"Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα και απάτη από την άποψη ότι μπορεί ο λεγόμενος κοινωνικός διάλογος να μοιράσει ισότιμα τα βάρη ανάμεσα σε κράτος - εργοδοσία από τη μία και στους εργαζομένους από την άλλη",σημείωσε στη συνέχεια η Αλέκα Παπαρήγα. "Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απάτη από τις διακηρύξεις ότι μπορεί να γίνει ένας αμοιβαία ωφέλιμος συμβιβασμός. Είναι άποψη επικίνδυνη, ανιστόρητη, αβάσιμη και αντιεπιστημονική.

Δεν υπάρχει πιο μεγάλη, αλλά και πιο επικίνδυνη απάτη από τη θεωρία που υποστηρίζει ότι υπάρχει και ένας άλλος δρόμος που μπορεί να εξασφαλίσει δίκαιη κατανομή των εισοδημάτων, δίκαιη κατανομή της απασχόλησης και των κοινωνικών υπηρεσιών. Κανένας σ' αυτήν την αίθουσα δε μιλά ανοιχτά με τη θέση να πληρώσει ο λαός μόνο. Θα ισοδυναμούσε με πολιτική αυτοκτονία. Ολοι σ' αυτήν την αίθουσα λένε ότι υπάρχει τρόπος να πληρώσουν όλοι, εργοδοσία και λαός μαζί, να γίνει δηλαδή δίκαιη κατανομή των βαρών. Βεβαίως, ούτε λόγος δε γίνεται για τον απίστευτο πλούτο που συσσωρεύεται σήμερα από την πλουτοκρατία. Ομως, ούτε ο πλούτος, ούτε τα βάρη μοιράζονται ισόμερα. Τέτοιες απόψεις πριν 200 και 300 χρόνια μπορούσε να τις υποστηρίξει ένας πολιτικός ή ένα κόμμα που ήταν οπαδός του πολιτικού ρομαντισμού, σήμερα όμως αυτές οι αυταπάτες δεν είναι ρομαντισμός, είναι σκέτη εξαπάτηση του λαού.

Η δίκαιη κατανομή του εισοδήματος και των βαρών - επαναλαμβάνουμε - είναι επιστημονικά αβάσιμη στις δοσμένες συνθήκες που ζούμε. Ας πάμε προς στιγμή στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας και ας υποθέσουμε ότι υπάρχει θέληση να μοιραστούν ισότιμα τα βάρη. Μα αυτό σημαίνει ότι η πλουτοκρατία του τόπου, οι πολυεθνικές που τη λυμαίνονται θα χάσουν τεράστια κέρδη, θα αμφισβητηθούν σε τελευταία ανάλυση. Οι επιπτώσεις θα είναι ευρύτερες, γιατί μια τέτοια πολιτική θα έρθει κατάφατσα σε θέση σύγκρουσης με την ΕΕ. Δεν ξέρω κόμμα σ' αυτήν την αίθουσα, πλην του ΚΚΕ, που υποστηρίζει έστω φραστικά την ανάγκη κατά μέτωπο σύγκρουσης και αντίθεσης με τα κέρδη των καπιταλιστών και τα συμφέροντα των πολυεθνικών.

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει πολιτική βούληση - πάντα στη σφαίρα της φαντασίας. Με ποιο τρόπο, π.χ., μπορεί να γίνει δίκαιη κατανομή των βαρών όταν το μεγάλο κεφάλαιο από τη φύση του αλλά και από το θεσμικό καθεστώς που ισχύει ιδιαίτερα μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, έχει ελεύθερα τα χέρια να ακυρώνει προς όφελός του κάθε εμπόδιο που τίθεται μπροστά του; Οταν μάλιστα κανένα κόμμα, πλην του ΚΚΕ, δεν το αμφισβητεί; Με ποιους μηχανισμούς και με ποια μέσα θα κάνετε το δήθεν δίκαιο μοίρασμα, με ποια κριτήρια; Από τη στιγμή που έχετε εθελοντικά απεμπολήσει κάθε δυνατότητα εθνικής ρύθμισης και παρέμβασης υπέρ των γενικότερων διεθνών ρυθμίσεων της ΕΕ. Για να μην υπενθυμίσουμε το ποιο σημαντικό: Με ποια κριτήρια και από ποιους θα καθοριστεί τι είναι δίκαιο για τον εργαζόμενο; Δε χρειάζεται και πολλή συζήτηση, μόνο να διαβάσει κανείς τι υποστηρίζει ο ΣΕΒ, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των εφοπλιστών, που από το Λονδίνο ακόμα φροντίζουν να μοιράζουν συμπάθειες προς την κυβέρνηση και σε κόμματα της αντιπολίτευσης που υποστηρίζουν ότι το Μάαστριχτ είναι ανθρώπινο και μάλιστα μπορεί να γίνει ακόμα ποιο ανθρώπινο.

Ποιος θα κρίνει τι είναι δίκαιο για τους εργαζόμενους; Μήπως η κυβέρνηση και ο κ. Σημίτης που μιλά για απασχολήσιμους, για συντεχνίες, για τεμπέληδες και απροσάρμοστους, ή τα στελέχη της κυβέρνησης που συκοφαντούν και υβρίζουν τους απεργούς, δίνουν πράσινο φως στη Δικαιοσύνη να στέλνει 6.000 αγρότες στα δικαστήρια γιατί τόλμησαν να μιλήσουν για το δίκαιό τους";

"Η ανεργία, π.χ., αναγνωρίζεται και επίσημα ότι δεν τιθασεύεται, ότι δεν οφείλεται σε συγκυριακούς λόγους, δεν είναι εθελοντική. Αναγνωρίζεται ως μόνιμο φαινόμενο. Εμείς προσθέτουμε σε όλα αυτά τα σωστά που λέγονται, ότι η ανεργία δεν οφείλεται σε φυσικούς νόμους, αλλά είναι πολιτικό πρόβλημα, έχει άμεση και κατευθείαν σχέση με τη φύση και τη δράση του μεγάλου κεφαλαίου. Η ανεργία δεν έχει σχέση με κάποιους αριθμητικούς δείκτες, αλλά με πολύ βαθύτερους λόγους που συνεπάγονται και τους δείκτες. Ειδικά η ανεργία δεν παίρνει φάρμακο χωρίς αμφισβήτηση της γενικότερης πολιτικής από τα βάθρα της. Ο περίφημος διάλογος γίνεται, όχι για να διευθετηθεί η ανεργία, αλλά για να μοιραστεί και να γενικευτεί, μια θέση εργασίας να ανήκει περιοδικά σε 4,5,6 εργαζόμενους.

Πού έχει δίκαιο η κυβέρνηση και με αυτήν την έννοια επιβεβαιώνει τις θέσεις του ΚΚΕ.

Η κυβέρνηση έχει δίκαιο από την πλευρά της, όταν λέει η πολιτική της δεν μπορεί να αλλάξει, ότι δε δέχεται παρεκκλίσεις που οδηγούν στην αμφισβήτησή της. Εχει δίκαιο, με την έννοια ότι δε θέλει, άρα και δεν μπορεί να συγκρουστεί με τους νόμους της αγοράς, την πολιτική που γεννά κέρδη, συσσώρευση κεφαλαίων, δε θέλει και έτσι δεν μπορεί να συγκρουστεί με την ΕΕ, δηλαδή με τον εαυτό της. Δεν ανέχεται παρεκκλίσεις που θέτουν σε απειλή τα καπιταλιστικά κέρδη, το μέσο ποσοστό κέρδους. Σωστά η κυβέρνηση αντέδρασε στην κατάχρηση του επιχειρήματος - απάτη περί αριστερού Μάαστριχτ και λιγότερο δεξιού. Ολες οι προτάσεις που τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης κάνουνε για να γίνει ανθρώπινη δήθεν η σημερινή πολιτική, είναι ανεδαφικές και αναποτελεσματικές, και το γνωρίζουν καλά. Μόνο η πάλη με προοπτική την ανατροπή της σημερινής κατάστασης εκ βάθρων ανοίγει το δρόμο για φιλολαϊκές προσπάθειες και μέτρα.

Ολα τα άλλα γιατροσόφια, που εμφανίζονται και στο τραπέζι του διαλόγου, δεν έχουν καμία αξία, είτε αυτά εμφανίζονται ως μέτρα με μείγμα ολίγου Κέυνς και ολίγου Μαρξ, ολίγου New Deal και πλήρους φιλελευθεροποίησης της αγοράς. Η λύση δεν είναι να γυρίσουμε στο μεσοπόλεμο ή στην 10ετία του '50 και του '60, αλλά να φύγουμε προς τα εμπρός με πλώρη ριζικές πολιτικές αλλαγές σε αντίθεση και ρήξη με τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου".