"Τα στοιχεία που διαθέτουμε (πλαίσιο που καθορίζει η ΕΕ και η "Λευκή Βίβλος", η πείρα των άλλων χωρών - μελών της ΕΕ, σε συνδυασμό με τη δοκιμασμένη κυβερνητική τακτική που προετοιμάζει το έδαφος)", συνέχισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, "λένε πως ο διάλογος θα καταλήξει σε ένα κείμενο που θα επέχει τη θέση γενικής πολιτικής συμφωνίας, ένα κείμενο γενικόλογο, ώστε οι εργαζόμενοι να μην μπορούν να ξεχωρίσουν την ήρα από το στάρι. Εχουμε άλλωστε συνηθίσει στη γνωστή πλαδαρή γλώσσα της κυβέρνησης, που λέει τα πράγματα τόσο γενικά, ώστε οι αμύητοι δεν μπορούν να ερμηνεύσουν. Σίγουρα όμως το κείμενο στις γενικές του γραμμές θα λύνει τα χέρια της κυβέρνησης να μην αφήσει τίποτε όρθιο από τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Η τακτική της κυβέρνησης είναι ύπουλη, αλλά καθόλου πρωτόγνωρη.

Μέσω του φιλικού της Τύπου ρίχνει στη δημοσιότητα τα πιο σκληρά μέτρα, στη συνέχεια τα μαλακώνει κάπως, παίρνει το ένα πίσω - προσωρινά - για να επιβάλει όλα τα υπόλοιπα, στη συνέχεια ξαναρίχνει ένα νέο πακέτο, τραβάει ένα μικρός μέρος και πάει λέγοντας. Με τον τρόπο αυτό δημιουργεί την εντύπωση ότι δεν είναι και τόσο δογματική, κάτι παίρνει πίσω, εμείς λέμε το ελάχιστο, προκειμένου να επιβάλει το μείζον, το κύριο. Η κυβέρνηση, με ελεύθερα τα χέρια, στη συνέχεια θα μεθοδεύσει με τον καλύτερο γι' αυτήν τρόπο την εκπόνηση νομοσχεδίων, προεδρικών διαταγμάτων, βάσει των οποίων οι εργαζόμενοι θα μετατραπούν σε μια στρατιά σύγχρονων δούλων.

Δεν είναι καθόλου απίθανο κατά τη διάρκεια του λεγόμενου κοινωνικού διαλόγου να ζήσουμε σκηνές διαμάχης ανάμεσα στην εργοδοσία και τη συνδικαλιστική ηγεσία, ενδεχόμενα και αψιμαχίες ανάμεσα στην κυβέρνηση και την εργοδοσία ή την κυβέρνηση και τη συνδικαλιστική ηγεσία. Ομως η πολιτική συμφωνία μεταξύ τους γενικά δε θα χαλάσει.

Η ευθύνη βεβαίως δε βαραίνει μόνο την κυβέρνηση. Στη λογική του διαλόγου εθελοντικά έχει προσχωρήσει η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος. Τις ευλογίες παρέχουν και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, με το γνωστό πλάγιο τρόπο, ναι στο διάλογο, αλλά πρέπει να δούμε τη διαδικασία. Λες και η διαδικασία καθορίζει τις αποφάσεις και όχι το γενικό πολιτικό πλαίσιο, οι συσχετισμοί, η γενικότερη στρατηγική.

Εμείς θα βλέπαμε τη διαδικασία διαλόγου σαν ένα πεδίο πάλης και παρέμβασης, μόνο στην περίπτωση που ξεκινούσε με ορισμένους όρους που διασφάλιζαν ένα πακέτο μέτρων εργατικών, λαϊκών κατακτήσεων και δικαιωμάτων, έστω και αν δεν ελπίζαμε ότι αυτή η διαδικασία θα βελτίωνε τη θέση και το βιοτικό επίπεδο των εργαζόμενων.

Ποιους όρους προβάλλουμε:

α. Το σεβασμό των κεκτημένων δικαιωμάτων των εργαζομένων όλων. Βεβαίως, κάποια κεκτημένα είναι ξεπερασμένα, γιατί σήμερα οι δυνατότητες και τα μέσα είναι πολύ περισσότερα ώστε οι εργαζόμενοι να ζουν καλύτερα. Κάποιες κατακτήσεις πρέπει να αντικατασταθούν με νέες κατακτήσεις σύγχρονες.

β. Δε νοείται να ξεκινά διάλογος και να ισχύουν αντιασφαλιστικοί και αντεργατικοί νόμοι, τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα. Δεν αναφερόμαστε στο σύνολο των νόμων, που άλλωστε δεν πρόκειται να καταργηθούν παρά μόνο με την κατάργηση του ίδιου του συστήματος, αλλά σε εκείνους τους νόμους που ψηφίστηκαν από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ από το 1988 και μετά, ως σήμερα.

γ. Δε νοείται να διεξάγεται ο διάλογος κάτω από το κράτος αντιδραστικών, μέχρι και φασιστικής έμπνευσης, ιδεών και επιχειρημάτων, σύμφωνα με τις οποίες ένα δημόσιο σύστημα κοινωνικών υπηρεσιών είναι άδικο και ξεπερασμένο, ότι το επωφελούνται μόνο οι λίγοι σε βάρος των πολλών. Οτι η κοινωνική πολιτική οφείλεται μόνο στους πιο εξαθλιωμένους και περιθωριακούς πολίτες, σε εκείνους δηλαδή που δεν έχουν τροφή και στέγη. Μια τέτοια κοινωνική αντίληψη βολεύει σήμερα την κυβέρνηση, αφού εύκολα μπορεί να κάνει κοινωνική πολιτική με ψίχουλα σε ανθρώπους που κινδυνεύουν να πεθάνουν άστεγοι και πεινασμένοι. Αυτήν την κοινωνική πολιτική των συσσιτίων και των καταυλισμών για άστεγους και πεινασμένους την απορρίπτουμε.

Και μόνο η συκοφαντική προπαγάνδα της κυβέρνησης για τα εργατικά και λαϊκά κεκτημένα, με στόχο να μετατραπεί η εργατική δύναμη σε ακόμα πιο φθηνό εμπόρευμα, είναι αρκετή για να καταλάβει κανείς περί ποίου διαλόγου γίνεται λόγος.

Ρωτάμε ευθέως από πότε είναι όνειδος και ζημιά για μια χώρα να υπάρχουν λαϊκά κεκτημένα, μάλιστα σε μια κοινωνία όπως είναι η καπιταλιστική, που βασίζεται στην πιο σκληρή και απάνθρωπη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης; Επειδή η κυβέρνηση έχει τη δεδηλωμένη της άρνησης, επειδή και τα άλλα κόμματα και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν δεχτεί αυτήν την αρνητική κατάσταση, γι' αυτό και δε νομιμοποιούμε το διάλογο με καμία μορφή.

Το ΚΚΕ όμως δε θα είναι ο μεγάλος απών στη διαδικασία του λεγόμενου διαλόγου. Πέρα από τη Βουλή και τα άλλα όργανα που υπάρχουν, εμείς θα δώσουμε τη μάχη ενός άλλου διαλόγου μέσα στο λαό, με δημοσιότητα στις θέσεις και στις προτάσεις μας, με στόχο όχι μια απλή συζήτηση για τη συζήτηση, αλλά με στόχο τη συσπείρωση των εργαζομένων και την οργάνωση των αγώνων τους".