιγμής, δεν αντιπροσωπεύει κάτι το καινούριο και το άγνωστο, ώστε να δικαιολογεί την αντίληψη "ας δούμε τι θα γίνει και μετά βλέπουμε". Το μετά θα είναι ήδη αργά, η παρέμβαση των εργαζομένων μπορεί να δώσει αποτέλεσμα πριν ξεκινήσει, πριν προχωρήσει, πριν ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία.

Ο 20ός αιώνας έχει δώσει πλούσια πείρα μορφών κοινωνικού διαλόγου, δίνει ξεκάθαρη εικόνα για όποιον θέλει να μελετήσει την ιστορία, ποιον υπηρέτησαν και ποιον δυσκόλεψαν οι διάφοροι μηχανισμοί τριμερούς διαπραγμάτευσης (κράτος - εργοδοσία και συνδικάτα) ή διμερούς διαλόγου (εργοδοσία και συνδικάτα, πάντα κάτω από το άγρυπνο μάτι του κράτους - φύλακα αγγέλου της εργοδοσίας). Τα διάφορα όργανα διαλόγου και κοινωνικού συμβολαίου απέβλεπαν σε συγκεκριμένους στόχους: πότε να περικόψουν από τους εργαζόμενους κεκτημένα, άλλοτε να εξασθενίσουν τη διαπραγματευτική ικανότητα των εργαζομένων. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων ο λεγόμενος κοινωνικός διάλογος χρησιμοποιήθηκε, για να επιβληθεί ένας συμβιβασμός σε βάρος των εργαζομένων. Ενδεικτικά αναφερόμαστε στην πλούσια πείρα της 10ετίας του '50 και του '60, αλλά και των κατοπινών χρόνων σε χώρες που το συνδικαλιστικό κίνημα είχε μια ορισμένη δυναμική, όπως στη Σουηδία, την Αυστρία, την Ιταλία, τη Γαλλία, τη Μεγάλη Βρετανία. Πραγματικά οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών, στην πρώτη γραμμή η σοσιαλδημοκρατία, ανήγαγαν σε επιστήμη την πολιτική του λεγόμενου κοινωνικού διαλόγου και των κοινωνικών συμβολαίων. Βεβαίως, θα ισχυριστείτε ότι στις χώρες αυτές οι κοινωνικές κατακτήσεις ήταν ανωτέρου επιπέδου από άλλες, σε σύγκριση π.χ. με τη χώρα μας.

Ναι ήταν. Οι κατακτήσεις αυτές δεν αποσπάστηκαν μέσω του λεγόμενου κοινωνικού διαλόγου, δεν παραχωρήθηκαν μέσα από μισθολογικές και γενικότερα κοινωνικές συμφωνίες. Κατακτήθηκαν μέσα από έντονες ταξικές και πολιτικές αναμετρήσεις, οξύτατες συγκρούσεις, που κατέληγαν σε διαπραγματεύσεις, αφού όμως το εργατικό και το γενικότερο λαϊκό κίνημα είχε κατακτήσει μια λιγότερη ή περισσότερο εύστοχη θέσης μάχης. Κατακτήθηκαν με το όπλο της πάλης, αλλά και της απειλής για νέες πιο σκληρές αναμετρήσεις. Αυτός ο δρόμος δεν έχει ξεπεραστεί, αντίθετα έχει την αξία του σήμερα. Μπορεί να χρειάζονται αναπροσαρμογές στην τακτική και τη στρατηγική του συνδικαλιστικού κινήματος, και χρειάζονται αναμφισβήτητα, γιατί η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται πιστά. Αξίζει επίσης να θυμίσουμε, γιατί είναι επίκαιρο, ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο για να υπάρχουν πιο ριζοσπαστικές κατακτήσεις ήταν οι ψευδαισθήσεις και η έλλειψη επαγρύπνησης. Κανείς δεν πρέπει να ξεχάσει ότι μετά τις διάφορες συμφωνίες οι πρώτοι που κοίταζαν να τις παραβιάσουν και να τις απαρνηθούν ήταν το κράτος και η εργοδοσία.

Το ρεαλιστικό είναι, σήμερα να μη νομιμοποιήσουν οι εργαζόμενοι την έναρξη και τη συνέχιση του λεγόμενου κοινωνικού διαλόγου. Οχι μόνο να του γυρίσουν την πλάτη, αλλά να αναδείξουν με όλες τις μορφές και τους πρόσφορους τρόπους δράσης τα δικά τους αιτήματα ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΓΙΑ ΤΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ".